Αυτή την άχραντη Μητέρα του ο Κύριος έδωσε και σε μας.

Πριν ξεψυχήσει ο Χριστός πάνω στον Σταυρό, κατά τις τελευταίες επώδυνες στιγμές του, έλαβε πρόνοια και για την Μητέρα του, που θα έμενε πλέον μόνη της στον κόσμο.
Βλέποντάς την να χύνει πικρά δάκρυα κάτω από τα ματωμένα του πόδια, την ανέθεσε στον Ιωάννη τον μόνο από τους μαθητές που του παραστάθηκε ως το τέλος.
«Αυτός θα είναι ο γιος σου και αυτή θα είναι η μητέρα σου», είπε στα δυο πιο αγαπημένα του πρόσωπα, πριν κλείσει τα μάτια του.
Και από τη στιγμή εκείνη ο μαθητής παρέλαβε τη Μητέρα μαζί του.
Γράφει ο άγιος Σιλουανός,ότι η Θεομήτωρ, αν και δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με τη σκέψη της, όμως πέρασε και αυτή μεγάλες θλίψεις.
Όταν στεκόταν δίπλα στον Σταυρό, τότε η θλίψη της ήταν ωκεανός.
Ο πόνος της ήταν ασυγκρίτως μεγαλύτερος από τον αδαμιαίο πόνο μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη της ήταν ασυγκρίτως μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο.
Και αν επέζησε, επέζησε μόνο με θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, επειδή το θέλημά του ήταν να δει η μητέρα του την Ανάσταση.
Και μετά την Ανάληψή του, να παραμείνει αυτή πίσω του παρηγοριά και χαρά των αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στο πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, γι’ αυτό και δεν μπορούμε να καταλάβουμε το βάθος της θλίψης της.
Η αγάπη της ήταν τέλεια.
Αγαπούσε σε άπειρο βαθμό τον Θεό και Υιό της, αλλά αγαπούσε και τον λαό με μεγάλη αγάπη.
Τί αισθανόταν άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ αγαπούσε και που τη σωτηρία τους ποθούσε πάνω απ’ όλα, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό;
Αδυνατούμε να το καταλάβουμε, γιατί η δική μας αγάπη για τον Θεό και τους ανθρώπους είναι μικρή.
Αυτή την άχραντη Μητέρα του ο Κύριος έδωσε και σε μας.
Αυτή είναι η χαρά και η ελπίδα μας.
Αυτή είναι η πνευματική μας Μητέρα και είναι κοντά μας κατά φύση, ως άνθρωπος.
Και κάθε χριστιανική ψυχή έλκεται προς αυτήν με αγάπη.
Ο αγαπημένος μαθητής ηγήθηκε της υιοθεσίας μας.
Διά μέσου του Ιωάννη γίναμε κι εμείς όλοι υιοί της και αυτή Μητέρα μας.
Ύψιστη τιμή, αλλά και μέγιστη ευλογία για μας!

π. Δημητρίου Μπόκου