ΚΟΙΤΏΝΤΑΣ ΤΟ ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΌ

 

Πως ένα κομμάτι ξύλο βασταξε πάνω τον ίδιο το Θεό...
Πως ένα κομμάτι ξύλο έφερε πάνω του όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων...
Πως λίγα δάκρυα του Ιησού δημιούργησαν ωκεανούς ελέους του Θεού...
Πως ο πονος από ένα καρφί μπορεί γίνει η αρχή της σωτηρίας όλων και να σταματήσει ο πονος της ψυχής...
Πως λίγες ειλικρινείς λεξεις όπως το ”ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΜΟΥ ΚΥΡΙΕ ΟΤΑΝ ΕΛΘΗΣ ΕΝ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΟΥ” μπορεί να προσφέρει τον παράδεισο σε μια ψυχή.

Δάκρυσα κι εγώ... σε ένα ξύλο οι αμαρτίες του κόσμου κι εγώ δεν καταφέρνω να σηκώσω τις δικές μου...
Το χτύπημα από το καρφί σπάει στα δύο τον εγωισμό μου και η κραυγή πόνου του Χριστού τρυπάει τη συνείδηση μου και μου υπενθυμίζει ότι Αυτός άντεξε τα πάντα για εμένα!
Τα λόγια των στρατιωτών που τον περιγελούν υιοθετεί η δική μου εγωπαθεια που με τη σειρά της κοροϊδεύει εμένα...

Σηκώθηκα... φίλησα τον σταυρό κοίταξα ψηλά στο τρούλο τον Παντοκράτορα, του άπλωσα το χέρι, του ζήτησα να είναι πάντα κοντά μου... κι εκείνος μου σιγοψιθυρισε ότι στη ζωή μου πάντα θα απλώνεται ένα χέρι να με βοηθάει, να με ξεκουράζει, να σηκώνει τα βάρη τα πολλα... μόνο που αυτό το χέρι θα έχει μια τρύπα στη μέση... να μου υπενθυμίζει ότι η υπέρτατη αγάπη που καταγράφηκε ποτέ προς τους ανθρώπους, πέρασε από μια σταύρωση...