Η ελευθερία του γκρεμού και η… Ελευθερία τ’ Ουρανού…

 

 

Έως πότε θα φιμώνουνε την ψυχούλα μας;….Έχει κι αυτή φωνή….Έχει κι αυτή δικαιώματα….Όχι μόνο το κορμί…

Πόσο άλλο χώρο θα καταλάβουν τα πάθη μας απ’ την ζωή μας;

Ας αναρωτηθούμε ειλικρινά πότε η ύπαρξη μας νοιώθει πραγματικά ελεύθερη.

Δεν γνώρισα σε τούτον τον κόσμο πιο Ελεύθερη ύπαρξη απ’ του Χριστού μας και των Αγίων του Θεού…..

Ναι θα μου πεις άλλο αυτοί και άλλο εμείς…..Λάθος φίλε μου…..Ειδικά οι Άγιοι μας περπάτησαν και βγήκαν στο Φως από τα ίδια σκοτεινά μονοπάτια.

Όπως και εσύ(και κάποια ήταν και πιο φρικτά κι απ΄ τα δικά σου).

Δεν ήταν εξωγήινοι, μήτε υπεράνθρωποι.

Μα δεν έπαψαν να παλεύουν να μην καταπιεί το σκοτάδι την ψυχή τους και το κατάφερναν με την Χάρη Του.

Αφήνοντας(να η ελευθερία) να μπει στην ζωή τους το Φως Του…..

Και να και το πιο υπέροχο της υπόθεσης…Δεν γέμισε μονάχα η ύπαρξη τους Φως αλλά έγιναν και ίδιοι λυχνάρια σκορπώντας γύρω τους αυτή τη Χαρά.

Γιατί το Φως είναι και Χαρά…Απίστευτη Χαρά….

Δες το και μόνο σου…Κάτσε σ’ ένα δωμάτιο και σβήσε το φως δεν σε πιάνει κάτι;

Το σκοτάδι σφίγγει την ύπαρξη μας η οποία έχει ‘’άλλες προδιαγραφές’’….

Φωτεινές… Ελεύθερες…Να ακούς λοιπόν κείνα που σου ψιθυρίζει η ψυχούλα σου…Κάτι ξέρει…

Και στους θελκτικούς (και πολλά υποσχόμενους) ψιθύρους των παθών να απαντάς:

Υπάρχει η ελευθερία του γκρεμού και η Ελευθερία του Ουρανού……

π. Ιωάννης Παπαδημητρίου