Γιατι ο Θεός επιτρέπει τον πειρασμό!

 

Είναι φορές που οι δοκιμασίες
μας γονατίζουν(ψυχή και κορμί)
και μαζί με τα δάκρυα
στερεύουν και τα λόγια των προσευχών....
Έχεις τόσο αποκάμει
που δεν έχεις κουράγιο άλλο να Τον παρακαλέσεις.....
Κάθεσαι απλά πάνω απ’ τα κομμάτια σου,
ένα ρημάδι που απλά περιμένει «ἰδεῖν τὸ τέλος»....
Ξέρεις.... μέσα στο καμίνι των πειρασμών
κι η υπομονή της ψυχής
που απλά θωρεί παρακλητικά τον Εσταυρωμένο
τι νομίζεις ότι είναι; Μια προσευχή.....
Ένα βουβό ‘’άχ’’ μιας υπάρξεως
που παλεύει με τους δαίμονες της....
Και εκείνα τα επώδυνα ‘’γιατί’’.... Προσευχές είναι....

Λόγια γεμάτα πίκρα και παράπονο
γιατί ο πόνος είναι μεγάλος κι αντοχές λιγοστεύουν....
Τον(ακριβή κατά περίπτωση)
λόγο που επιτρέπει(όχι θέλει) ο Θεός
τις επισκέψεις των πειρασμών στην ζωή μας
μονάχα Εκείνος ξέρει και κατά παραχώρηση κι Άγιοι Του....
Τον σίγουρο πάντως είναι ότι μόνοι δεν είμαστε
άλλωστε κι Εκείνος έχει γεύση κι από πόνο κι από εγκατάλειψη....
Στις δύσκολες ώρες φέρνω στο νου μου
το περιστατικό με τον Άγιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή
που εκεί στο ‘’δι’ ευχών’’ των αντοχών του
ύστερα από έναν φρικτό πόλεμο του πονηρού
Βλέπει τον Χριστό και με παράπονο Του λέγει:
‘’Χριστέ μου, που ήσουν που με έψησε ο πονηρός;’’
και Εκείνος στοργικά του απαντά:
‘’Εδώ ήμουν πάντα παιδί μου....δίπλα σου και σε καμάρωνα....’’ 

 

Ioannis Papadimitriou