ΟΥ ΜΗ ΠΕΡΙΠΑΤΗΣΗ ΕΝ ΤΗ ΣΚΟΤΙΑ

 

 

ΟΥ ΜΗ ΠΕΡΙΠΑΤΗΣΗ ΕΝ ΤΗ ΣΚΟΤΙΑ

«Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς ἐλάλησε λέγων· ᾿Εγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ιωάν. 8,12)
Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μίλησε πάλι καὶ τοὺς εἶπε· «᾿Εγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὅποιος μὲ ἀκολουθεῖ δὲν θὰ πλανιέται στὸ σκοτάδι, ἀλλὰ θὰ ἔχει τὸ φῶς ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωή».

Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής της Πεντηκοστής ο Χριστός επισημαίνει έναν μεγάλο κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι: είναι αυτός του να περπατάμε και να περιπλανιόμαστε στο σκοτάδι. Σκοτάδι για τον άνθρωπο του Θεού είναι η ζωή χωρίς την πυξίδα των εντολών του Θεού. 

Χωρίς το πρόσωπο του Χριστού ως προτεραιότητα καρδιακή. Σκοτάδι είναι η αποθέωση του εγώ μας. Σκοτάδι είναι ο μηδενισμός της αιωνιότητας και η αποθέωση του παρόντος κόσμου, η αίσθηση ότι τα πάντα τελειώνουν εδώ και, επομένως, χρειάζεται να απολαύσουμε αυτή τη ζωή χωρίς μέτρο στις επιθυμίες μας, χωρίς όρια, χωρίς ενσυναίσθηση, αλλά με κέντρο το εγώ, το τώρα, το αίσθημα ότι οι άλλοι μάς οφείλουν. 

Μπορεί ο πολιτισμός μας να χαρακτηρίζεται από την άνεση, από την προτροπή να μετέχουμε στα αγαθά του, να θεωρεί φως τη γνώση που μας παρέχει, την πληροφορία, το δικαίωμα να θεωρούμε τους εαυτούς μας αυθεντίες, αδιαφορώντας για οποιαδήποτε άλλη γνώμη, σχέση, αντίληψη. Σκοτάδι για τον πολιτισμό μας βεβαίως θεωρούνται η βία, το κακό, ο θάνατος, όχι κατ’ ανάγκην επειδή είναι σκοτάδι, αλλά γιατί θίγουν τα δικαιώματα των άλλων. Γι’ αυτό ο κόσμος μας διακρίνει ανάμεσα στην νόμιμη και καλή βία και στην κακή. Αποδέχεται τον πόλεμο και τον θάνατο, όταν είναι για καλό σκοπό. 

Θεωρεί το κακό δικαίωμα όταν μας συμφέρει, γι’ αυτό και αποθεώνει την σκοτεινή μουσική, τους σκοτεινούς ήρωες του κινηματογράφου, την αδικία στον αθλητισμό, αρκεί να είναι προς όφελος της ομάδας που υποστηρίζουμε, την ελευθερία του να ειρωνεύεσαι και να προσβάλλεις την πίστη του άλλου, διότι σου επιτρέπεται να ζεις σε έναν κόσμο χωρίς πίστη. Δεν είναι όμως, στ’ αλήθεια, σκοτάδι να θεωρείς μόνο τον εαυτό σου σημαντικό; 

Δεν είναι σκοτάδι το να αποθεώνονται τα υλικά αγαθά και ο άνθρωπος να αδιαφορεί για το διδόναι; Δεν είναι σκοτάδι η πορνογραφία; Δεν είναι σκοτάδι να ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογίες για κάθε κακή πράξη, χωρίς να αναλαμβάνουμε την ευθύνη, κυρίως γιατί δεν ωριμάσαμε, ώστε να απορρίψουμε τον τρόπο του κακού; 

Η Εκκλησία μάς επισημαίνει ότι όποιος αποφασίσει να ακολουθήσει τον Χριστό, δεν θα κινδυνέψει να περπατήσει και να περιπλανηθεί στο σκοτάδι. Είναι το φως του κόσμου ο Χριστός. Και το φως φωτίζει, θερμαίνει, γαληνεύει, ομορφαίνει τη ζωή, κάνοντάς την μέρα. Σε βοηθά να δεις το πρόσωπο του άλλου, όπως είναι, κι αν βάλεις και χαμόγελο και χαρά, τότε ο άλλος ομορφαίνει αληθινά τη ζωή σου. Όποιος ακολουθεί τον Χριστό στη ζωή της Εκκλησίας νιώθει τη θέρμη της αγάπης και, την ίδια στιγμή, την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Διότι τα πάντα στην Εκκλησία τα χορηγεί το Άγιο Πνεύμα. 

Μας καθιστά τέκνα φωτός, που περπατούμε στο φως. Γνωρίζουμε ότι η ζωή μας δεν προχωρά προς το μηδέν, προς το τίποτα. Γνωρίζουμε ότι ο πόνος και η φθορά δεν μπορούν να νικήσουν την αγάπη του Χριστού, ο Οποίος μάς δίνει την ανάσταση. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν εκείνοι και εκείνες που άνοιξαν τον δρόμο, οι άγιοι και οι αγίες μας. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν τα μυστήρι της πίστης μας που μας δίνουν κουράγιο. Γνωρίζουμε ότι ο κόσμος είναι δημιούργημα του Θεού και μέσα στην ποικιλότητα της ομορφιάς του, συναντούμε την θαλπωρή των θεϊκών ενεργειών, που μας δίνουν τη δύναμη να κάνουμε καινούργια ξεκινήματα, νιώθοντας ότι δεν είμαστε μόνοι μας. 

Ακόμη κι όταν η ζωή στην Εκκλησία δεν λειτουργεί κατά το θέλημα του Θεού, διότι ούτε εμείς ούτε οι άλλοι είμαστε έτοιμοι να ανοιχτούμε, να κρατήσουμε, να δημιουργήσουμε, να συγχωρήσουμε, ο Χριστός θα μας φωτίσει μέσα από μια προσευχή, έναν λόγο κι ένα παράδειγμα, έναν καλό λογισμό να μη μείνουμε στο σκοτάδι της απελπισίας, της μοναξιάς, της αίσθησης ότι δεν βρίσκουμε γιατρειά. 

Η Πεντηκοστή είναι η γιορτή της υπενθύμισης της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο. Η γιορτή του φωτός, καθότι ο τριαδικός Θεός είναι το φως και μας δίνει φως. Είναι η γιορτή της ελπίδας ότι στην Εκκλησία όλα ξεκινούν από την αρχή. Ότι όσο κι αν ο κόσμος φαίνεται να κείται εν τω πονηρώ, εν τη σκοτία, ο χριστιανός δεν φοβάται ότι το σκοτάδι θα τον νικήσει, διότι έχει το φως της ζωής, την ίδια τη Ζωή που είναι ο Χριστός και κανένας θάνατος δεν μπορεί να τον νικήσει. 

Και η ζωή μοιράζεται, μέσα στη χαρά της Εκκλησίας, μέσα στη συνεχή ανατροφοδότησή μας από το Άγιο Πνεύμα, μέσα από την μετάνοια για τα λάθη, τις αποτυχίες, τις αμαρτίες που δεν μπορούν όμως να μας τραβήξουν στο σκοτάδι, όταν πιστεύουμε στο φως. Ας αντισταθούμε στο ύφος και στο ήθος του σύγχρονου πολιτισμού, όχι αρνούμενοι τον άνθρωπο και τη ζωή, αλλά μπολιάζοντας κάθε έργο, κάθε στιγμή, με την αγάπη και το φως της παρουσίας του Χριστού, εν Αγίω Πνεύματι, εν τη Εκκλησία!
Χρόνια πολλά!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός