Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, ο Κύριός μας θεραπεύει έναν άρρωστο δούλο του εκατόνταρχου.

Ο πρώτος λόγος του εκατόνταρχου προς το Χριστό ήταν: «Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός», Κύριε, ὁ δοῦλος μου εἶναι κατάκοιτος εἰς τὸ σπίτι.

Επικαλείτε το όνομα του Χριστού για να θεραπεύσει το δούλο. Πιστεύει ο εκατόνταρχος ότι ο Χριστός έχει τη δύναμη και τη βεβαιότητα ότι μπορεί να θεραπεύσει τον άρρωστο.

Του αποκρίνεται ο Χριστός: «Ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν», Ἐγὼ θὰ ἔλθω καὶ θὰ τὸν θεραπεύσω.

Και ο εκατόνταρχος, εκείνη τη στιγμή, δίνει την καλύτερη απάντηση που θα μπορούσε να δώσει. «Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς», Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος γιὰ νὰ μπῇς κάτω ἀπὸ τὴν στέγην μου.

Τόση ταπείνωση είχε αυτός ο άνθρωπος· ο οποίος ήταν ένας άρχοντας, με σπουδαίο αξίωμα, της πόλης της Καπερναούμ. Και συνεχίζει ο άρχοντας, λέγοντας: «καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ’ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ», δηλαδή Διότι καὶ ἐγώ, ποὺ εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν ἄλλων, ἔχω ὑπὸ τὰς διαταγάς μου στρατιῶτες καὶ λέγω εἰς τοῦτον, «Πήγαινε», καὶ πηγαίνει, καὶ εἰς τὸν ἄλλον, «Ἔλα», καὶ ἔρχεται καὶ εἰς τὸν δοῦλον μου, «Κάνε τοῦτο», καὶ τὸ κάνει.

Πόσο πολύ μεγάλο ήταν το ταπεινό φρόνημα του εκατόνταρχου!

Εμείς έχουμε τέτοιο φρόνημα;

Πιστεύουμε ότι δεν είμαστε άξιοι να μας επισκεφθεί ο Χριστός;

Και πότε μπορεί να μας επισκεφθεί ο Χριστός;

Όταν μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα Του. Εκείνη τη στιγμή, ο Χριστός εισέρχεται μέσα μας.

Πιστεύουμε ότι είμαστε ανάξιοι να βάλουμε μέσα μας το Χριστό; Να Τον βάλουμε στην καρδιά μας; Εκεί που είμαστε γεμάτοι αμαρτίες και πρώτος εγώ;

Νομίζω πως όχι. Γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε κάποιοι. Νομίζουμε ότι είμαστε σπουδαίοι. Και πρώτος το πιστεύει ο εαυτός μου.

Νομίζουμε ότι η μετάληψη του Σώματος και του Αίματος είναι δικαίωμά μας.

Αλλά όχι.

Δεν πιστεύουμε ότι η μετάληψη είναι ίαση και κάθαρση από τις αμαρτίες μας.

Και αυτό, από πού το συμπεραίνουμε;

Από το γεγονός, ότι δεν αλλάζουμε τον εαυτό μας.

Δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε την κακή πτυχή του εαυτού μας.

Γιατί δεν μας βολεύει.

Γιατί δεν θέλουμε να αλλάξουμε.

Η αλλαγή προϋποθέτει αγώνα και θέληση.

Δυστυχώς, δεν έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Ας προσπαθήσουμε, να αλλάξουμε τρόπο σκέψης. Για να μπορέσει να μας επισκεφθεί και ο Χριστός στις καρδιές μας.

Σωτήριος Θεολόγου