«Δεν βρήκα ακόμη κάποιον που να με αγαπάει, όπως τον αγαπώ εγώ..»

 

 

«Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε να αγαπάμε και να εκτιμούμε ο ένας τον άλλον. Χάσαμε τη φρόνηση μας».

ία’. Και συνέχισε να λέει: «Κάποτε ένας από τους αδελφούς που έμεναν μαζί μου και είχαν πάρει απ’ τα χέρια μου το μοναχικό σχήμα, αφού καταρτίσθηκε αρκετά κοντά μου-και μάλιστα ήταν από τους «καλομαθημένους» και συγκατέβαινα στην αδυναμία του-κάποια μέρα μου λέει: Αββά μου, πολύ σε αγαπώ. 

Του λέω κι εγώ: Δεν βρήκα ακόμη κάποιον που να με αγαπάει, όπως τον αγαπώ εγώ. Τώρα λες: σε αγαπώ, και σε πιστεύω- εάν όμως συμβεί κάτι που δεν σου αρέσει, δεν θα παραμείνεις ο ίδιος, ενώ εγώ οτιδήποτε κι αν πάθω από μέρους σου, τίποτε δεν είναι ικανό να με απομακρύνει από την αγάπη σου.

Λίγος χρόνος πέρασε και δεν ξέρω τι του συνέβη και άρχισε να λέει εναντίον μου πολλά, ακόμη και αισχρά λόγια· όλα λοιπόν τα μάθαινα και έλεγα μόνος μου: Αυτός είναι καυτήρας του Ιησού και μου τον έστειλε, για να γιατρέψει την κενόδοξη ψυχή μου. 

Από τέτοιους ανθρώπους μπορεί κανείς, εάν είναι άγρυπνος, να κερδίσει, όσα χάνει απ’ αυτούς που τον καλοτυχίζουν. Αυτός είναι αληθινός ευεργέτης. Και τον μνημόνευα σαν γιατρό και ευεργέτη· και σ’ αυτούς που μου ανήγγελλαν τα όσα διέδιδε εναντίον μου, τους έλεγα: Αυτός γνωρίζει μόνο τα φανερά μου κακά και όχι όλα, παρά ένα μέρος· ενώ αυτά που είναι κρυμμένα δεν μετρούνται.

Μετά λοιπόν από κάποιο χρονικό διάστημα με συναντά στην Καισάρεια· και, όπως το συνήθιζε πάντοτε, έρχεται, μ’ αγκαλιάζει και με κατασπάζεται κι εγώ αυτόν, σαν να μη συνέβη τίποτε. Και ενώ συνέχιζε να μου σέρνει τα ίδια, όσες φορές με συναντούσε με εναγκαλιζόταν θερμά. Κι ενώ εγώ δεν του έδινα καμιά αφορμή ότι τον υποπτευόμουν ούτε ίχνος λύπης δεν έδειχνα, αν και τα άκουα όλα, όμως κάποια φορά πέφτει μπροστά μου και κρατώντας τα πόδιά μου λέει: 

Συγχώρεσε με, αββά μου, για χάρη του Κυρίου, γιατί πολλά και φοβερά είπα εναντίον σου. Εγώ αφού τον κατεφίλησα, του είπα χαριτολογώντας: Θυμάται η θεοφιλία σου, που μου είπες: πολύ σε αγαπώ, και σου αποκρίθηκα ότι δεν βρήκα ακόμη κάποιον που να με αγαπά, όπως εγώ τον αγαπώ, και ότι, εάν συμβεί κάτι που δεν θα σου αρέσει, δεν θα παραμείνεις ο ίδιος, ενώ εγώ ότι κι αν πάθω από σένα, τίποτε δεν μπορεί να με απομακρύνει από την αγάπη σου;

Πληροφορήσου το λοιπόν ότι τίποτε απ’ όσα είπες εναντίον μου δεν μου διέφυγε, αλλά ακόμη και που τα είπες και σε ποίους, όλα τα άκουσα και καμιά φορά δεν είπα πως δεν είναι έτσι ούτε με έπεισε κανένας να πω εναντίον σου κακό λόγο. Αντίθετα, έλεγα, ότι όσα λέει είναι αληθινά και από αγάπη τα λέει, γιατί με νιώθει δικό του άνθρωπο και δεν παρέλειψα να σε μνημονεύω στην προσευχή μου.

Και για να σου φέρω μια απόδειξη της αγάπης μου, κάποτε πόνεσε παρά πολύ το μάτι μου και σε θυμήθηκα έκανα τότε το σημείο του σταυρού και είπα: Κύριε Ιησού Χριστέ, χάρις στις προσευχές του αδελφού θεράπευσέ με, και αμέσως θεραπεύθηκα». Αυτά όσα αφορούν τον αδελφό.

Συχνά έλεγε ο μακάριος: «Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε να αγαπάμε και να εκτιμούμε ο ένας τον άλλο χάσαμε τη φρόνηση μας. Χρειάζεται να αντέξει κανείς λίγο τον αδελφό του, όταν είναι θυμωμένος η στενοχωρημένος. Γιατί μετά από λίγο θα συνέλθει εκείνος και αντιλαμβανόμενος πως τον άντεξε, θα είναι έτοιμος και την ίδια του τη ζωή να δώσει για χάρη του».

ΤΟ ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, ΤΟΜΟΣ Α΄, έκδοση Ι. Ησυχ. “Το Γεννέσιον της Θεοτόκου” Πανόραμα Θεσσαλονίκης σελ. 207-211