«Δες το φως να το χαρείς. Άστο το σκοτάδι, ας υπάρχει».

 

π. Συμεών Κραγιόπουλος

Αλλά, παρακαλώ, να προσέξουμε. Μερικές φορές η κίνηση που κάνει μέσα η καρδία, η κίνηση που κάνει μέσα ο νους μας, η ψυχή μας, είναι ακριβώς πώς κανείς…

Προχθές καθώς επέστρεφα με το αεροπλάνο, μου ‘κανε εντύπωση κάτι που το είχα παρατηρήσει κι άλλη φορά.

Καθώς είχε σύννεφα, πρόσεξα πως όταν κοιτούσα από τα παράθυρα που ήταν δεξιά μας, δηλαδή κοιτούσα βορειοανατολικά, ενώ ήταν ακόμη μέρα, υπήρχε ένα σκοτάδι. Και μόλις γύρισα τα μάτια προς τα παράθυρα της άλλης πλευράς του αεροπλάνου που ήταν, ας πούμε, νοτιοδυτικά, δηλαδή ήταν προς τον ήλιο και κάπως από κει φαινόταν ο ήλιος, υπήρχε φως. Από κει ήταν φωτεινά, από δω ήταν σκοτεινά. Και έμοιαζε δηλαδή σαν να ήταν το αεροπλάνο σε τέτοια θέση, που από κει ήταν το σκοτάδι, από δω ήταν το φως.

Να, έτσι είναι στην πνευματική ζωή.

Τι είναι το ότι κανείς είναι ολιγόπιστος, το ότι δεν συνήθισε να ελπίζει ή έχει κάποια κρατούμενα μέσα του ή έχει κάποιες καταστάσεις μέσα του, προπαντός όταν μπερδεύονται και τα άρρωστα πράγματα; Τι είναι όλα αυτά; Είναι σαν να κοιτάς προς τα κει που είναι το σκοτάδι.

Αυτό που χρειάζεται είναι να παύσεις να κοιτάς προς τα κει και να κοιτάξεις από την άλλη πλευρά και, να, το φως.

Ναι, αυτό είναι μια αλήθεια. Όποια κρατούμενα κι αν έχει κανείς, όποιες ακαταστασίες, όποια ατακτοποίητα πράγματα κι αν έχει, όποιο κομφούζιο κι αν έχει μέσα του, όποιο σκοτάδι κι αν έχει, είτε μέσα στην καρδιά το νιώθει είτε μέσα στον νου του το ‘χει, να τα αφήσει, να μην τα δώσει σημασία. Δεν είναι τόσο θέμα, »αχ τι θα τα κάνω, γιατί δεν φεύγουν», όσο είναι να παύσεις να τα κοιτάς, να παύσεις να τα προσέχεις, να παύσεις να τα δίνεις σημασία.

Είναι το σκοτάδι, είναι η περιοχή η δαιμονική, είναι η περιοχή αυτή που υπάρχει η σύγχυση.

Γύρνα προς την άλλη πλευρά, και εκεί είναι ο Χριστός, είναι ο Θεός, εκεί είναι όντως φως, είναι όντως όλα φωτεινά, είναι όντως όλα ωραία, είναι όντως όλα χαρούμενα, εκεί είναι όντως ο παράδεισος. Όσο κι αν σας φαίνεται παράδοξο, την παραμικρή αμφιβολία δεν θα είχα ότι, ναι, αυτήν την ώρα ο Κύριος μας βάζει στον παράδεισο.

Όπως την παραμικρή αμφιβολία δεν θα είχε κανείς ότι αυτήν την ώρα μπορούμε να θεωρούμε πως όλα είναι τακτοποιημένα, αφού τα αναλαμβάνει ο Θεός. Γύρνα τα μάτια της ψυχής, τα μάτια της καρδιάς, τα μάτια του είναι σου και δες το φως, δέξου το φως, να χαρείς το φως. Άστο το σκοτάδι, ας υπάρχει.

Τώρα καταλαβαίνουμε καλύτερα εκείνο που λέγαμε στις ομιλίες της Κυριακής, όταν αναφερθήκαμε, αν ενθυμείσθε, στα γονίδια ότι αυτά δεν αλλάζουν. Είχαμε πει ότι, όπως ο Χριστός μπήκε μέσα στον τάφο, αλλά και βγήκε από τον τάφο, και ο μεν τάφος παραμένει στην θέση του, ο Χριστός όμως δεν κάθησε εκεί, αλλά αναστήθηκε, έτσι λοιπόν δεν χρειάζεται ενασχόληση »τι θα γίνουν τα γονίδια, τι θα γίνει με τα γονίδια».

Ας υπάρχουν, όπως οικονόμησε ο Θεός να υπάρχουν, σαν ένας τάφος. Δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε, τι θα γίνει με το σκοτάδι, τι θα γίνει με τη σύγχυση, τι θα γίνει με το όποιο μπέρδεμα.

Εμείς ταπεινωνόμαστε, και τα χρησιμοποιούμε όλα αυτά ακριβώς για να ταπεινωθούμε, τα χρησιμοποιούμε όλα αυτά για να φύγει το θράσος που έχει κανείς, για να φύγει η τάση για έπαρση που έχει κανείς, για να μετανοήσει και να στραφεί προς τον Κύριο.

Κι ας κάθεται το σκοτάδι, κι ας κάθονται όλα τ’ άλλα. Θα ‘χουν να κάνουν με τον Θεό, όχι με μας. Εμείς ξεγλυτώνουμε, είμαστε στα χέρια του Θεού, είμαστε στο φως του Θεού, είμαστε στον παράδεισο, είμαστε στη χαρά του Θεού.

Απόσπασμα από την ιστοσελίδα του Ιερού Ανδρώου Ησυχαστηρίου 

η «Αγία Τρίας» Πανοράματος Θεσσαλονίκης.