«Μεμέρισται ο Χριστός;»

 

Με μια επιστολή, απευθυνόμενος ο Απόστολος Παύλος προς την Χριστιανική κοινότητα της Κορίνθου, προσπαθεί να αντιμετωπίσει την πλάνη στην οποία περιέπεσαν οι αδελφοί της τοπικής Εκκλησίας.

«ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι. λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ ᾿Απολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε; εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ ὅτι οὐδένα ὑμῶν ἐβάπτισα εἰ μὴ Κρίσπον καὶ Γάϊον, ἵνα μή τις εἴπῃ ὅτι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα ἐβάπτισα. ἐβάπτισα δὲ καὶ τὸν Στεφανᾶ οἶκον· λοιπὸν οὐκ οἶδα εἴ τινα ἄλλον ἐβάπτισα. » ( Κορ. Α' 1, 11-16).

Όπως γίνεται εμφανές, το πρόβλημα που του γνωστοποιήθηκε από την μαθήτριά του, Χλόη, είναι η οπαδοποίηση των χριστιανών.

Διαχωριζόταν σε ομάδες, αναλόγως του αποστόλου που τους κατήχησε και τους βάπτισε. Μάλιστα δε, υπήρχαν έριδες για το ποιός είναι ανώτερος απόστολος.

Η όλη παρεκτροπή συνίστατο στην αίρεση της προσωπολατρείας. Μία πολύ επικίνδυνη και αρρωστημένη κατάσταση λατρείας στο πρόσωπο του ανθρώπου και όχι του Θεού.

«Εχει, λοιπόν, διαιρεθή ο Χριστός και η Εκκλησία του εις κόμματα και εις μερίδας; Ερωτώ ειδικώτερα σας, που διαλαλείτε και λέγετε ότι είσθε του Παύλου· μήπως ο Παύλος εσταυρώθη προς χάριν σας, δια να
λάβετε την σωτηρίαν; Η μήπως έχετε βαπτισθή στο όνομα του Παύλου;

Ας είναι ευλογημένον και δοξασμένον το όνομα του Θεού, ο οποίος έφερεν έτσι τα πράγματα, ώστε από σας να μη βαπτίσω κνένα, ειμή μόνον τον Κρίσπον και τον Γαϊον. Και έτσι δεν ημπορεί να πη κανείς, ότι
εβάπτισα Χριστιανούς στο ιδικόν μου όνομα»

Με αυτόν το λόγο λοιπόν, ο Παύλος, ορθοτομεί επί της ουσίας τον λόγο της Αληθείας: Η λατρεία ανήκει μόνο στον Χριστό, ο οποίος θυσιάστηκε για το ανθρώπινο γένος!

Σε μία δε έξαρση αγανάκτησης, ο απόστολος, τους λέγει ότι ευτυχώς δεν βάπτισε κανένα από αυτούς ώστε μη του λογιστεί αυτή η αμαρτία της λατρείας στο δικό του πρόσωπο.

Η πνευματική αυτή ασθένεια της προσωπολατρείας αποτέλεσε απαρχής της Εκκλησίας έως τη σήμερον μία μεγάλη και επώδυνη πληγή.

Ειδικότερα δε τα τελευταία χρόνια υπάρχει αυτή η παρέκλιση που αποκαλείται γεροντισμός. Όταν ο γέροντας ή ο πνευματικός, αντί να οδηγήσει τους χριστιανούς στον Χριστό, δημιουργεί οπαδούς που τον καθιστούν εν τέλη το επίκεντρο της ζωής τους.

Όλη αυτή η παρεκτροπή, οφείλεται κυρίως σε δύο πνευματικές ασθένειες των χριστιανών: την παρασιτική αγιότητα και την ευθυνοφοβία. Στην πρώτη περίπτωση, τα πνευματικά παιδιά καυχώνται για τον
γέροντά τους ότι είναι άγιος, αποσκοπώντας στην ουσία κατ' επέκταση να δείξουν ότι και οι ίδιοι είναι πνευματικά ανώτεροι.

Αφού ο πνευματικός είναι ενάρετος, άρα είμαστε και εμείς. Πολύ συχνά ισχυρίζονται άνθρωποι με υπερηφάνεια ότι γνώρισαν και συναναστράφηκαν τον τάδε άγιο ή ότι είναι πνευματικά παιδιά του,
αποσκοπώντας στον θαυμασμό των ανθρώπων.

Ακόμα δε, πολλοί αναζητούν τους λεγόμενους διορατικούς γέροντες, παραβλέποντας το γεγονός ότι αυτή η διόραση αποτελεί πολλές φορές τέχνασμα και παγίδα του διαβόλου.

Εντυπωσιάζονται από το αν τους πει το παρελθόν η το μέλλον, κάτι όμως που στην ουσία δεν ωφελεί σε τίποτα. Ακόμα, εντυπωσιάζονται από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του πνευματικού, την πλούσια κώμη και τα μακριά γένια, κάτι που τους εγκλωβίζει σε μιά εξωτερική εικόνα χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο.

Σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε το παράδειγμα του Ιδίου του Χριστού. Ο Ιούδας αποτέλεσε μαθητής Του, και όμως δε κατάφερε να σωθεί.

Είχε πνευματικό τον ίδιο τον Χριστό και όμως η διάθεση της καρδιάς του ήταν σκοτεινή και έτσι οδηγήθηκε στην απώλεια. Απο την άλλη πλευρά έχουμε την ευθυνοφοβία των χριστιανών.

Θεωρούν πως αν παραδώσουν την πνευματική τους ελευθερία στο πνευματικό δε θα έχουν ουδεμία ευθύνη για τις πράξεις τους απέναντι στο Θεό. Όταν οδηγηθούν ενώπιον του αδεκάστου Κριτού, με τη
μετάθεση των ευθυνών στον πνευματικό τους, έχουν την αίσθηση ότι θα αποφύγουν την κρίση.

Υπάρχει δε, μια ακόμα πιο αρρωστημένη εκδοχή αυτής της κατάστασης, καθώς πρέπει να πάρουν ευλογία από τον πνευματικό για το χρώμα του αυτοκινήτου που θα αγοράσουν, για το φαγητο που θα
μαγειρέψουν καθημερινά και ακόμα άλλα τραγελαφικά.

Μέσα σε όλα αυτά, συνειδητοποιούμε, ότι τελικά βιώνουμε μία σύχρονη ειδωλολατρεία. Αντί να δείχνουμε το δρόμο προς το Θεό και να βάζουμε το Χριστό στη καρδιά των χριστιανών, εκμεταλλευόμαστε προς
ίδιον όφελος την άγνοια ή την αρρωστημένη προδιάθεση πολλών ανθρώπων.

Καταλλήγουμε εμείς οι πνευματικοί, να εμπέσουμε στην κρίση του Θεού, κατά τον λόγο Του στο ιερατείο της εποχής Του: «Αλλοίμονόν σας, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, διότι γυρίζετε εις όλα τα μέρη,
περιέρχεσθε την θάλασσαν και την ξηράν, δια να κάμετε ένα ειδωλολάτρην προσήλυτον Ιουδαίον. Και όταν γίνη, τον εξωθείτε εις την κακίαν και την πώρωσιν και τον κάνετε γέννημα της κολάσεως δυό φορές χειρότερον από σας.» 

Οφείλουμε, ως Χριστιανοί και μέλη του σώματος της Εκκλησίας, να καταλάβουμε ότι η σωτηρία μας προέρχεται από την Κεφαλή, τον Σωτήρα Χριστό. Εμείς οι κληρικοί, αποτελούμε απλά τα όργανα μέσω των
οποίων ο Θεός μεταφέρει τα σωτηριώδη μυστήρια στο ανθρώπινο γένος.

Η λατρεία και η τιμή πρέπει μόνο στον Θεό, στο όνομα του Οποίου όλοι βαπτιστήκαμε. Αυτός μας εξαγόρασε με το Αίμα Του από την τυρρανία του διαβόλου.

Σε αυτόν οφείλουμε τη σωτηρία μας, και οποιαδήποτε παρέκλιση από την αγάπη Του αποτελεί μέγιστη βλασφημία.

Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η καύχησή μας είναι μόνο ο Χριστός, διότι όπως λέγει ο Παύλος: « μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ... καθὼς γέγραπται, ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω.»

Αρχιμ. Αλέξιος Παπαδόπουλος, Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Θεοτόκου Τουρλιανής
Άνω Μερά Μυκόνου