"Τι κάνω τώρα;".

 

 

Λέει κάποιος: "Ονειρευόμουν στη ζωή μου να κάνω οικογένεια και ήθελα με αυτόν τον τρόπο και τον δρόμο να σωθώ. 

Όμως δεν επιτεύχθηκε αυτός ο σκοπός...". "Παντρεύτηκα και ο γάμος μου απέτυχε..." "Παντρεύτηκα και δεν έκανα παιδιά...".
"Δεν παντρεύτηκα καθόλου..." 

Ή καποιος με απάτησε, με πρόδωσε, με πλήγωσε. Χίλια δυο πράγματα... "Ματαιώθηκαν τα σχέδιά μου".
"Δεν είναι έτσι που ήθελα τη ζωή μου!".
"Τι κάνω τώρα;".

Ωραία, βάζω τη λογική μου, την οποία μου έδωσε ο Θεός, και λέω: Κοίταξε, έχω μια πραγματικότητα. Είμαι εδώ, σε αυτό τον τόπο, με αυτά τα δεδομένα, με αυτά τα πράγματα, με αυτά τα πρόσωπα, με αυτές τις δυνατότητες. Εε, με αυτά θα φροντίσω να σωθώ.
Γιατί το θέλημα του Θεού δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, είναι η σωτηρία μου. Θα πεις ονειρευόμουν.. ε, κι εγώ ονειρευόμουν να έμενα στο Άγιο Όρος και να είχα ένα ωραίο καλυβάκι στη Νέα Σκήτη που ήμουν εκεί και να απολάμβανα το μέλι της ησυχίας του Αγίου Όρους. Και βρέθηκα στη Λεμεσό, μέσα στο κέντρο της πόλης! Ούτε σε καμία άκρη, ας πούμε. Μέσα στο κέντρο της πόλης! 

Και μάλιστα όταν πρωτοήρθα στη Λεμεσό, στη Μητρόπολη επειδή τότε το κτίριο που μέναμε εδώ είχε δυσκολίες, έμενα σε ένα πολύ μικρό δωματιάκι, πλάτος 1,5 μέτρο και μήκος 2 μέτρα. Υπάρχει μέχρι τώρα. Και ήταν επάνω στο δρόμο. Οπότε κάθε νύχτα δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε βέβαια, ιδιαίτερα Παρασκευή Σάββατο Κυριακή που όλα τα κέντρα εδώ έχουν "αγρυπνίες" και "προσεύχονται" όλη νύχτα. 

Ιδίως τις μεγάλες εορτές έχουμε "ολονύκτιες αγρυπνίες" με μεγάλους "ψάλτες", "ιεροψάλτες" που ψάλλουν όλη νύχτα! Οι οποίες καταλήγουν κατά τις 4:00 το πρωί σε ξύλο, βρισιές ό,τι μπορείτε να φανταστείτε μετά από μία τέτοια αγρυπνία! Λοιπόν γίνεται χάος, βρισιές, κλωτσιές, ξύλο από νέα παιδιά. Τους ακούμε κάθε βράδυ μέχρι τώρα αλλά τώρα συνηθίσαμε, τον πρώτο καιρό όμως ήταν δύσκολα.

Τι να πούμε, αυτός είναι ο κόσμος μας. Κι εγώ το βλέπω στην προσωπική μου ζωή. Δεν ήταν το όνειρο της ζωής μου να έρθω στη Λεμεσό να γίνω Μητροπολίτης. Ούτε το σκέφτηκα ποτέ μου. Σας ομολογώ ότι δεν το σκέφτηκα ούτε μία φορά! Ούτε σαν όνειρο δεν το είχα δει. Είχα άλλο όραμα περί της ζωής μου. Άλλαξε ο Θεός τα πράγματα, ήρθανε έτσι τα πράγματα. Ανθρωπίνως βέβαια είναι φυσικό όταν αλλάζουν τα οράματα της ζωής σου να σε συνεπαίρνει, να πεις εγω θα ηθελα να ήμουν εκεί, να ήμουν έτσι..

Όμως ποιο είναι το ζητούμενο; Το ζητούμενο είναι το Άγιο Όρος; είναι ο μοναχισμός; η οικογένεια; τα παιδιά; το σπίτι; η δουλειά; η υγεία ακόμα; Το ζητούμενο δεν είναι αυτά όλα. Αυτά είναι τα μέσα που θα μας πάνε στο ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι ο Χριστός. Ο Χριστός είναι το ζητούμενο! 

Λοιπόν άσε τις φαντασίες και τις ονειροπολήσεις και προσγειώσου εδώ που είσαι! Είσαι σε αυτήν την πόλη, με αυτά τα δεδομένα, με αυτές τις δυνάμεις που έχεις, με αυτήν την ηλικία που έχεις, με αυτούς τους ανθρώπους που είσαι, με όλα όσα υπάρχουν τώρα στη ζωή σου και οφείλεις να κατεργαστείς τη σωτηρία σου.

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού