Τάφοι κεκονιαμένοι...

 

Αρχιμ. Αλέξιος Παπαδόπουλος
Καθηγούμενος Ι.Μ. Θεοτόκου Τουρλιανής Άνω Μερά Μυκόνου

---

Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον Πάθος Του, και ολίγον τι προτού παραδοθεί στα χέρια των ανόμων, χάρισε στην ανθρωπότητα το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Εκεί, στο εστρωμμένο ανώγειο όπου έλαβε χώρα ο τελευταίος Του δείπνος, αποκάλυψε στους μαθητές Του ρήματα ζωής αιωνίου.

Εκείνο το γεμάτο αγωνία βράδυ, δίδαξε τον τρόπο που θα πορεύονται στον κόσμο αυτό, όσοι επιλέξουν τη μαθητεία κοντά Του.

« Εγένετο δὲ καὶ φιλονεικία ἐν αὐτοῖς, τὸ τίς αὐτῶν δοκεῖ εἶναι μείζων. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν κυριεύουσιν αὐτῶν, καὶ οἱ ἐξουσιάζοντες αὐτῶν εὐεργέται καλοῦνται· ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλ᾿ ὁ μείζων ἐν ὑμῖν γινέσθω ὡς ὁ νεώτερος, καὶ ὁ ἡγούμενος ὡς ὁ διακονῶν. τίς γὰρ μείζων, ὁ ἀνακείμενος ἢ ὁ διακονῶν; οὐχὶ ὁ ἀνακείμενος; ἐγὼ δέ εἰμι ἐν μέσῳ ὑμῶν ὡς ὁ διακονῶν. » ( Λκ. 22, 24-27)

Ο Κύριος, στον Ιερό αυτόν Δείπνο, ήρθε αντιμέτωπος με τα σκιώδη πάθη της ανθρώπινης φύσης. Τη φιλονικία των μαθητών για το ποιός είναι ανώτερος από τους υπολοίπους. Την αιώνια αυτή διεστραμμένη διάθεση του ανθρώπου να επιβληθεί ως ανώτερος πάντων.

Καθώς υπήρξε μάρτυρας αυτής της ιδιότυπης φιλονικίας, ο Διδάσκαλος, παιδαγωγεί τους μαθητές Του, καταθέτοντας την αντιστροφή της κοσμικής ιδέας περί ανωτερότητας. Ο πραγματικός μαθητής του Χριστού θα πρέπει να αποτελέσει τον διάκονο των αδελφών του.

Επάνω σε αυτή τη διδασκαλία του Κυρίου, οι άγιοι Απόστολοι και μετέπειτα οι Πατέρες της Εκκλησίας, θεμελιώνουν την Ιεροσύνη και τον ρόλο της Εκκλησίας ως Διακονίας των Μυστηρίων του Θεού. Βασικά, η Εκκλησία Διακονεί τον άνθρωπο, μεταδίδοντας τα Ιερά Μυστήρια προς Αγιασμό και Θέωση της έκπτωτης ανθρώπινης φύσης.

Μέσα στον θεσμό της Εκκλησίας, καθιερώθηκε δια των Αγίων Πατέρων, στο πλαίσιο της Ιερής αυτής Διακονίας, ο ρόλος των λαϊκών διακονητών στις λειτουργικές και ποιμαντικές δραστηριότητες της Εκκλησίας.

Ουσιαστική θέση στην μυστηριακή ζωή κατέχουν οι διακονητές του Ιερού Βήματος, δηλαδή οι ιερόπαιδες.

Απαρχής της Εκκλησίας, όπως συναντάμε ακόμα και μέσα στα μαρτυρολόγιά Της, μικρά παιδιά, διακονούσαν με αυταπάρνηση και με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής, τα μυστήρια του Χριστού.

Ένα παράδειγμα θάρρους, αποτελεί ο Άγιος Ταρσίζιος ο οποίος μαρτύρησε στη Ρώμη, σε παιδική ηλικία τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Ο Ταρσίζιος, διακονούσε τους Ιερείς στις λατρευτικές συνάξεις.

Στην περίοδο των σκληρών διωγμών κατά της Εκκλησίας, του εμπιστεύθηκαν τη Θεία Κοινωνία , το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, για να τα μεταφέρει στους χριστιανούς που βρίσκονταν στις φυλακές.

Καθώς πορευόταν όμως, τον περικύκλωσαν ειδωλολάτρες και του ζητούσαν να τους παραδώσει αυτό που κρατούσε στο στήθος του. Ο Ταρσίζιος το αρνήθηκε και τότε τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου.

Ο επίσκοπος Ρώμης Δάμασος τοποθέτησε πάνω στον τάφο του, το έξης επίγραμμα: «… Ενώ ο Άγιος Ταρσίζιος έφερε τα μυστήρια του Χριστού, κάποιος με χέρι βέβηλο πήγε να τα μολύνει. Κείνος όμωςπροτίμησε να δώσει τη ζωή του, παρά να δώσει τοις κυσίν… τους θείους μαργαρίτες».

Το παράδειγμα του Αγίου Μάρτυρος Ιερόπαιδος, δείχνει τον δρόμο αυτής της Ιερής Διακονίας πλησίον του εκάστοτε Πρεσβυτέρου. Αιώνες όμως καθώς περάσανε, και η μεγαλοπρέπεια του Βυζαντίου κατέστησε τα Μυστήρια της Εκκλησίας επίκεντρο της ζωής των Χριστιανών, μακριά από το φόβο των διωγμών, η έννοια της Διακονίας αυτής αλλοιώθηκε.

Ο ανθρώπινος παράγοντας, η αποζήτηση της δόξας που οδήγησε τους μαθητές στη φιλονικία, αποτέλεσε τον κυριότερο παράγοντα που οδήγησε σε παρεκτροπή της διακονίας αυτής. Επί της ουσίας, από διακονία μεταβλήθηκε σε αυτοπροβολή. Μία απλή ματιά στους σύγχρονους ιερόπαιδες θα κεντρίσει κυρίως η εξωτερική εικόνα: ζωστικά, μανικετόκουμπα και πολύτιμες διακονικές στολές.

Ασφαλώς η περιποιημένη αυτή όψη δεν αποτελεί μεμπτό σημείο. Το θέμα έγκειται στο περιεχόμενο αυτών των νέων παιδιών. Θυμίζει λίγο τον επικριτικό λόγο του Κυρίου προς την θρησκευτική ηγεσία της εποχής του: «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας. οὕτω καὶ ὑμεῖς ἔξωθεν μὲν φαίνεσθε τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δὲ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καὶ ἀνομίας. ».

Η εξωτερική εικόνα πολλάκις μας εγκλωβίζει. Η ανάγκη του πως θέλουμε οι υπόλοιποι άνθρωποι να μας θεωρούν και να μας βλέπουν, αφήνει των εσωτερικό κόσμο στάσιμο και λερωμένο. Αυτή την εικόνα δίνει ο ίδιος ο Χριστός, παρομοιάζοντας τους υποκριτές εκκλησιαστικούς ανθρώπους με τάφους.

Εξωτερικά ένας τάφος είναι καθαρός και γυαλιστερός με πολύτιμα μάρμαρα. Εσωτερικά όμως είναι γεμάτος ακαθαρσία. Μάλλον δε, η δημιουργία ενός όμορφου τάφου εκεί αποσκοπεί: να αποκρύψει την ασχήμια και την σκοτεινιά του θανάτου.

Βασιζόμενος σε αυτό ο Κύριος, παρομοιάζει με μνήματα, τους ανθρώπους που θέλουν να καλύψουν το εσωτερικό τους κενό, δημιουργώντας μία εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση ως αντιπερισπασμό.

Μέσα στην Εκκλησία πολλές φορές οι ιερόπαιδες παγιδεύονται σε αυτή την αρρωστημένη κατάσταση. Θα διερωτηθεί κανείς, μήπως κρίνουμε αυστηρά τα παιδιά; Ας αναλογιστούμε όμως από παιδαγωγικής και ψυχολογικής σκοπιάς, κατά πόσο είναι φυσιολογικό για την εφηβική ηλικία των νέων αγοριών να έχουν γνώση από έξω τα βιογραφικά των μητροπολιτών, να γνωρίζουν καλύτερα από τους κληρικούς τα υφάσματα και τις εκκλησιαστικές στολές αλλά κυρίως να έχουν άποψη για όλα τα εκκλησιαστικά τεκταινόμενα.

Δημιουργείται αυτομάτως το ερώτημα: που ακριβώς βρίσκεται το φρόνημα για την διακονία της Εκκλησίας; Μήπως η Εκκλησία αποτελεί το μέσον για την αυτοπροβολή; Το όλο δε ζήτημα γίνεται ακόμα πιο ουσιαστικό αν σκεφτούμε ότι πολλά από αυτά τα παιδιά αποτελούν τους μελλοντικούς πρεσβυτέρους της Εκκλησίας!

Μέσα στην Εκκλησία γαλουχούνται από κληρικούς με τέτοιο τρόπο που δεν θέτουν τις πραγματικές βάσεις τις διακονίας, αλλά μάλλον βάζουν ως προτεραιότητα το εξωτερικό περιτύλιγμα. Αυτό θα μεταδώσουν και στις επόμενες γενεές ιεροπαίδων και κατά τον τρόπο αυτό θα δημιουργείται ένας κύκλος διακονητών με μοναδικό σκοπό την έπαρση και την αυτοπροβολή.

Η ευθύνη βαραίνει εμάς τους πρεσβυτέρους, διότι εμείς χαράσσουμε τις λευκές αθώες ψυχές των νέων. Το παράδειγμά μας αποτελεί τη βακτηρία όλων των ιεροπαίδων ο οποίοι στο πρόσωπο του εκάστου κληρικού βλέπουν το πρότυπό τους. Θα πρέπει να θέσουμε τον εαυτό μας προ των ευθυνών μας διότι θα παραδώσουμε σε όλους αυτούς τους νέους την πνευματική σκυτάλη στη διακονία των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας.

Επί κεφαλής των πρεβυτέρων, όλους ανεξαιρέτως, μας βαραίνει ο επικριτικός λόγος του Κυρίου: «πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γάρ, καὶ οὐ ποιοῦσι»

Πηγή: romfea.gr