Ἀπὸ τὴν κοσμικὴ καλοπέραση, ἀπὸ τὴν κοσμικὴ εὐτυχία, βγαίνει τὸ κοσμικὸ ἄγχος.
Πᾶνε νὰ ἠρεμήσουν οἱ ἄνθρωποι εἴτε μὲ ἠρεμιστικὰ εἴτε μὲ θεωρίες γιόγκα, καὶ τὴν πραγματικὴ ἠρεμία, πού ἔρχεται, ὅταν ταπεινωθῇ ὁ ἄνθρωπος, δὲν τὴν ἐπιδιώκουν, γιὰ νὰ ἔρθῃ ἡ θεία παρηγοριὰ μέσα τους.
Ὅταν δοῦμε ἄνθρωπο μὲ μεγάλο ἄγχος, στενοχώρια καὶ λύπη, ἐνῶ τὰ ἔχει ὅλα – τίποτε δὲν τοῦ λείπει, πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι τοῦ λείπει ὁ Θεὸς.
Στὴν πνευματικὴ ζωὴ θέλει προσοχή. Ὅταν οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι κινοῦνται ἀπὸ κενοδοξία, μένουν μὲ ἕνα κενὸ στὴν ψυχή τους. Δὲν ὑπάρχει τὸ πλήρωμα, τὸ φτερούγισμα τῆς καρδιᾶς καί, ὅσο μεγαλώνουν τὴν κενοδοξία τους, μεγαλώνει καὶ τὸ κενὸ μέσα τους καὶ περισσότερο ὑποφέρουν. Ὅπου ἄγχος καὶ ἀπελπισία, ἐκεῖ ταγκαλίστικη πνευματικὴ ζωή. Γιὰ τίποτε νὰ μὴν ἔχετε ἄγχος. Τὸ ἄγχος εἶναι τοῦ διαβόλου. Ὅταν βλέπετε ἄγχος, νὰ ξέρετε ὅτι ἐκεῖ ἔχει βάλει τὴν οὐρὰ του τὸ ταγκαλάκι.
Ὅταν νιώθουμε στὸν ἀγώνα μας ἄγχος, νὰ ξέρουμε ὅτι δὲν κινούμαστε στὸν χῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι τύρρανος νὰ μᾶς πνίγη. […] Ὁ Χριστὸς ὅλο ἀγάπη, καλωσύνη καὶ παρηγοριὰ εἶναι καὶ ποτὲ δὲν πνίγει, ἀλλὰ ἔχει ἄφθονο πνευματικὸ ὀξυγόνο, θεία παρηγοριὰ.
Τὰ ἁπλὰ κτίρια καὶ τὰ ταπεινὰ ἀντικείμενα μεταφέρουν τοὺς μοναχοὺς νοερὰ στὶς σπηλιὲς καὶ στὰ ἀπέριττα Ἀσκητήρια τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, καὶ ἔτσι ὠφελοῦνται πνευματικά. Ἐνῶ τὰ κοσμικὰ θυμίζουν κόσμο καὶ κάνουν τοὺς μοναχοὺς κοσμικοὺς στὴν ψυχή. Πρόσφατα ἔγιναν ἀνασκαφὲς καὶ βρέθηκαν στὴν Νιτρία [ξακουστὴ περιοχὴ ἀσκητῶν (4ος αἵ.), εὑρισκόμενη στὴν Αἴγυπτο] τὰ πρῶτα «Κελλία» τῶν μοναχῶν, τὰ ἀσκητικά.
Στὴν συνέχεια βρέθηκαν τὰ λίγο μεταγενέστερα, πού ἦταν λίγο κοσμικά, καὶ κατόπιν τὰ τελευταία πού ἐμοίαζαν μὲ τὰ σαλόνια τῶν πλουσίων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, μὲ κάδρα καὶ ζωγραφιὲς στοὺς τοίχους κ.λπ., τὰ ὁποία ἔφεραν τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ· τὰ λήστεψαν καὶ τὰ κατέστρεψαν οἱ κακοποιοὶ.
Οἱ κοσμικοὶ λένε: «Καλότυχοι αὐτοὶ πού ζοῦν στὰ παλάτια καὶ ἔχουν ὅλες τὶς εὐκολίες». Ἀλλ’ ὅμως μακάριοι εἶναι αὐτοὶ πού κατόρθωσαν νὰ ἁπλοποιήσουν τὴν ζωή τους καὶ ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ τὴν θηλειὰ τῆς κοσμικῆς αὐτῆς ἐξελίξεως τῶν πολλῶν εὐκολιῶν, ἴσον τῶν πολλῶν δυσκολιῶν, καὶ ἀπαλλάχθηκαν ἀπὸ τὸ φοβερὸ ἄγχος τῆς σημερινῆς ἐποχῆς μας. Ἂν δὲν ἁπλοποιήση τὴν ζωὴ τοῦ ὁ ἄνθρωπος, βασανίζεται. Ἐνῶ, ἂν τὴν ἁπλοποιήση, δὲν θὰ ἔχη αὐτὸ τὸ ἄγχος.
Τώρα καὶ στοὺς κοσμικοὺς τονίζω πολὺ τὴν ἁπλότητα. Γιατί πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ πού κάνουν, δὲν χρειάζονται καὶ τοὺς τρώει τὸ ἄγχος. Τοὺς μιλάω γιὰ τὴν λιτότητα καὶ τὴν ἀσκητικότητα. Συνέχεια φωνάζω: «Ἁπλοποιῆστε τὴν ζωή σας, γιὰ νὰ φύγη τὸ ἄγχος.
Ἂν οἱ γυναῖκες πού ζοῦσαν στὰ Φάρασα [Καππαδοκία] ἔβλεπαν τὴν πολυτέλεια πού ὑπάρχει σήμερα, ἀκόμη καὶ σὲ πολλὰ Μοναστήρια, θὰ ἔλεγαν: «Θὰ ρίξη ὁ Θεὸς φωτιὰ νὰ μᾶς κάψη! Ἐγκατάλειψη Θεοῦ!
Οἱ Φαρασιῶτες δὲν κοιτοῦσαν λεπτομέρειες. Ζοῦσαν τὴν χαρὰ τῆς καλογερικῆς. Καὶ ἄν, γιὰ παράδειγμα, ἡ κουβέρτα δὲν ἦταν καλὰ στρωμένη καὶ κρεμόταν λίγο ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ καὶ ἔλεγες: «Σιάξε τὴν κουβέρτα», θὰ σοὺ ἔλεγαν: «Σὲ ἐμποδίζει στὴν προσευχή σου;
Νομίζουν [οἱ ἄνθρωποι] ὅτι δὲν πρέπει νὰ στερηθοῦν, νὰ ταλαιπωρηθοῦν. Ἂν σκέφτονταν οἱ ἄνθρωποι λίγο καλογερικά, ἂν ζοῦσαν πιὸ ἁπλά, θὰ ἦταν ἥσυχοι. Τώρα βασανίζονται. Ἄγχος καὶ ἀπελπισία στὴν ψυχὴ.
Ὁ κυριευμένος ἀπὸ ὑλικὰ πράγματα εἶναι κυριευμένος πάντα ἀπὸ στενοχώρια καὶ ἄγχος, γιατί πότε τρέμει μὴν τοῦ τὰ πάρουν καὶ πότε μὴν τοῦ πάρουν τὴν ψυχὴ.
-Γέροντα, τί βοηθάει περισσότερο, γιὰ νὰ καταλάβῃ κανεὶς αὐτὴν τὴν χαρὰ τῆς λιτότητος;
-Νὰ συλλάβῃ κανεὶς τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς. «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ… (Μάτθ. στ’ 33)». Ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινᾶ ἡ ἁπλότητα καὶ κάθε σωστὴ ἀντιμετώπιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου