«Οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος;».

  

 

Κάτω από τον έναστρο ουρανό, στο βάθος των αιώνων, αντηχεί το ερώτημα του Αποστόλου Παύλου: «Οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος;».

Ένα ερώτημα που δεν ανήκει μονάχα στο στόμα ενός ανθρώπου, αλλά σμιλεύεται στις καρδιές εκείνων που αναζητούν την αλήθεια, εκείνων που αμφιβάλλουν, εκείνων που βλέπουν την πίστη τους να δοκιμάζεται από τις φωνές του κόσμου.

Ο Παύλος, κυνηγημένος από τη σκιά της αμφισβήτησης, απευθύνεται στους Κορινθίους και ταυτόχρονα σε κάθε εποχή, σε κάθε καρδιά που πάλλεται ανάμεσα στην πίστη και την αμφιβολία. «Δεν είμαι ελεύθερος;.. Δεν είμαι απόστολος;..

Δεν είδα τον Κύριο μου;»
Η κραυγή του διασχίζει τους αιώνες, αγγίζοντας την ψυχή εκείνων που αναρωτιούνται αν η Εκκλησία, αν ο ίδιος ο Χριστός, μπορούν ακόμα να είναι ο φάρος μέσα στις θύελλες του κόσμου.

Η εποχή μας, γεμάτη φωνές και αντιφάσεις, διαμορφώνει την εικόνα της Εκκλησίας μέσα από φακούς θολούς.

Την απαιτούμε συμμέτοχη στα κοσμικά παιχνίδια, ζητούμε να την κατεβάσουμε από το άχρονο φώς της και να την ντύσουμε με τα ενδύματα των δικών μας επιθυμιών.
Θέλουμε η Εκκλησία να πάρει θέση, να ευθυγραμμιστεί με τα πάθη μας, να γίνει φωνή της ιδεολογίας μας, να πάψει να είναι ελεύθερη. Ξεχνούμε, όμως, ότι η Βασιλεία της δεν είναι από τον κόσμο αυτό.

Ξεχνούμε ότι η αποστολή της δεν είναι να δικαιώσει τον κόσμο, αλλά να τον φωτίσει.
«Οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος;» ρωτάει ο Παύλος.
Και εμείς;.. Είμαστε ελεύθεροι;

Ελεύθεροι να συγχωρήσουμε, ελεύθεροι να αγαπήσουμε χωρίς όρους, ελεύθεροι να εμπιστευθούμε τον Χριστό χωρίς όρους και όρια; Ή μήπως φυλακιζόμαστε στα πάθη μας, στις δικές μας ερμηνείες, στις δικές μας μικρές αλήθειες; Είμαστε δέσμιοι του φόβου, της εξουσίας, της εκδίκησης, της ανάγκης για δικαίωση.

Η αληθινή ελευθερία είναι η ελευθερία εν Χριστώ, εκείνη που δεν έχει δεσμά παρά μόνο την αγάπη.

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή ανοίγει μπροστά μας. Δεν είναι μονάχα μία νηστεία από τροφές, αλλά μία νηστεία από το εγώ μας, από τις προκαταλήψεις μας, από τη μνησικακία.

Είναι η πορεία προς την Ανάσταση, εκεί όπου η ελευθερία δεν είναι μία έννοια αφηρημένη, αλλά μία πραγματικότητα που γεμίζει την ψυχή με φώς.

Να νηστέψουμε την υπεροψία, να νηστέψουμε την ανάγκη μας να έχουμε πάντα δίκιο, να νηστέψουμε την πικρία που μας εμποδίζει να δούμε τον αδελφό μας ως εικόνα Θεού.

Ο Παύλος μας καλεί σε μία άλλη ελευθερία.
Όχι εκείνη που διαλαλεί ο κόσμος, όχι την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας, αλλά την ελευθερία της αγάπης.

Μία ελευθερία που δεν χωρά σε καμία φυλακή του κόσμου τούτου, γιατί είναι ριζωμένη στην αιωνιότητα.

«Οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος;».
Ας το αναρωτηθούμε ξανά, όχι με το μυαλό μας, αλλά με την καρδιά μας.
Και ας αφήσουμε την απάντηση να έρθει μέσα από το βίωμα, μέσα από τη σιωπή, μέσα από την αγάπη που δεν ζητά ανταλλάγματα.

Διότι η αληθινή ελευθερία είναι εκείνη που βρίσκει τη χαρά της στην αυταπάρνηση και στην προσφορά, στη συγχώρηση και στη θυσία.

Είναι η ελευθερία που ανήκει στον Θεό και μας προσφέρεται ως δώρο ανεκτίμητο, για να τη ζήσουμε και να την χαρίσουμε σε κάθε αδελφό μας.