Η Φωνή της Συμφιλίωσης: Μια Συνομιλία με τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Ιωάννη.

  

Σε έναν κόσμο όπου οι διαχωριστικές γραμμές μοιάζουν συχνά βαθύτερες από ποτέ, υπάρχει πάντα χώρος για εκείνους που με την παρουσία τους επιδιώκουν τη γεφύρωση των διαφορών, τη σύνθεση αντί της σύγκρουσης, την ενότητα αντί της διαίρεσης.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης μάς μεταφέρει σε έναν χώρο όπου η πίστη δεν είναι απλώς δόγμα, αλλά βίωμα, και η Εκκλησία δεν είναι απλώς θεσμός, αλλά σώμα ζωντανό, που ανασαίνει, πονά και ελπίζει.

Η αλήθεια της Εκκλησίας στην Αλβανία φέρει μαζί της το βάρος μιας Ιστορίας που της στέρησε όσα της ανήκαν.
Η επιστροφή της περιουσίας δεν είναι απλώς οικονομικό ζήτημα: είναι η αναγνώριση μιας αδικίας, η αποκατάσταση μιας πληγής που δεν μπορεί να κλείσει με προσωρινές λύσεις.
Οι θρησκευτικές κοινότητες λαμβάνουν λίγα, αλλά το ουσιώδες αίτημα παραμένει: η δικαιοσύνη δεν είναι χάρη, είναι θεμελιώδες δικαίωμα.

Στην καρδιά της Εκκλησίας βρίσκεται ο ιερέας: Όχι ως προνομιούχος αξιωματούχος, αλλά ως υπηρέτης του Λόγου, ως άνθρωπος που στέκεται δίπλα στον άνθρωπο.
Ο μισθός είναι 600 ευρώ: ούτε πλούτος ούτε ανέχεια, αλλά μια συμβολική αναγνώριση του έργου του.

Μέσα από τα λόγια του Αρχιεπισκόπου αναδύεται μια διαχρονική αλήθεια: οι διαφωνίες δεν είναι λόγος διάρρηξης των σχέσεων, αλλά δοκιμή της αντοχής τους.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία γνώρισε μια τραγωδία, έναν διχασμό που πλήγωσε την ενότητα της.
Όμως η συμφιλίωση, δεν είναι αποτέλεσμα ψυχρής στρατηγικής: είναι καρπός καλής θέλησης.
Αν υπάρχει αυτή, τότε πάντα μπορεί να βρεθεί λύση.

Η μορφή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αναστασίου δεσπόζει. Ήταν οραματιστής, διαλλακτικός μεταξύ των διαφορετικών πλευρών. Ακόμα και στην αναχώρηση του, κατάφερε να τους ενώσει όλους.
Μια συμβολική πράξη που υπενθύμισε ότι, πάνω από τις αντιπαραθέσεις, υπάρχει πάντα κάτι ισχυρότερο: η κοινή πίστη.

Αν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος καθόταν απέναντί του, τι θα του έλεγε; Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης αποφεύγει τις εύκολες απαντήσεις. Δεν υπάρχει λόγος για προκαθορισμένες συζητήσεις.
Η ουσία της επικοινωνίας βρίσκεται στη δυναμική της στιγμής, στον αυθορμητισμό της αλήθειας. Διαφαίνεται μια σταθερή αρχή: κάθε τι που συμβάλλει στην ενότητα της Εκκλησίας αξίζει να υποστηριχθεί.

Και τέλος, μια προσωπική εξομολόγηση για τη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού: Δεν είναι απλώς ένας εκπαιδευτικός θεσμός: είναι ένα κομμάτι της ψυχής του, μια ρίζα που τον συνδέει με το παρελθόν και το μέλλον.
Η λύπη του για τα αρνητικά, η χαρά του για κάθε πρόοδο, η περηφάνεια του που υπήρξε μέρος αυτής της παράδοσης, όλα αποκαλύπτουν έναν άνθρωπο που δεν ξεχνά και στέκεται στο μεταίχμιο της Ιστορίας, κρατώντας στα χέρια του μια παρακαταθήκη ευθύνης.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης προσφέρει μια αλήθεια που δεν χρειάζεται ρητορικές εξάρσεις για να ακουστεί: η Εκκλησία δεν είναι πεδίο μάχης, είναι σπίτι.
Και η πόρτα της πρέπει να μένει ανοιχτή.