Η Παναγία: Το Αιώνιο Πρότυπο της Γυναικείας Αρετής

  

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι μόνο μια αφορμή για εορτασμό, αλλά και μια στιγμή στοχασμού πάνω στη θέση, τον ρόλο και την ουσία της γυναικείας ύπαρξης.

Και αν αναζητήσουμε ένα ιδανικό πρότυπο γυναικείας αρετής, ταπείνωσης, προσφοράς και αγιότητας, η μορφή της Παναγίας στέκει μπροστά μας ακτινοβόλα, άφθαρτη μέσα στους αιώνες, ως οδοδείκτης κάθε γυναίκας που επιθυμεί να ζήσει με αξιοπρέπεια, με αγάπη, με πίστη.

Η Παναγία δεν υπήρξε απλώς μια ευλογημένη μητέρα· ήταν η απόλυτη εικόνα της γυναικείας αφοσίωσης, της υπομονής, της εργατικότητας και της προσφοράς.

Από μικρό κορίτσι εργάστηκε με τα χέρια της, γνέθοντας και ράβοντας, με ταπεινότητα και ευλάβεια, προσφέροντας ό,τι καλύτερο μπορούσε στον Θεό και στους ανθρώπους.

Ήταν εκείνη που ύφανε με τα ίδια της τα χέρια τον άρραφο χιτώνα του Χριστού, μια ύφανση όχι μόνο υλική, αλλά και πνευματική, όπως ύφαινε με την προσευχή και τη σιωπή την ίδια την πορεία της Θείας Οικονομίας.

Δεν επεδίωξε ποτέ την προβολή, ούτε την αναγνώριση.

Η σιωπή της Παναγίας είναι πιο ηχηρή από τις πιο δυνατές φωνές.

Η υπομονή της, η καρτερικότητά της μπροστά στον πόνο και τη θυσία την καθιστούν υπέρτατο σύμβολο μητρότητας και αυτοθυσίας.

Από τη Βηθλεέμ έως τον Γολγοθά, από τη χαρά της Γέννησης έως την οδύνη του Σταυρού, η Παναγία παρέμεινε ακλόνητη, δίχως να θρηνεί εγωιστικά, αλλά να υπομένει με την καρδιά της πλημμυρισμένη από πίστη και ελπίδα.

Μέσα στο σπίτι της υπήρξε η τέλεια νοικοκυρά, όχι με τη στενή, υλιστική έννοια, αλλά με την ουσία της λέξης: ήταν η γυναίκα που έδινε στο σπίτι της ψυχή, ζεστασιά, αγάπη.

Δεν άφηνε το νοικοκυριό της στην τύχη, δεν θεωρούσε την οικιακή φροντίδα αγγαρεία, αλλά ιερή αποστολή.

Η ίδια ετοίμασε ακόμη και τα του θανάτου της, τακτοποιώντας τα πάντα με την ίδια προσοχή και αφοσίωση που έδειξε σε κάθε πτυχή της ζωής της.

Σήμερα, σε έναν κόσμο όπου η έννοια της γυναίκας συχνά παρερμηνεύεται, όπου η ελευθερία συγχέεται με την αμετροέπεια, η ανεξαρτησία με την αποξένωση, και η πρόοδος με την απομάκρυνση από τις αιώνιες αξίες, το παράδειγμα της Παναγίας είναι πιο αναγκαίο από ποτέ.

Εκείνη δεν ήταν γυναίκα υποταγμένη, αλλά γυναίκα δυνατή με τον πιο αληθινό τρόπο: δυνατή στην πίστη, στην αγάπη, στην προσφορά.

Η ταπείνωσή της δεν ήταν αδυναμία, αλλά η ύψιστη μορφή σοφίας και δύναμης.

Οι παλιές Ελληνίδες είχαν την Παναγία ως οδηγό. Με την υπομονή και τη φρόνησή τους στήριζαν τα σπίτια τους, μεγάλωναν παιδιά γεμάτα σεβασμό και αγάπη, στάθηκαν στυλοβάτες της κοινωνίας. Σήμερα, καθώς η ζωή πολλές φορές απομακρύνεται από αυτές τις αξίες, γεννιέται το ερώτημα: μήπως η απομάκρυνση από το παράδειγμα της Παναγίας μάς έχει στερήσει την εσωτερική γαλήνη και την πραγματική χαρά;

Αν η σύγχρονη γυναίκα θέλει να βρει την αληθινή της υπόσταση, ας στρέψει το βλέμμα της στη μορφή της Θεοτόκου.

Όχι ως ένα μακρινό, άπιαστο ιδανικό, αλλά ως μια υπενθύμιση ότι η αληθινή γυναικεία δύναμη δεν βρίσκεται στην εξωτερική επιβεβαίωση, αλλά στην καρδιά που αγαπά, στην ψυχή που υπομένει, στα χέρια που δημιουργούν, στην πίστη που αναπαύει.

Η Παναγία δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό σύμβολο· είναι η διαχρονική επιβεβαίωση ότι η γυναίκα, όταν ζει με αλήθεια και αγάπη, γίνεται η ίδια φώς μέσα στον κόσμο.