Η Αρχοντιά της Ταπεινότητας

  

Στην καρδιά της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, εκεί όπου η πορεία προς το Πάσχα χαράσσεται μέσα από άσκηση και μετάνοια, υψώνεται ο Σταυρός. 

Όχι με βαρύτιμες διακοσμήσεις, όχι με φορτωμένα τραπέζια και περιττές φαντασμαγορίες, αλλά με λιτότητα, με σεβασμό, με τη σιωπηλή εκείνη μεγαλοπρέπεια που δεν χρειάζεται τίποτε άλλο παρά μόνον την αλήθεια της.
Ένας απλός δίσκος, λίγα πέταλα ανθέων, κεριά που τρεμοπαίζουν διακριτικά, σαν τις ψυχές που προσεύχονται.

Και στη μέση, ο Σταυρός, γυμνός από περιττά στολίδια, ντυμένος μόνο με τη δύναμη της θυσίας Του.
Όλα γύρω Του υπηρετούν έναν σκοπό: να στραφούν οι ψυχές προς Εκείνον.
Να μην αποσπαστεί το βλέμμα από τη Σταύρωση, από την αγάπη που κορυφώθηκε επάνω στο Ξύλο της Ζωής.
Δεν υπάρχουν εδώ υπερβολές και τάσεις επιβολής μέσα από επιδεικτικές χειρονομίες, γιατί η αυθεντική ιερότητα δεν αντέχει τη ματαιοδοξία.
Η αληθινή πίστη δεν χρειάζεται φτιασίδια.
Ό,τι δεν εξυπηρετεί τη λειτουργική αλήθεια περιττεύει και ό,τι περιττεύει, απομακρύνεται.

Αυτή η απλότητα δεν είναι φτώχεια, είναι αρχοντιά: Η αρχοντιά του Μοναχισμού, του Σταυρού, της Βασιλείας των Ουρανών.
Δεν είναι μια απλή αισθητική επιλογή, αλλά μια θεολογική δήλωση.
Η Εκκλησία μας διδάσκει ότι η αλήθεια δεν χρειάζεται στυλιστικές ενισχύσεις.
Ο Χριστός δεν χρειάζεται σκηνικά, ο Σταυρός δεν απαιτεί τίποτε άλλο εκτός από τη ματιά μας καρφωμένη επάνω Του.

Η προσκύνηση γίνεται χωρίς περισπασμούς.
Δεν προσκυνούμε την τέχνη του στολισμού, αλλά το ίδιο το γεγονός της θυσίας.
Δεν γονατίζουμε μπροστά σε εντυπωσιακά σύμβολα, αλλά μπροστά στο Μυστήριο που μας σώζει.
Και η Εκκλησία, μέσα από το άδολο, το απέριττο, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια.
Όποιος έχει μάτια καθαρά, βλέπει και όποιος βλέπει, καταλαβαίνει.
Η ταπεινότητα είναι η ύψιστη αρχοντιά και η αλήθεια, όταν δεν χρειάζεται στήριγμα, γίνεται βασιλική.