«Η Περίοδος του Πεντηκοσταρίου: Ο Αναστημένος Χριστός Ανάμεσά μας, η Πνευματική Κλήση και η Κοινωνική Ευθύνη σε Τροχιά Ενσυναίσθησης»

  

Στο λευκό φως της Αναστάσεως, η Εκκλησία δεν ψιθυρίζει ελπίδα· την διατρανώνει με την παντοδύναμη σιγή του κενού Τάφου.

Ο Χριστός ανέστη και μαζί Του ανατέλλει μια νέα ανθρωπότητα, μια καινή κτίση, μια ύπαρξη με ρίζες στο φώς και καρπούς στην αιωνιότητα.

Η περίοδος του Πεντηκοσταρίου, από το ξημέρωμα της Κυριακής του Πάσχα έως την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, δεν είναι απλώς λειτουργικός χρόνος, είναι πνευματική πύλη. Μυσταγωγική πρόσκληση να ζήσουμε την παρουσία του Αναστημένου όχι ως δόγμα, αλλά ως υπαρξιακή εμπειρία, ως σάρκα και αίμα εν μέσω ενός κόσμου τραυματισμένου.

Ο Αναστημένος Χριστός δεν ανήκει στο παρελθόν: Είναι το παρόν που γίνεται μέλλον.

Στους μαθητές που είχαν οχυρωθεί πίσω από τις πόρτες του φόβου, εμφανίζεται όχι ως φάντασμα μνήμης αλλά ως ο Ων: με πληγές που δεν εξαφανίστηκαν, μα έγιναν θρόνοι δόξας.

Το σώμα Του φέρει την Ιστορία, αλλά δεν υποδουλώνεται σε αυτήν κι αυτό είναι το θαύμα της Ανάστασης: δεν διαγράφει τον πόνο, τον λυτρώνει, δεν αρνείται τη θνητότητα, την νικά με αγάπη.

Καθώς οι εβδομάδες του Πεντηκοσταρίου ξεδιπλώνονται, η Εκκλησία προβάλλει πρόσωπα που συνάντησαν τον Χριστό: η Μυροφόρος που βρήκε φώς στο σκοτάδι του τάφου, ο Θωμάς που άγγιξε τη θεότητα μέσα από την πληγή, η Σαμαρείτις που άντλησε αλήθεια από το πηγάδι του διαλόγου.

Αυτές οι μορφές δεν είναι απλώς παραδείγματα πίστης· είναι αποκαλύψεις του τρόπου με τον οποίο η θεότητα διαπερνά την ανθρώπινη εμπειρία.

Μέσα από τον πόνο, την αμφιβολία, την περιθωριοποίηση, εκεί όπου εμείς βλέπουμε σκιά, Εκείνος καθιστά φανερό το φώς.

Όμως η εμπειρία της Ανάστασης δεν μπορεί να μείνει ιδιωτική.
Ο Αναστημένος καλεί, και η κλήση Του είναι πάντα προς τους άλλους.
Δεν μας σώζει για να κοιτούμε εσωστρεφώς την ψυχή μας, αλλά για να γίνουμε φορείς του φωτός Του στην κοιλάδα των δακρύων.

Η πνευματική κλήση δεν είναι απόδραση από τον κόσμο, αλλά εμβάθυνση μέσα του, με καρδιά που πάλλεται στον ρυθμό της ενσυναίσθησης.
Στην καρδιά της Πεντηκοστής, δεν ακούμε απλώς τη γλώσσα του Θεού: Την μιλάμε σε κάθε πράξη δικαιοσύνης, σε κάθε βλέμμα συγχώρησης, σε κάθε άγγιγμα που θεραπεύει.

Η κοινωνική ευθύνη του χριστιανού γεννιέται από την εμπειρία της εν Χριστώ ανάστασης: είναι καρπός εσωτερικής μεταμόρφωσης και όχι ηθικιστική υποχρέωση.
Όποιος είδε το Πρόσωπο του Ζώντος, δεν μπορεί να αγνοήσει το πρόσωπο του πεινασμένου, του άστεγου, του κατατρεγμένου.

Η Εκκλησία του Αναστημένου δεν είναι θεσμός, αλλά «κοινότης εν αγάπη», ένας χώρος όπου η ευσπλαχνία δεν είναι επιλογή, αλλά η φύση του ίδιου του είναι μας.
Σε μια εποχή πλανητικής αγωνίας, όπου η ατομικότητα υψώνεται ως είδωλο και η κοινωνική αποξένωση βαθαίνει, το Πεντηκοστάριο μας προσκαλεί όχι σε έναν ρομαντικό μυστικισμό, αλλά σε μια μυστική πράξη επαναστατικής αγάπης.
Να αγαπήσουμε όπως Εκείνος αγάπησε· να συγχωρήσουμε όπως Εκείνος συγχώρησε· να προσφέρουμε όπως Εκείνος προσφέρθηκε.

Όχι γιατί είμαστε τέλειοι, αλλά γιατί Εκείνος έγινε ό,τι είμαστε, για να γίνουμε ό,τι είναι Εκείνος.
Κι έτσι, στην καρδιά της περιόδου αυτής, η ενσυναίσθηση δεν είναι συναίσθημα αλλά στάση ζωής.
Είναι Πεντηκοστή: η στιγμή όπου το θείο Πνεύμα δεν μας δίνεται απλώς για να φωτιστούμε, αλλά για να αναφλεγούμε με την αγάπη που δημιουργεί κόσμους νέους.
Εκεί που κάποτε υπήρχε φόβος, τώρα γεννιέται αποστολή.
Εκεί που υπήρχε θάνατος, τώρα αναπνέει η ζωή.
Ο Αναστημένος είναι ανάμεσά μας.
Η φωνή Του αντηχεί όχι μόνο στους ναούς, αλλά στις πλατείες, στα νοσοκομεία, στις προσφυγικές βάρκες και στα σχολεία.

Μας καλεί να Τον γνωρίσουμε στον Άλλον, να Τον διακρίνουμε στο πλησίον, να Τον αγαπήσουμε στον εχθρό.

Και τότε η Ανάσταση παύει να είναι απλά γιορτή, αλλά γίνεται και τρόπος ύπαρξης.