Το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων.

  

Το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα μας φέρνει μπροστά σε ένα από τα πλέον συγκλονιστικά θαύματα του Κυρίου: τον πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων.

Απο αυτά χορτασαν πέντε χιλιάδες άνθρωποι. Όμως, ας μην παρασυρθούμε από την εξωτερική εντύπωση του θαύματος. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός δεν ενεργεί για να εντυπωσιάσει ή να προκαλέσει θαυμασμό. 

Η πράξη Του είναι βαθιά λειτουργική, ευχαριστιακή, και αποκαλυπτική της αληθινής φύσεως της Εκκλησίας.

Μέσα από αυτό το θαύμα, ο Χριστός δεν μας προσφέρει απλώς ψωμί και τροφή. Μας εισάγει μυστικά στο γεγονός της Θείας Ευχαριστίας. Μας καλεί να ενωθούμε όλοι γύρω από την μία Τράπεζα, να συμμετάσχουμε όλοι στο ένα Ποτήριο, να τελέσουμε μαζί την μία και μοναδική Λατρεία. Εδώ δεν πρόκειται για απλή φιλανθρωπία, αλλά για Θεία Πρόνοια και Θεϊκή Οικονομία.

Ο Κύριος τρέφει τα παιδιά Του. Δεν τα εγκαταλείπει ποτέ. Όλη μέρα διδάσκει και θεραπεύει ως τρυφερός Πατέρας. Και στο τέλος, ταΐζει τον λαό Του. Φροντίζει ώστε κανείς να μην εξαντληθεί και χαθεί στην ερημία. Πρόκειται για μια πράξη στοργής, που μαρτυρεί την αγάπη Του προς όλους.

Κι όμως, οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πάντα το βαθύτερο μήνυμα. Ο λαός εντυπωσιάζεται και σπεύδει να Τον κάνει βασιλιά. Γιατί; Επειδή θέλουν έναν Θεό που να λύνει προβλήματα, να κάνει θαύματα, να υπηρετεί θελήματα. Θέλουν μια θρησκεία βολική, που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του σώματος και την εξουσία επί των άλλων.

Ο Χριστός όμως αποσύρεται. Δεν θέλει τον έπαινο, δεν επιδιώκει την αναγνώριση των πολλών. Δεν ήρθε για να εξουσιάσει, αλλά να υπηρετήσει. Δεν επιθυμεί να Τον χειροκροτούν, αλλά να Τον μιμούνται. Ο έπαινος των ανθρώπων – όπως μας διδάσκει – είναι σαν το δηλητήριο του φιδιού. Δημιουργεί υπερηφάνεια και πνευματικό θάνατο. Καλύτερα η καταφρόνηση παρά η φιλοδοξία.

Και όταν τελειώνει η ημέρα, ο Χριστός απομονώνεται και προσεύχεται. Μόνος, σιωπηλός, ταπεινός. Μα δεν είναι ποτέ μακριά μας. Και αν όλοι μας ξεχάσουν, αν φίλοι και συγγενείς μας εγκαταλείψουν, Εκείνος μένει. Υπάρχει πάντοτε ένας που προσεύχεται για μας, ένας μεσίτης προς τον Πατέρα: ο Χριστός. Και αυτή Του η ικεσία, εν Πνεύματι Αγίω, είναι αδιάλειπτη – μέχρι της συντελείας των αιώνων.

Αδελφοί, ας μην ζητάμε θαύματα για εντυπωσιασμό. Ας μην ποθούμε έναν Θεό που απλώς ικανοποιεί τις ανάγκες μας. Ας μαθητεύσουμε στη σιωπή, στην ταπείνωση και στη θυσιαστική αγάπη του Χριστού. Εκεί βρίσκεται το πραγματικό θαύμα: στην καρδιά που κοινωνεί, στην ψυχή που προσεύχεται, στον άνθρωπο που αγαπά.

Αμήν.

π. Παντ. Κρ.