Ευλαβικές συνήθειες

Οι ευλαβικές λαϊκές συνήθειες που μέσα από την παράδοση έχουν περάσει στην καθημερινότητα  της ζωής του Χριστιανού, παρατηρούμε ότι στις ημέρες μας παραθεωρούνται, για να μην πω περιφρονούνται και απορρίπτονται, σαν κάτι μη αναγκαίο.

   Παρατηρούμε σε πολλά σπίτια τα οποία επισκεπτόμαστε ότι το καντηλάκι δεν υπάρχει, το θυμίαμα είναι άγνωστο και ανύπαρκτο, οι ιερές εικόνες χρησιμοποιούνται σαν διακόσμηση για να στολίσουμε το σπίτι, το «σημείο του σταυρού» κατά την ώρα του φαγητού, από όπου δεν απουσιάζει, γίνεται με βιασύνη  σαν να ντρεπόμαστε ή να αισθανόμαστε άβολα .

   Κι όμως αδελφοί μου, αυτές οι απλές και ευλαβικές συνήθειες μας βοηθούν να κρατούμε το νου μας και την καρδιά μας κοντά στο Θεό. Μας θυμίζουν καθημερινά το Θεό και την αγάπη και προστασία που μας παρέχει, είναι ένα ελάχιστο δείγμα ευχαριστίας προς τον Θεό!

   Αυτές οι απλές καθημερινές συνήθειες που τόσο αβασάνιστα απορρίπτουμε και περιφρονούμε σαν κάτι που δεν είναι αναγκαίο, είναι αυτές που καλλιεργούν μέσα μας την ευλάβεια και την Χάρη του Θεού μέσα στα σπίτια μας! Όχι βέβαια σαν μηχανικές κινήσεις συνηθείας αλλά ως έκφραση της αγάπης και του σεβασμού μας προς το πρόσωπο του Θεού. Ως μία έκφραση αποδοχής του Θεού μέσα στη ζωή μας και τα σπίτια μας!

   Θα θυμάστε σίγουρα όλοι τις συνήθειες που είχαν οι γονείς και οι παππούδες μας τα παλαιότερα χρόνια, συνήθειες απλές που όμως εξέφραζαν την πίστη και τον σεβασμό τους προς τον Θεό, όπως για παράδειγμα ότι δεν έραβαν ή δεν κεντούσαν τις παραμονές και ανήμερα των μεγάλων εορτών, ότι κάθε πρώτη του μηνός ράντιζαν με αγιασμό τα σπίτια τους, ότι δεν ξεκινούσαν την δουλειά τους χωρίς να κάνουν το σημείο του σταυρού ή την ώρα που έβγαιναν από το σπίτι τους έκαναν πάντα το σημείο του σταυρού ή το πρωί μόλις ξυπνούσαν έτρωγαν ένα κομματάκι αντίδωρο ή έπιναν λίγο αγιασμό για να ευλογήσει ο Θεός  την ημέρα που άρχιζε!

   Μέσα από αυτές τις απλές συνήθειες μάθαιναν και τα μικρότερα παιδιά την αγάπη  προς τον Θεό. Όχι γιατί τους μιλούσαν μόνο για τον Θεό αλλά γιατί έβλεπαν την παρουσία του Θεού στην καθημερινή ζωή των μεγαλυτέρων σαν πράξη, μέσα από το ακοίμητο καντηλάκι που έκαιγε στο σπίτι, μέσα από το σημείο του σταυρού που έκαναν οι μεγαλύτεροι όταν κάθονταν στο τραπέζι, ή άρχιζαν κάποια δουλειά! Ακόμη και κατά το πλύσιμο, που γίνονταν  την ημέρα του Σαββάτου απαραιτήτως για τι την άλλη ημέρα θα ξημέρωνε Κυριακή, το λούσιμο γίνονταν τρεις φορές εις τύπον της άγιας Τριάδος και η καθαριότητα του σώματος θύμιζε την καθαριότητα της ψυχής που πρέπει να έχουμε για να πλησιάσουμε τον Θεό!

   Δεν πρέπει αδελφοί μου να ξεχνούμε ότι αυτές οι απλές πράξεις τυπώνονται στο μυαλό και την καρδιά των μικρότερων παιδιών πολύ πιο καθαρά από ότι τα λόγια τα οποία τους λέμε, διότι βλέπουν την αγάπη και τον σεβασμό απέναντι στο Θεό μάσα από την δική μας ζωή και όχι μέσα από τα λόγια μας!

Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε να ανάψουμε το καντηλάκι μας, που τόση θαλπωρή και ζεστασιά μας δίνει καθώς το βλέπουμε να καίει μπροστά στις άγιες εικόνες και συμβολίζει την άσβεστη αγάπη που τρέφουμε προς τον Πλάστη και Δημιουργό μας!

Δεν πρέπει να καταργήσουμε το θυμιάτισμα του σπιτιού μας που συμβολίζει την πνευματική ευωδία των προσευχών και των παρακλήσεων μας προς τον Θεό, αλλά και την Χάρη του θεού που ως ευωδία σκεπάζει και ευφραίνει τις καρδιές μας!

   Δεν πρέπει αβασάνιστα να καταργήσουμε ευλαβικές συνήθειες αιώνων που αγιάζουν την καθημερινότητα μας, που μεταφέρουν την ζωή μας μπροστά στο θρόνο του Θεού και του την προσφέρουν για να την αγιάσει!

   Αυτές οι τόσο απλές συνήθειες κρατούν το νου μας και την καρδιά μας κοντά στο Θεό μας ενώνουν με την ζωή της Εκκλησίας την οποία συνεχίζουν μέσα στα σπίτια μας και αποτελούν το καλύτερο σχολείο για τους νεότερους οι οποίοι ακολουθούν και παραδειγματίζονται περισσότερο από  το παράδειγμα μας παρά από τα λόγια μας!