Κοντά στην καλύβα μου ήταν μια μυρμηγκοφωλιά και πήγαινα συχνά να δω πως κουβαλούσαν τα σπορικά της γης τα γνωστικά και φιλόπονα μυρμήγκια. Καμιά φορά είχα κι εγώ κάτι να τους ρίξω, λίγα ψίχουλα από ψωμί ή λίγα σπυριά σταριού από κάποιο φυλαγμένο στάχυ. Μερικά μυρμήγκια έβρισκαν αμέσως τα ψίχουλα αυτά, τα σήκωναν πάνω στα κεφάλια τους και τα κουβαλούσαν γρήγορα γρήγορα στις αποθήκες της φωλιάς χαρούμενα για τον αναπάντεχο αυτό θυσαυρό. Μα ήταν και μερικά άλλα, που πλανιόνταν εδώ κι εκεί στο χωράφι χωρίς να βρίσκουν τίποτα, και τότε εγώ έπαιρνα ένα ξυλαράκι ή μια μικρή πετρίτσα και την έβαζα μπροστά από το δρόμο τους για να κάμω ν’ αλλάξουν κατεύθυνση και να περάσουν από κει που είχα ρίξει τα ψίχουλα και το σιτάρι.
Αυτά πήγαιναν βέβαια στο δρόμο τους, μα σαν έβρισκαν εμπόδιο από δω κι εμπόδιο από κει, γιατί εγώ όλο και το κινούσα, έπαιρναν επιτέλους τον δρόμο για τα ψίχουλα, σήκωναν κι αυτά ένα μεγάλο κομμάτι και τρέχανε στη φωλιά.
Τώρα ήταν και μερικά άλλα που έρχονταν από μακριά, κρατώντας ένα άχυρο ή ένα κομμάτι ξερό χόρτο που ίσως να χρειαζόταν κι αυτό στη φωλιά τους, μα γω νόμιζα πως ήταν καλύτερο να σηκώσουν και αυτά κανένα σπυρί σιτάρι. Τα ξεφόρτωνα λοιπόν εκεί στη μέση του δρόμου τους, τους έπαιρνα το άχυρο και τους έριχνα λίγα ψίχουλα. Αυτά θύμωναν στην αρχή και τριγύριζαν εκεί να βρουν το φορτίο που χάσανε, μα σαν έβρισκαν τα ψίχουλα, τα σήκωναν κι αυτά γρήγορα γρήγορα και τρέχανε στο δρόμο τους. Θαρρώ λοιπόν, Μεγαλοδύναμε Κύριε, πως στέκεις και σύ ψηλά από την ανθρώπινη μυρμηγκοφωλιά και παίζεις το παιχνίδι μου. Μας φράζεις τους άσχημους δρόμους της ζωής για να βρούμε ύστερα τους πιο ωραίους. Μας παίρνεις τα μικρά αγαθά που κρατούμε στα χέρια μας για να μας δώσεις ύστερα τα πιο μεγάλα, εκείνα που ξέρεις Εσύ. Κι αυτή την αλήθεια των μυστηρίων και των παιχνιδιών Σου, Κύριε, μπορώ να την κυρήξω και να την βεβαιώσω κι εγώ ο ταπεινός δούλος Σου στους άλλους ανθρώπους. Δεν ξέρω ίσως να πω τίποτα όταν οι δρόμοι της ζωής μας φράζουν από τα ίδια μας τα λάθη κι από τις μικρότητες και από τις αδυναμίες μας. Ξέρω όμως να πω σίγουρα πως, όταν ο ίδιος ο Θεός βάζει το χέρι του μπροστά από την ζωή μας και μας φράζει κάποιο δρόμο, τότε σίγουρα το εμπόδιο και η στέρηση και ο πόνος που θα ’ρθουν απ’ αυτόν θα ’ναι για κάποιο μεγαλύτερο καλό μας.
Γιατί ο Θεός δεν παίρνει κανένα πράγμα από τον άνθρωπο χωρίς να του δώσει ένα άλλο, καλύτερο και ευγενέστερο, κι ας ευγενέστερο κι ας το μάθουν αυτό όλοι εκείνοι που παραπονούνται για Κείνον. Ας κοιτάξουν ολόγυρα από τα εμπόδια τους μήπως είναι πεσμένο κανένα ψίχουλο από τον ουρανό. Μάλιστα, ευλογημένε Κύριε… Εσύ φράζεις συχνά το δρόμο της ζωής μας. Εσύ τον έφραξες στον Παύλο σαν πήγαινε προδότης και διώκτης στην Δαμασκό… Εσύ τον έφραξες στον Αυγουστίνο που πλανιόταν στις αιρέσεις και τις απολαύσεις της Ρώμης. Εσύ τον έφραξες και στον ορφανό μας Ιωάννη (τον Χρυσόστομο) για να βρεθεί πιο γρήγορα κοντά Σου.
1. Ειρηναίου Μητροπολίτου πρ. Κισάμου και Σελίνου Κρήτης, «Πορείες και Αλήθειες για τον αγαπημένο μου Χριστό», εκδ. Ακρίτας, σ.44-46
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου