Τα 4 χαστούκια και η μετάνοια...

 Ήταν καλοκαίρι πριν 2 χρόνια. Πιο συγκεκριμένα κάποιο πρωινό του Ιουλίου. Πριν καναδύο μέρες είχες με μισή καρδιά, μπορεί και με το 1/4 της καρδιάς, κανονίσει να πας με το αυτοκίνητο τη γιαγιά σου και την αδελφή της στο νεκροταφείο στο διπλανό χωριό, επειδή εκεί ήταν θαμμένη η άλλη αδελφή τους. Μιας και τις είχες πάει τον προηγούμενο χρόνο, θεώρησαν σωστό να στο ζητήσουν πάλι.

Δέχτηκες, αλλά από εκείνη ακριβώς τη στιγμή άρχισε και ο πόλεμος. "Μα καλά δεν ξέρουν ότι δεν έχεις δουλειά;; Με τί λεφτά θα βάλεις βενζίνη;;", "Ταξί δεν υπάρχουν;;", "Τις πήγες και πέρσι και τώρα θεωρούν δεδομένο ότι θα το κάνεις κάθε χρόνο;;". 

Ωστόσο ήρθε εκείνη η μέρα και το μόνο που κάπως σε ηρεμούσε ήταν οι σκέψεις ότι : α) τουλάχιστον να άναβες ένα κεράκι στην εκκλησία του νεκροταφείου και β) το νεκροταφείο ήταν ψηλά σε λόφο και δίπλα στη θάλασσα, οπότε είχε ωραία θέα. 

Πρώτο χαστούκι : Μόλις μπήκε η γιαγιά σου στο αυτοκίνητο σου έδωσε χρήματα για βενζίνη. 

Δεύτερο χαστούκι : Μπήκες στην εκκλησία να ανάψεις το κεράκι που έλεγες και η πρώτη εικόνα που βλέπεις και ασπάζεσαι είναι ο Άγιος Φανούριος που του έχεις μια ιδιαίτερη αδυναμία και χαίρεσαι που τον συναντάς. 

Τρίτο χαστούκι : Καθώς συνεχίζεις να ασπάζεσαι τις εικόνες φτάνεις και σε εκείνη του Χριστού στο Τέμπλο, δίπλα στην Ωραία Πύλη. Προσκυνάς και τότε σε καθηλώνει μια αίσθηση. Ότι Αυτός, εκεί στην εικόνα είναι ότι πιο ωραίο, ότι πιο όμορφο υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Ούτε καν θυμάσαι πια την εικόνα, εξάλλου ήταν μια απλή, συνηθισμένη εικόνα. Κι όμως η αίσθηση αυτή δε λέει να ξεκολλήσει απ' το μυαλό και κυρίως από την καρδιά σου. 

Τέταρτο χαστούκι : Η αδελφή της γιαγιάς σου στην επιστροφή σου δίνει ευχές του τύπου «καλή τύχη να έχεις παιδί μου” “το καλό που μας έκανες να το βρεις, ή να στο δώσει ο Θεός”, τέλος πάντως αυτές τις γιαγιαδίστικες ευχές που συχνά πυκνά τις δίνουν οι γιαγιάδες και μόνο για καλό μπορεί να είναι. 

Εκείνο λοιπόν το πρωινό του Ιουλίου, μέσα στη καρδιά του καλοκαιριού, είχες μετανιώσει και είχες πάρει ένα πολύ καλό μάθημα. Ένα μάθημα που ας ελπίσουμε δεν θα ξεχάσεις ποτέ.

Αναρτήθηκε από Όπου Γης - Στις Ορθόδοξες Γειτονιές του Πλανήτη