Ο πηλός του Θεού

 

Ὑπάρχει μιά ἀπορία, ὡς πρός τό θαῦμα τῆς ἰάσεως ἀπό τόν Χριστό τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ : - Ἦταν ἀνάγκη νά χρησιμοποιήσει ὁ Κύριος πηλό καί τό σάλιο Του γιά νά θεραπεύσει τόν ἄνθρωπο; Τό ἴδιο δέν μποροῦσε μόνο μέ
τόν λόγο Του, ὅπως τόσες ἄλλες φορές ἔκαμε; Ὅπως τόν Λάζαρο, τόν γιό τῆς χήρας στήν Ναΐν, ὅπως στήν γαλήνευση τῆς τρικυμίας;
Μιά πιθανή ἐρμηνεία εἶναι πώς ὁ Ἰησοῦς θέλησε νά δείξει τήν συμμετοχή τῆς φύσεως στό θαῦμα. Καί, ταυτόχρονα, νά ὑπομνήσει πώς ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἀπό τόν πηλό, χοϊκός.

Ἐδῶ ἐρχόμαστε σέ μιά διαφορετική ἀντίληψη τοῦ κόσμου : Καταλύεται κάθε ἔννοια ἔχθρας ἤ ἀντιπαλότητος μεταξύὕλης καί πνεύματος. Ὅλη ἡ κτίση, ὁρατή καί ἀόρατη, εἶναι κτίση τοῦ Θεοῦ. Γι' αὐτό καί ἡ ὕλη δέν νοεῖται ἐχθρός τοῦ πνεύματος, ὅπως θεωροῦσαν οἱ Πλατωνικοί. Ἀλλά, ἀποτελεῖ μέσον σωτηρίας στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτό διατρέχει ὅλη τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό τό νερό τοῦ Βαπτίσματος, ἕως τά Τίμια Δῶρα τῆς Θ. Εὐχαριστίας.

Ἀλλά καί στήν Ἀνάστασή Του ὁ Κύριος, δέν ἀναστήθηκε πνευματικά˙ οὐδέποτε εἶχε πνευματικά «πεθάνει». Ἀναστήθηκε σωματικά, «καί λαβών ἐνώπιον αὐτοῦ ἔφαγε».

Ὥστε, λοιπόν, ὅλη ἡ φύση «στενάζουσα καί συνωδίνουσα» μέχρι τήν ὥρα τῆς Παλιγγενεσίας, κατά τήν βούληση τοῦ Κτίστη της, ἀλλά καί κατά τήν ἐπιλογή τῶν ἀνθρώπων μπορεῖ νά εἶναι μέσον σωτηρίας.

Ὅμως, δέν εἴμαστε πάντα ἱκανοί νά διακρίνουμε τόν σκοπό ἤ τήν αἰτία πού ὁ Κύριός μας ἔπραξε ἔτσι ἤ ἀλλιῶς. Ἴσως, λοιπόν, τά πιό πάνω νά εἶναι ἁπλές ἀνθρώπινες ἐκδοχές. Ἔχουμε, ὅμως, κάτι σίγουρο : ὁ Χριστός χρησιμοποίησε τόν πηλό γιατί ἔτσι θέλησε. Κι' αὐτό μᾶς ἀρκεῖ. Δέν προσευχόμαστε ἄλλωστε στήν Κυριακή Προσευχή -πού ὁ ἴδιος μᾶς δίδαξε- «...γεννηθήτω τό θέλημά Σου...»;..

Ὅσο γιά τό πήλινο σκεῦος τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἄς Τόν παρακαλοῦμε νά εἶναι δικός Του ὁ πηλός μας. Δικός Του καί στήν προέλευση, δικός Του καί στήν ἀποστολή του.

π.Π.Μαρ.

imkythiron.gr