«Ψηλαφώντας την αιωνιότητα».

  Γράφει ο: Θεόδωρος Ι. Ανδρουτσόπουλος

… Άραγε πόσο δύσκολο είναι να μιλήσεις για ένα πράγμα που δεν το έχεις γνωρίσει; Πόσο εύκολα μπορείς να αγγίξεις κάτι που φαντάζει τόσο ξένο, που αφήνει υποψία φόβου στο άκουσμά του και μόνο, που προκαλεί αγωνία τρόμου στην περίπτωση που πιθανόν το ζήσεις.

Ωστόσο είναι τολμηρό να προκαλέσεις το φόβο σου και αρκετά θαρραλέο να διασκεδάσεις τις όποιες αμφιβολίες σου προσπαθώντας να ψηλαφήσεις την Αιωνιότητα, προσδοκώντας έτσι να συλλάβεις το νόημά της και να κατανοήσεις την αξίας της.

Σ’ ένα κόσμο εντελώς εκτροχιασμένο, σε μια κοινωνία που προτείνει την παρακμή της ως πρότυπο ζωής, σε μια εποχή που προβάλλει την πτώση της ως ιδανικό και σκοπό, σε μια φιλοσοφία και θεωρία του κόσμου που δεν τον αγγίζει η πέραν του τάφου Ζωή, η Αιωνιότητα ίσως είναι η λύση στο αδιέξοδο αυτό.

Αιωνιότητα: «Η μεγάλη προσδοκία του ανθρώπου. Ο θείος προορισμός του, το ασσύληπτο σε αξία βραβείο της πίστεως και της υπακοής στο άγιο θέλημά Του»(Ερμηνεία Αθ. Δεληκωστοπούλου, Καθ.Πανεπιστημίου).

Αιωνιότητα: Η μεγάλη υπόσχεση του Θεού στον άνθρωπο που πιστεύει σ’ Εκείνον. Αμήν, Αμήν λέγω υμίν ο πιστεύων εις εμέ έχει Ζωήν Αιώνιον …(Ιω.στ’ 47).

Πόσο ελπιδοφόρα και αισιόδοξα ηχούν τα παραπάνω θεόπνευστα λόγια. Δίνουν θάρρος, μας γεμίζουν με ελπίδα, μας ανοίγουν έναν άλλο κόσμο, μια νέα ζωή που καλούμαστε να ζήσουμε.

Ναι, η ζωή μας δεν σταματά στον μάταιο κόσμο αυτό. Δεν τελειώνει η εδώ παρουσία μας τόσο σύντομα και τόσο άδοξα. Από εδώ αρχίζει το ξεκίνημά της, η αφετηρία της μας προετοιμάζει για την μετά θάνατον ζωή.

Αυτή η ουράνια προοπτική είναι που ξενίζει τον κόσμο σήμερα. Τον ενοχλεί γιατί του αλλάζει τα δεδομένα, του μεταβάλλει τον προγραμματισμό των σχεδίων του και των αποπροσανατολίζει από την υλοποίηση των ονείρων του.

«Ας αλλάξουμε την πορεία μας» μας προτρέπει η Αγία Συγκλητική και ας αναθεωρήσουμε την φιλοσοφία μας την μέχρι τώρα, ταυτιζόμενη με εκείνη της Εκκλησίας μας που ως οδοδείκτη στη Ζωή της έχει τον τάφο και σηματοδότη Της τον Αναστάντα εκ του τάφου…

Πηγή: Αναπλαστική Σχολή Πατρών