Ο πλησίον, ο φράχτης και η αγάπη

  Με κάποιο τρόπο, που προσπαθούσα πάντα να καταλάβω, η ζωή είναι κάτι απλό και ταυτόχρονα πολύπλοκο. Σ'αυτή την απίστευτη σε ρυθμούς και κίνηση πραγματικότητα προσπαθώ να προσδιορίσω τον εαυτό μου. Να καταλάβω ποιός και πού είμαι...

Νιώθω σαν ένα αστέρι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα στον βραδυνό έναστρο ουρανό. Σαν μια πέτρα, σαν ένα βότσαλο σαν κάποια ξεχασμένη παραλία. Μοναδικό, ξεχωριστό και ταυτόχρονα περιστοιχισμένο από χιλιάδες άλλα, στο συγκεκριμένο χωροχρονικό περιβάλλον. Παρ'όλα αυτά αισθάνομαι πως η ζωή μου είναι περαστική. Κάτι σαν στιγμή που περνάει και χάνεται...
Κι όμως! Όλες αυτές οι στιγμές περνούν, ξεχνιούνται, αλλά δεν διαγράφονται. Όλες είναι μετρημένες και μεθοδικά-αναλυτικά καταγεγραμμένες απ'το αιώνιο, ασύλληπτο θεϊκό μυαλό. Από Αυτόν που τα γνωρίζει όλα...

Η ζωή μου είναι μικρή. Η αξία της, όμως, μεγάλη. Τόσο που δεν μπορεί το πεπερασμένο μου μυαλό και σταματάει να σκέφτεται. Σαν μια σταγόνα στον ωκεανό. Ζω και χιλιάδες γύρω μου ζουν παράλληλα, ταυτόχρονα με εμένα. Με τη δική μου ανεπαίσθητα μικρή και συνάμα σημαντική ζωή μου. Άρα, σε αυτόν τον κύκλο της ζωής και το μονοπάτι που συνεχίζεται, πολλές ζωές, πολλές ψυχές προχωρούν. Άλλες αργά, άλλες γρήγορα. Σαν τα κύματα σε μια ακτή που σπάζουν με σειρά: άλλα δυνατά, άλλα όχι. Άλλα με ορμή, άλλα ανεύθυνα...
Όμως, πόσες φορές ενδιαφέρθηκα για τον διπλανό μου; Συνέχεια κοιτάζω να ικανοποιώ το μίζερο εγώ μου. Σαν ένα ψαράκι στη γυάλα που ζει μες στο δικό του κόσμο. Πόσες φορές προσπάθησα να υπερβώ τον αμείλικτο φράχτη του εγωισμού μου; Η απάντηση είναι πληκτικά αρνητική...
"Γιατί συμβαίνει αυτό;" αναρωτιέμαι σκεφτικός... Αυτή τη στιγμή, πολλοί γύρω μου πονούν. Σε κάποιο κρεβάτι νοσοκομείου (αν, βέβαια, έχουν αυτή την πολυτέλεια) να παλεύουν με τον πόνο. Χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι γι'αυτό.
Αναρωτήθηκα ποτέ γιατί να υπάρχει ο πόνος στη ζωή; Γιατί να πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι χωρίς να φταίνε; Γιατί τα νοσοκομεία ασφυκτιούν από ψυχές που αργοπεθαίνουν μέσα σε δυνατούς πόνους;
Ίσως θα'πρεπε να τα σκέφτομαι όλα αυτά, όταν παραπονιέμαι για μικροπράγματα. Όταν είμαι υγιής. Όταν ζηλεύω κάτι το ανούσιο, το επιπόλαιο, το ασήμαντο. Θα'πρεπε να χαίρομαι για όσα έχω και που είμαι στη ζωή, ικανός να προχωρήσω.
Ας σκεφτείς, εαυτέ μου, πως δεν είσαι μόνος σου στον κόσμο αυτό. Ότι υπάρχουν γύρω σου χιλιάδες ευκαιρίες να χαρίσεις χαμόγελο, λίγη παρηγοριά στον πόνο. Με λίγη ευτυχία να δροσίσεις ψυχές που δυσκολεύονται από ασθένειες. Να κάνεις αγώνα να υπερβείς τον ίδιο σου τον εαυτό, τον γεμάτο πάθη και αμαρτίες.
Ίσως, μέσα απ'τον άλλο, τον πλησίον σου, βρεις και το αόρατο μονοπάτι για τη δική σου ευτυχία. Προσευχήθηκες ποτέ γι'αυτό; Ίσως η αγάπη περνάει και ανθίζει ανεπαίσθητα, διακριτικά και αθόρυβα, μέσα απ'τον διπλανό σου... 

Πηγή: Αόρατη γωνιά