Εκοιμήθη η Προηγουμένη, της Ιεράς Μονής Τιμίου Σταυρού Μαψούς Κορινθίας, Γερόντισσα Φοίβη (1918-2013) .

Η Γερόντισσα Φοίβη, κατά κόσμον Ἀργυρώ Δημ. Καράκη εγεννήθη στό χωριό Περιβόλια Χανίων Κρήτης τό 1918, ἀπό γο­νεῖς εὐ­σε­βεῖς Ὀρθο­δό­ξους Χρι­στιανούς. Ἦταν τό 9ο παιδί ἐκ τῶν 10 τῆς οἰκο­γε­νείας. Μι­κρή ἔ­μει­νε ὀρφανή ἀπό πατέρα. Ἡ μητέρα τούς ἐ­δί­δαξε τήν εὐσέβεια καί μέ δύναμη ψυ­χῆς προ­σπά­θησε νά ἀναπλη­ρώ­σει τό κε­νό τῆς πατρικῆς ἀπουσίας. Ἐμαθήτευσε στά σχο­λεῖα τῆς πα­τρίδας της.

Ἀπό τήν νεαρά της ἠλικία ἀφιερώθη στόν Θεό καί ἐντάχθη εἰς τήν Χριστιανική πνευ­ματική κίνηση τοῦ ἀειμνήστου, ἀρχιμανδρίτου τό­τε καί μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου Κρή­της Τιμοθέου Παπουτσάκη, καί ἐπί σειρά ἐτῶν ἐργάσθηκε γιά τήν διάδοση τοῦ Θείου Λό­γου σέ Κα­τηχητικά Σχολεῖα, ἀποστολές σέ χωριά τοῦ νησιοῦ κ. ἄ. καί μο­νί­μως σέ μα­θη­τι­κό οἰκοτροφεῖο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως.

Τό 1952 ἦρθε στήν Ἀθήνα ὅπου σέ συνεργασία μέ τόν Ἱε­ρο­μό­να­χο π. Νήφωνα Θω­μα­δάκη ξεκινοῦν ἕνα νέο στάδιο προσφορᾶς γιά τό ὀρ­φανό καί ἐγκαταλελειμμένο παιδί γε­νόμενοι οἱ ἐμπνευστές καί οἱ πρω­τεργάτες τοῦ Ἱδρύματος μέ τήν ἐπωνυμία «Σπίτι τοῦ παι­διοῦ» καί ἀρ­γότερα «ΒΗΘΛΕΕΜ». Κοντά τους ἦρθαν νέες κοπέλλες πού ἀφιε­ρώ­θη­καν στό Θεό καί διακονοῦσαν ὡς «μητέρες» τά παιδιά. Ἡ δις Ἀρ­γυ­ρού­λα ἦταν ἡ γλυκειά διευ­θύ­ντρια καί πρόεδρος τοῦ Ἱδρύματος καί ἡ «μη­τέρα»ὅλων. Ἐκτός ἀπό τήν ἀγάπη, τήν προ­στασία, τήν κα­λή ἀ­να­τροφή, τή μόρφωση κ.λ.π. τῶν παιδιῶν ἡ φροντίδα τους ἔφθανε ἕως τήν ἐπαγ­γελ­ματική τους ἀποκατάστασή καί τό γάμο. Τό ἔργο αὐ­τό ἦλ­θε εἰς πέρας στη­ρι­ζό­με­νον με­τά Θεόν στή θυσία τῶν δια­κο­νού­ντων καί στήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀ­ξιό­λογων συ­νεργατῶν πού τό πλαισίωσαν.

Ὁ ἀπώτερος ὅμως πόθος τῆς δίδος Ἀργυρούλας καί τῶν ἀ­φιε­ρω­μέ­νων κοριτσιῶν ἦ­ταν ὁ Μοναχισμός. Ἔτσι τό 1970 ὁ πρῶτος πυρήνας ἱ­δρύει τό Γυναικεῖο Μοναστικό Κοινόβιο μέ τήν ἐπωνυμία «Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου» στήν Ἀθήνα καί στίς 13/8/1970 γίνεται ἡ πρώτη μο­να­χι­κή κουρά τῆς Ἀργυρῶς Καράκη πού παίρνει τό ὄνομα Φοίβη Μο­να­χή καί γίνεται ἡ Ἡ­γουμένη τῆς νέας Ἀδελφότητος. Λίγα χρόνια ἀρ­γό­τε­ρα ὅλη ἡ Ἀδελφότητα τῆς Μονῆς ἀ­να­γκάσθηκε γιά λόγους εὐ­νοή­τους νά ἀναζητήσει ἕνα πιό ἥσυχο μέρος νά ἐγκαταβιώσει ἀ­πό ἐκεῖνο τῆς Ἀθήνας. Ἱδρύουν τότε τό Ἱερό Ἡσυχαστήριο Τιμίου Σταυροῦ καί ἀρ­χίζουν ἐκ θε­με­λίων τήν ἀνοικοδόμηση τῆς νέας Μονῆς στό Μαψό Κο­ρινθίας. Ὁ πνευματικός τῆς Ἀ­δελ­φό­τητος π. Νήφων, βοήθησε ἀ­κού­ραστος τήν Ἀδελφότητα στό ἐπίπονο ἔργο της ἀ­να­λαμ­βά­νοντας τήν εὐθύνη τῶν ἐργασιῶν. Μέ τήν προσωπική ἐργασία τῶν ἀδελφῶν καί τήν ἀ­νι­διο­τελῆ βοήθεια τῶν «παιδιῶν» τους πού μεγάλωσαν καί μορ­φώθηκαν καί προ­σέφεραν πλέον ὡς «ἀντίδωρο» τίς γνώ­σεις τους, τήν ἐργασία τους, τήν ἀγάπη τους γιά τήν ὑ­λο­ποίηση αὐ­τοῦ τοῦ ἔρ­γου, οἱ ἀδελφές ἐγκαταβιώνουν ἐδῶ ἀπό τό 1979. 

Ἡ Γερόντισσα Φοί­βη, Ἡ­γουμένη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἦταν «μάνα» γιά ὅλες τίς ἀδελ­φές καί ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης καί τῆς παρηγοριᾶς γιά κά­θε ἕναν πού χτυ­ποῦ­σε τήν πόρτα τῆς Μονῆς. Ἀγάπησε πολύ τό Μονα­χι­σμό καί ἀ­γκά­λια­ζε ὅλα τά μοναστήρια γιά τά ὁ­ποῖα προσευχόταν νά γί­νουν Λαῦρες ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε. Ἡ ἀγάπη γιά τό Μο­να­στή­ρι της ἦ­ταν αὐτή πού τήν ὁδήγησε τό 1990 νά παραιτηθεῖ ἀπό τήν Ἡ­γου­με­νία πα­ρά τίς πα­ρακλήσεις τῶν ἀδελφῶν καί τίς ἀντιρρήσεις πολ­λῶν ἄλ­λων «συναδέλφων» της. Ἤθελε νά παραδώσει τήν σκυ­τά­λη στούς νεω­τέρους γιά νά ἀνθίσει τό μοναστήρι ὅπως ἔλεγε. Ἡ χαρά της ἦταν ἀ­περίγραπτη ὅταν ἐξελέγη Ἡγουμένη τό «παιδί»της. Στά­θη­κε πάντα δί­πλα στή Γερόντισσα Μεθοδία, τήν στήριζε, τήν συμβού­λευε καί χαι­ρό­ταν κάθε στιγμή σάν μι­κρό παιδί . Εἶναι θαυμαστό ὅτι σάν ἄν­θρω­πος οὔτε μία φορά δεν τό μετάνιωσε γι’ αὐ­τήν της τήν ἀπόφαση ὅπως ὅ­λοι καθημερινά διαπίστωναν. Ὁ Θεός πού τόσο ἀγάπησε, τήν ἀ­ξίω­σε νά ζή­σει καί νά δια­κονήσει τήν Μονή της, εἴκοσι ἔτη ὡς ἡγουμένη καί εἰ­κο­σι­τρία ἔτη ὡς προη­γουμένη. Ὁ Θεός νά ἀναπαύσει τήν ψυχή της καί νά ἔχομε ὅλοι μας τήν εὐχή της.

Η εξόδιος ακολουθία εψάλλη από τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Λαρίσης κ. Ιγνάτιο Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιερόθεο και τον Ποιμενάρχη Κορίνθου κ. Διονύσιο.

Πηγή: Συνοδοιπορία