Καμαρώνουν τα παιδιά τους!

Του Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

Βία και αναρχία πάντοτε υπήρχαν. Το ανησυχητικό σήμερα είναι, ότι παιδιά εφηβικής και μετεφηβικής ηλικίας έχουν γαλουχηθή να γίνουν τρομοκράτες! Όχι μόνο από ιδεολόγους εξτρεμιστές και πολιτικές των άκρων, αλλά και από την κούνια των γονιών τους!

Τα τελευταία γεγονότα σε τράπεζες του Βελβεντού της Κοζάνης αποκάλυψαν τα πρόσωπα τεσσάρων νεαρών, ηλικίας 20-24 ετών, που με «καλάσνικοφ» λήστευαν, πυροβολούσαν, προσπαθούσαν να σκοτώσουν αστυνομικούς και πολίτες, αλλά και δήλωναν, ότι καμμιά έννομη τάξι δεν παραδέχονται και ότι σκοπός τους είναι η καταστροφή του κόσμου με τρομοκρατικές ενέργειες!

Άλλη είναι εν προκειμένω η μεγάλη αποκάλυψις. Τα παιδιά αυτά είναι καρποί οικογενειών, που εκ πεποιθήσεως καλλιέργησαν αναρχικό φρόνημα στα παιδιά τους.

Είναι φυσικό και των κακοποιών και των τρομοκρατών οι γονείς να επιδείξουν αγάπη για τα εγκληματικά τους παιδιά. Έχουν δικαίωμα και υποχρέωσι να υπερασπιστούν τα παιδιά τους με όσα μέσα διαθέτουν. Άλλωστε είναι γονείς των βορείων προαστείων της Αθήνας, αρκετά ευκατάστατοι. Το ζητούμενο είναι, ποιος θα υπερασπιστή τους ίδιους τους γονείς, που αποτελούν το θεωρητικό υπόβαθρο των εγκληματικών ενεργειών των παιδιών τους;

Πολλοί γονείς μέσα στην ιστορία είδαν παιδιά τους να το παίζουν αντάρτες και να τα βάζουν και εναντίον τους.

Πάντα θα υπάρχη κάποιος Αβεσσαλώμ, που θα κηρύττη ανταρσία κατά του πατέρα του, έστω και αν αυτός λέγεται Δαβίδ! Μα ο πατέρας θρηνεί. Ούτε ζητεί εκδίκησι και τιμωρία, αλλά και ούτε προσυπογράφει την ανταρσία του γυιου.

Ο γονιός, πατέρας και μάνα, θρηνεί για την εκτροπή του παιδιού, που κάποτε καταντά λυμεώνας μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ο ιερός Χρυσόστομος παρουσιάζει πατέρα να θρηνή ως εξής την παραμόρφωσι του παιδιού του: «Ὁ ἐξ ἐμοῦ, κατ’ ἐμοῦ, ἀλλά σύ ὑπέρ ἐμοῦ. Τά πρόβατά μου λύκοι γεγόνασι, καί λέοντες οἱ ἀμνοί, καί ταῦροι κερατισταί οἱ κριοί. Οὐ δι’ ἐμαυτόν λυποῦμαι, ἀλλά τήν τούτων ἀπώλειαν» (Ε.Π.Ε. 5,116). Μετάφρασις: Ο δικός μου γυιος εναντίον μου. Αλλά συ (Κύριε) μαζί μου. Τα πρόβατά μου έγιναν λύκοι. Τα αρνιά μου, λιοντάρια. Οι αμνοί μου, σκυλιά λυσσασμένα. Τα κριάρια μου, ταύροι με κέρατα. Δε λυπάμαι για τον εαυτό μου, αλλά θρηνώ την καταστροφή τους.

Όχι μόνο δε θρήνησαν οι γονείς των τεσσάρων νεαρών τρομοκρατών, αλλά και τους καμάρωσαν!

« Ο γυιος μου είχε μέσα του οργή και φόβο. Δικαιολογημένα έχει μίσος κατά της κοινωνίας. Και στις 8 Δεκεμβρίου του 2008 μετείχε στα γεγονότα. Και μεις παρακολουθούσαμε τα κατορθώματα των παιδιών μας. Είναι ήρωες!».

Κάπως έτσι μίλησε η μάνα του ενός. Ενώ ο πατέρας άλλου από τους τέσσερις δήλωσε «περήφανος γιατί ο γυιος του είναι αναρχικός, αφού όλοι στην οικογένειά του είναι αναρχικοί».

Δημοσιογράφος της «Καθημερινής», φ. 17 Φεβρ. 2013 (σελ.17), συγκρίνει τους γονείς των τριών τρομοκρατών της «17 Νοέμβρη», που συνελήφθησαν το καλοκαίρι του 2003, με τους γονείς των τρομοκρατών του 2013.

Τους τρεις Ξηρούς όχι μόνο δεν τους δικαιολόγησαν οι γονείς τους, αλλά στάθηκαν θλιβερές και συγχρόνως σεβάσμιες μορφές. «Δε θεωρούσαν την κοινωνία άτιμη. Δεν είπαν, ότι καλά έκαναν τα παιδιά τους. Δεν τους εγκατέλειψαν βέβαια. Τούς συμπαραστάθηκαν. Αλλά δε δικαιολόγησαν τις πράξεις».

Και συνεχίζει ο δημοσιογράφος:

«Διαφορά γενιάς; Διαφορά κοινωνικής τάξης; Όλα βαραίνουν, όταν σκέφτομαι τη διαφορά της αντίδρασης από τους γονείς των εικοσάχρονων που συνελήφθησαν στο Βελβεντό».

Συνειδητά υπάρχει μάνα, που παίζει το ρόλο της φιδομάνας;

Γιατί άραγε το κελλί του 20χρονου τρομοκράτη να μη το μοιραστή μια τέτοια μάνα ή και ο εκπρόσωπος του α ή β πολιτικού φορέα, που στηρίζει έμμεσα ή άμεσα τη βία και την τρομοκρατία;

Πηγή: Συνοδοιπορία