Τά δάκρυα...

Υπάρχουν πολλών ειδών δάκρυα...Υπάρχουν τα δάκρυα του πόνου που τρέχουν από τα μάτια θλιμμένων και πληγωμένων.

Υπάρχουν τα δάκρυα της ευθιξίας, που τρέχουν από τα μάτια, όταν μας κάνουν άδικη παρατήρηση ή μας συκοφαντήσουν.

Υπάρχουν τα δάκρυα του εγωισμού που τρέχουν όταν μας προσβάλλουν και θίγεται το “εγώ” μας.

Υπάρχουν τα δάκρυα της χαράς, που πλημμυρίζουν τα μάτια μας ύστερα από κάποια ευχάριστη έκπληξη.

Υπάρχουν τα δάκρυα της συγκινήσεως για κάποιο συγκλονιστικό θέαμα ή άκουσμα.

Υπάρχουν τα δάκρυα του πένθους για κάποιο αγαπητό πρόσωπο που πέθανε.

Υπάρχουν όμως και κάτι άλλα δάκρυα, που σπανίζουν στις μέρες μας. Όπως σπανίζουν ορισμένα λουλούδια που φυτρώνουν πάνω σε ψηλές κορυφές, έτσι σπανίζουν και τα δάκρυα αυτά.

Είναι τα δάκρυα και λύπης και χαράς. Ξεκινούν από την αγία λύπη και καταλήγουν σε χαρά, σε αγγελική χαρά.

Πάντοτε οι άγγελοι είναι χαρούμενοι. Αλλά η χαρά τους μεγαλώνει και πανηγύρι στήνουν, όταν κάτω στη γη παρατηρούν κάποια από αυτά τα δάκρυα. Είναι τα δάκρυα της μετανοίας.

Ένα δάκρυ από τα μάτια του αμαρτωλού, που μετανοεί - και ποιος δεν είναι αμαρτωλός; - αξίζει περισσότερο από όσο αξίζει όλος ο κόσμος.

Με όλα τα πλούτη του κόσμου δεν μπορούμε να αποκτήσουμε την ηρεμία της ψυχής μας. Με το δάκρυ της μετανοίας, όμως, μπορούμε.

Με όλα τα πλούτη του κόσμου δεν μπορούμε να αποκτήσουμε τον παράδεισο. Με ένα δάκρυ μετανοίας όμως μπορούμε.

Δεν ζητάει, λοιπόν, πολλά πράγματα από μας ο Θεός της αγάπης. Λίγα δάκρυα ζητάει για τα αμαρτήματά μας. Είναι πολύ αυτό; την μετάνοια για τα πολλά μας αμαρτήματα θέλει. Να πενθήσουμε για τις αμαρτίες μας θέλει. Να πενθήσουμε λίγο, για να χαρούμε πολύ. Λέγει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος “Ήμαρτες; πένθησον, και λύεις την αμαρτίαν. Ποίος κάματος ούτος;

Ουδέν σε πλέον απαιτώ η το πενθήσαι την αμαρτίαν. Ου λέγω σοι πελάγη τεμείν, ούτε εις λιμένας καταγαγείν, ούτε οδοιπορήσαι, ούτε οδόν άπειρον απελθείν, ούτε χρημάτων καταβολήν, ούτε κυμάτων αγρίων ποιήσασθαι δίοδον, αλλά τι; Πένθησον επί τη αμαρτία”.