Μακαριώτατε,
Σεβασμιώτατε τοποτηριτά, Σεβασμιώτατοι και Θεοφιλέστατοι άγιοι
Αρχιερείς, Αδελφοί μου συμπρεσβύτεροι διάκονοι, οσιότατοι μοναχοί και
μοναχές, Εντιμότατοι
άρχοντες.
Ευλογημένε λαέ του Θεού.
Με έντονα συναισθήματα δέους και ευθύνης, απευθύνομαι σε εσάς, τούτη την ώρα καταθέτοντας «την ζωήν ημών άπασαν» στην διακονία της τοπικής Εκκλησίας της Αργολίδος, έχοντας την πεποίθηση ότι η ολοκληρωτική αυτή κατάθεση είναι αληθινό δόσιμο στο Σωτήρα Χριστό.
Στέκομαι σε τούτο το θρόνο, που αποτελεί τον προσωπικό Γολγοθά. Το σημείο θυσιαστικής αγάπης κάθε επισκόπου και νιώθω τον ιερό βηματισμό των αγίων προκατόχων μου. Αισθάνομαι τον αγώνα και την αγωνία τους για τη σωτηρία του ποιμνίου. Βλέπω το χυμένο της καρδιάς τους αίμα, στην ευλάβεια αυτού του λαού. Αφουγκράζομαι και την προσευχητική ανάσα της καρδιάς του τελευταίου επισκόπου, τον οποίο διαδέχομαι. Τον αγαπημένο, τον ταπεινό, τον ευλαβή, τον πράο Ιάκωβο, τον συναντώ μέσα στο ιερό της ψυχής σας βήμα. Χρόνια τώρα τον ατενίζατε από τη θέση αυτή να σας μιλά για το Χριστό και να σας μεταδίδει την ευλογία, την ειρήνη, τη χαρά και τη χάρη. Ο π. Ιάκωβος που όργωσε με το αλέτρι του λόγου του Θεού τα βουνά της Άρτας και που αλίευσε με το δίχτυ της πίστης, στην Αργολίδα, τις ψυχές των ανθρώπων.
Στέκομαι με ταπείνωση και βαθειά επίγνωση του βάθους της αρετής και του ύψους της ταπεινώσεως του. Ο ελάχιστος διάδοχος σήμερα παρακαλεί το μέγιστο προκάτοχο να δέεται ενώπιον του θρόνου του Τριαδικού Θεού και των αγίων της περιοχής μας, ώστε οι λόγοι που θα ακουστούν να ποτιστούν με τις δικές σας ευχές, με τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος και να ανθίσουν πνευματικά. Άλλωστε το Πνεύμα το Άγιο είναι «ο φρουρός και αγιοποιός της Εκκλησίας, ο διοικητής των ψυχών, ο κυβερνήτης των χειμαζομένων, ο φωταγωγός των πεπλανημένων και αθλοθέτης των αγωνιζομένων και στεφανωτής των νενικηκότων». (Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατήχησις ΙΖ΄ζ΄)
Έρχομαι σε συναίσθηση των προσωπικών μου ορίων και δυνατοτήτων. Έτσι συλλαμβάνεται στην καρδιά μου η ευθύνη και γεννιέται η παράκληση για ενότητα. «Μια προσευχή, μια δέησις, εις νους, μια ελπίς εν αγάπη, εν τη χαρά τη αμώμω, ο εστίν ο Ιησούς Χριστός, ου άμεινων ουδέν εστίν» (Ιγνατίου Αντιοχείας: επιστολή Μαγνησιεύσιν, VII, I Β.Ε.Π. τ. 2 σ. 270). Όσο με συναίσθηση θα κομματιάζουμε, πάνω στο θυσιαστήριο τον ένα Άρτο, τόσο θα πρέπει να νιώθουμε τη ευωδία και τη δύναμη της ενότητας ανάμεσά μας. Ήδη αυτή τη χαρά της ενότητας, ένιωσα με τον αδελφό και συνεπίσκοπο Άγιο Επιδαύρου Καλλίνικο. Αναπαύθηκα στην αγάπη του, θαύμασα το ζήλο του και τον αγώνα του. Στο πρόσωπό του αντικρίζω την ιερή μορφή του Σίμωνος του Κυρηναίου.
Ένας μεγάλος σύγχρονος θεολόγος (Α. Σμέμαν) σημείωσε κάποτε μια συγκλονιστική διαπίστωση: «Οι άνθρωποι αισθάνονται προς τους κληρικούς ότι και προς τα νεκροταφεία. Είναι ιερά, προκαλούν φόβο και βρίσκονται έξω από τη ζωή». Ακούγοντας όμως για τους ιερείς, τους διακόνους, τους μοναχούς και τις μοναχές της Αργολίδας ένας άλλος λόγος επισπεύτηκε το λογισμό μου, ο λόγος του αγ. Ισιδώρου του Πηλουσιώτου: «Ο Θεός ανάβει λυχνάρι τον ιερέα και τον τοποθετεί επάνω στο λυχνοστάτη της ολόφωτης καθέδρας του, για να εκπέμπει στην Εκκλησία τον φωτισμό των δογμάτων και των πράξεων που είναι απαλλαγμένες από το σκοτάδι. Έτσι βλέποντας τα πλήθη, τις ακτίνες του φωτός της ζωής, να κατευθύνονται προς εκείνες και να δοξάζουν τον Πατέρα των φώτων».
Τα προβλήματα και τα εμπόδια, οι αντιξοότητες και οι δοκιμασίες στην ιερατική πορεία είναι πολλά, σύνθετα και αρκετά δύσκολα. Ο λόγος όμως του Άγίου της Καισσαρείας, Ποιμενάρχου του Μ. Βασιλείου παρηγορητικά θα πληροφορήσει τις καρδιές μας: «Βάρος υπερβαίνον την δύναμιν, μη οδύρου. Εί μεν γαρ αυτός ης ο μέλλον φέρειν το βάσταγμα τούτο, ουδ΄ ούτως ην βαρύ, αλλά φορητόν παντελώς. Ει δε Κύριος ο συνδιαφέρων. Επίρριψον επί Κύριον την μέριμναν σου, και αυτός ποιήσει».
Θα μπορούσα να σας πω πολλά απ’ όσα συλλογίζομαι, επιθυμώ και ελπίζω να γίνουν. Το λόγια όμως αέρας είναι που πάλλεται μέσα στις φωνητικές χορδές και χάνεται. Αυτά που έχουν λόγο και πάντοτε μιλούν είναι τα έργα. Τρείς και πλέον δεκαετίες συμπόρευσης και συνεργασίας με τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο στην ευλογημένη γη της Βοιωτίας, τριάντα και πλέον χρόνια μαθητής στην εμπειρία του. Μια πολύτιμη εμπειρία που διακριτικά με δίδασκε: «Να λες και να υπόσχεσαι λίγα και να πραγματώνεις πολλά. Να μιλούν τα έργα σου και όχι τα λόγια σου». Η ευλογημένη αυτή μαθητεία μου επιτρέπει να σας πω πως βάση, πορεία, πηγή της επισκοπικής διακονίας θα είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού: «Εξαίρετον δε τι έχει το Ευαγγέλιον, την παρουσίαν του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, το πάθος αυτού, την ανάστασιν» (Αγ. Ιγνάτιος). Έτσι με κάθε λόγο, κίνηση, τρόπο, θα ήθελα να δείξω ότι «ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε του υιόν του τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων είς Αυτόν μη απόλυται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωα. γ΄16).
Οι ενορίες, τα κύτταρα τα πνευματικά του σώματος της Μητροπόλεως μας, να διαποτίζουν με τη ζωντανή παρουσία τους κάθε ηλικία και πτυχή της ανθρώπινης ζωής. Στόχος μοναδικός και αμετακίνητος η θέωση των μελών. Η είσοδος της ζωής του ανθρώπου στη ζωή του Χριστού. Ο δρόμος που οδηγεί από την θηριώτητα των τυρρηνικών παθών, στην ελευθερία της θέωσης. Αυτή είναι η διαδρομή από την θηριώτητα στη θεότητα. Στοχεύουμε στη σωτηρία των ψυχών, για να μη χάσει ποτέ η τοπική εκκλησία τον χαρακτήρα της ως σώμα Χριστού και διολισθήσει σε συσσωμάτωση κοσμικού τύπου. Το τραγικό οικοδόμημα της απομόνωσης του σημερινού ανθρώπου θα πρέπει να ισοπεδώνεται από τη δύναμη της αγαπητικής κοινωνίας της ενορίας. Ένας βυζαντινός ναός στηρίζει τον τρούλο του με τέσσερεις κολώνες. Έτσι και η ζωντανή ενορία ανοίγει τον ουρανό στους ανθρώπους, όταν το έργο της επιτελείται, μέσα από τέσσερεις λειτουργίες. Την μαρτυρία, τη λατρεία, την κοινωνία- επικοινωνία και τη διακονία.
Ένας γλαφυρός στίχος στρέφει πάντοτε το βλέμμα της καρδιάς μου στα νέα παιδιά... «Είν’ η κρυφή σου η ατέλειωτη δίψα, ειν’ η δίψα που σε κρατάει ζωντανό, είν’ η κρυφή σου η ατέλειωτη δίψα, ειν’ η δίψα για καθαρό ουρανό». Λέξεις που χτυπούν με το σφυρί της αποτυχίας τη συνείδηση. Δε νιώσαμε τη δίψα τους. Δεν του δείξαμε την απεραντοσύνη της ανθρώπινης ύπαρξης. Έτσι εγκλωβίστηκαν στα στενά όρια του εαυτού τους. Διαπίστωσαν τα παιδιά τον ξύλινο λόγο, τον ψεύτικο τρόπο, την κενότητα της ζωής μας. Μέχρι να φτάσουμε στον ζωντανό και ζεστό λόγο, στο γνήσιο και καθαρό τρόπο, μέχρι να κατακτήσουμε την ποιότητα της ζωής και την σωτηρία της ψυχής, ας σταθούμε με σεβασμό, στη δίψα τους, στην αναζήτησή τους, στο λάθος τους. Άλλωστε «τα νιάτα είναι δώρα που καίνε σα φωτιά». Ας τους δείξουμε πως αυτή η φωτιά θα φωτίσει και θα θερμάνει, αντί να κάψει και να καταστρέψει.
Αδελφοί μου, υπάρχουν λόγοι που περνούν και χάνονται και άλλοι τόσο συγκλονιστικοί, που το πέρασμά τους δημιουργεί εσωτερικές σεισμικές δονήσεις. Έτσι ένιωσα το λόγο που καταθέτει η αγιασμένη εμπειρία της Αμμάς Θεοδώρας στο γεροντικό: «Ο διδάσκαλος της εκκλησίας οφείλει να είναι,
Ξένος φιλαρχίας, αλλότριος κενοδοξίας,
Μακράν υπερηφανείας,
Μη υπό κολακείας εμπαιζόμενος,
Μη υπό γαστρός νικώμενος
Μη υπό δώρων τυφλούμενος
Μη υπό οργής κρατούμενος,
Αλλά οφείλει να είναι,
Μακρόθυμος, επιεικής, υπέρ πάντα ταπεινόφρων, έγκριτος και ανεκτικός, κηδεμονικός και φιλόψυχος».
Ομολογώ ενώπιον σας, ότι ψάχνοντας μέσα στους διαδρόμους της ψυχής δε συνάντησα κάποιο από αυτά τα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα του διδασκάλου της Εκκλησίας. Συγχωρέστε μου τα κενά και προσεύχεστε παρακαλώ θερμά για τον επίσκοπό σας. Η δική σας προσευχητική φωνή θα έλξει το έλεος του Θεού και η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος θα φωτίσει, θα στηρίξει και θα καθοδηγήσει την πορεία μου.
Επιτρέψτε μου αδελφοί και έναΝ εξομολογητικό λογισμό, μια προσωπική καρδιακή κατέθεση. Έζησα πάνω από 35 χρόνια σε έναν αγιασμένο τόπο, στη μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, στο Σαγμάτιο όρος. Χρόνια βαπτισμένα στην ωραιότητα, συντροφιά με τπους μεγάλους αγίους της μονής γνωστούς και αγνώστους κι παρέα με τους «εν Χριστώ» αδελφούς και συμμοναστές. Πολλές φορές επαναλάμβανα τους λόγους του Απ. Πέτρου «καλόν εστίν ημάς ώδε είναι». Κανείς δεν θέλει να αποχωριστεί τη δόξα της Μεταμορφώσεως. Κανείς δε θέλει να κατεβεί από το Θαβώρ. Ο Κύριος όμως σαν να μην ακούει τον Πέτρο. Κατεβαίνει από το υψηλό όρος της δόξης για να ανέβει στον φρικτό Γολγοθά και στο σταυρό. Έτσι κάπως ένιωσα την κλίση του Θεού. Γνωρίζω ότι καλούμαι να συσταυρωθώ με το Χριστό, υπέρ των αδελφών μου. Ομολογώ τη δυσκολία της απόφασης, το βάρος της ευθύνης και τη συναίσθηση της πορείας.
Η περιοχή μας έχει την ιδιαίτερη ευλογία της παρουσίας των μοναστηριών. Μικρά ποτάμια πίστης και παράδοσης που αντλούν το ζωντανό νερό από της πηγές του λόγου του Θεού και της αληθινής λατρείας. Όπως δεν ξεχνώ που είμαι μοναχός παρακαλώ τους μοναχούς και τις μοναχές να θυμούνται ότι θα στέκομαι δίπλα τους με σεβασμό. Τους παρακαλώ να εύχονται για τον επίσκοπο και να προσεύχονται για την τοπική μας Εκκλησία.
Έρχομαι σε σας, αδελφοί αγαπημένοι, ως επίσκοπος πλέον. Στην μέχρι τώρα ιερατική μου στολή, προστέθηκε και το κατεξοχήν άμφιο-γνώρισμα του επισκόπου: το ομόφορο. Ένα ομόφορο γεμάτο από την αγάπη, τα δάκρυα και τις καρδιές των συμμομαστών μου αλλά και των πνευματικών μου παιδιών της Βοιωτίας. Σήμερα το ομόφορο αυτό βάρυνε κατά πολύ. Γέμισε με τις δικές σας καρδιές. Προσεύχομαι οι άγιοι νεομάρτυρες Αναστάσιος του οποίου ο ναός πρέπει να ολοκληρωθεί και Αγγελής, οι Οσιοι πατέρες μας Πέτρος, Θεοδόσιος, Λεόντιος, ο Άγιος Μάρτυρας Λεόντιος και οι συναυτώ να ελαφρύνουν το βάρος και να εύχονται εκτενώς στον μέγα αρχιποίμενα για τούτη την ποίμνη. Για τους ποιμενομένους και για τον ποιμενάρχη.
Μακαριώτατοι,
Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,
Ευχαριστώ θερμά για την παρουσία σας, την συμπαράσταση και την συμπροσευχή σας. Ιδιαίτερα ευχαριστώ εσάς Σεβασμιότατε Άγιε Μαντινείας κύριε Αλέξανδρε, που ως τοποτηρητής κοπιάσατε διπλά για την απρόσκοπτη λειτουργία της ιεράς αυτής μητροπόλεως.
Εντιμότατοι άρχοντες, σας ευχαριστώ για την θερμή υποδοχή που μου επιφυλάξατε και τους κόπους που υποβληθήκατε. Γνωρίζουμε ότι οι ρόλοι μας είναι διακριτοί, αλλά ένας ο σκοπός μας, κοινός ο στόχος μας: Η διακονία του λαού μας. Και σε αυτό θα βρείτε έναν ένθερμο συνεργάτη και συμπαραστάτη.
Ευλογημένε λαέ της Αργολίδας,
Γνωρίζω καλά ότι είσαστε λαός ευσεβής, ενάρετος, εργατικός, πρωτοποριακός. Τόσα χρόνια έμαθα πως δεν μπορώ να κάνω τα πάντα μόνος μου, αλλά να συνεργάζομαι. Σας καλώ λοιπόν σε συνεργασία για να ανταποκριθούμε στις προσκλήσεις των καιρών και να δώσουμε μια αληθινή μαρτυρία του Ιησού Χριστού.
Η ειρήνη που είναι, ο χριστός, εύχομαι να πλημμυρίσει τις καρδιές όλων.
Παρακαλώ να εύχεστε πάντοτε και για μένα.
άρχοντες.
Ευλογημένε λαέ του Θεού.
Με έντονα συναισθήματα δέους και ευθύνης, απευθύνομαι σε εσάς, τούτη την ώρα καταθέτοντας «την ζωήν ημών άπασαν» στην διακονία της τοπικής Εκκλησίας της Αργολίδος, έχοντας την πεποίθηση ότι η ολοκληρωτική αυτή κατάθεση είναι αληθινό δόσιμο στο Σωτήρα Χριστό.
Στέκομαι σε τούτο το θρόνο, που αποτελεί τον προσωπικό Γολγοθά. Το σημείο θυσιαστικής αγάπης κάθε επισκόπου και νιώθω τον ιερό βηματισμό των αγίων προκατόχων μου. Αισθάνομαι τον αγώνα και την αγωνία τους για τη σωτηρία του ποιμνίου. Βλέπω το χυμένο της καρδιάς τους αίμα, στην ευλάβεια αυτού του λαού. Αφουγκράζομαι και την προσευχητική ανάσα της καρδιάς του τελευταίου επισκόπου, τον οποίο διαδέχομαι. Τον αγαπημένο, τον ταπεινό, τον ευλαβή, τον πράο Ιάκωβο, τον συναντώ μέσα στο ιερό της ψυχής σας βήμα. Χρόνια τώρα τον ατενίζατε από τη θέση αυτή να σας μιλά για το Χριστό και να σας μεταδίδει την ευλογία, την ειρήνη, τη χαρά και τη χάρη. Ο π. Ιάκωβος που όργωσε με το αλέτρι του λόγου του Θεού τα βουνά της Άρτας και που αλίευσε με το δίχτυ της πίστης, στην Αργολίδα, τις ψυχές των ανθρώπων.
Στέκομαι με ταπείνωση και βαθειά επίγνωση του βάθους της αρετής και του ύψους της ταπεινώσεως του. Ο ελάχιστος διάδοχος σήμερα παρακαλεί το μέγιστο προκάτοχο να δέεται ενώπιον του θρόνου του Τριαδικού Θεού και των αγίων της περιοχής μας, ώστε οι λόγοι που θα ακουστούν να ποτιστούν με τις δικές σας ευχές, με τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος και να ανθίσουν πνευματικά. Άλλωστε το Πνεύμα το Άγιο είναι «ο φρουρός και αγιοποιός της Εκκλησίας, ο διοικητής των ψυχών, ο κυβερνήτης των χειμαζομένων, ο φωταγωγός των πεπλανημένων και αθλοθέτης των αγωνιζομένων και στεφανωτής των νενικηκότων». (Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατήχησις ΙΖ΄ζ΄)
Έρχομαι σε συναίσθηση των προσωπικών μου ορίων και δυνατοτήτων. Έτσι συλλαμβάνεται στην καρδιά μου η ευθύνη και γεννιέται η παράκληση για ενότητα. «Μια προσευχή, μια δέησις, εις νους, μια ελπίς εν αγάπη, εν τη χαρά τη αμώμω, ο εστίν ο Ιησούς Χριστός, ου άμεινων ουδέν εστίν» (Ιγνατίου Αντιοχείας: επιστολή Μαγνησιεύσιν, VII, I Β.Ε.Π. τ. 2 σ. 270). Όσο με συναίσθηση θα κομματιάζουμε, πάνω στο θυσιαστήριο τον ένα Άρτο, τόσο θα πρέπει να νιώθουμε τη ευωδία και τη δύναμη της ενότητας ανάμεσά μας. Ήδη αυτή τη χαρά της ενότητας, ένιωσα με τον αδελφό και συνεπίσκοπο Άγιο Επιδαύρου Καλλίνικο. Αναπαύθηκα στην αγάπη του, θαύμασα το ζήλο του και τον αγώνα του. Στο πρόσωπό του αντικρίζω την ιερή μορφή του Σίμωνος του Κυρηναίου.
Ένας μεγάλος σύγχρονος θεολόγος (Α. Σμέμαν) σημείωσε κάποτε μια συγκλονιστική διαπίστωση: «Οι άνθρωποι αισθάνονται προς τους κληρικούς ότι και προς τα νεκροταφεία. Είναι ιερά, προκαλούν φόβο και βρίσκονται έξω από τη ζωή». Ακούγοντας όμως για τους ιερείς, τους διακόνους, τους μοναχούς και τις μοναχές της Αργολίδας ένας άλλος λόγος επισπεύτηκε το λογισμό μου, ο λόγος του αγ. Ισιδώρου του Πηλουσιώτου: «Ο Θεός ανάβει λυχνάρι τον ιερέα και τον τοποθετεί επάνω στο λυχνοστάτη της ολόφωτης καθέδρας του, για να εκπέμπει στην Εκκλησία τον φωτισμό των δογμάτων και των πράξεων που είναι απαλλαγμένες από το σκοτάδι. Έτσι βλέποντας τα πλήθη, τις ακτίνες του φωτός της ζωής, να κατευθύνονται προς εκείνες και να δοξάζουν τον Πατέρα των φώτων».
Τα προβλήματα και τα εμπόδια, οι αντιξοότητες και οι δοκιμασίες στην ιερατική πορεία είναι πολλά, σύνθετα και αρκετά δύσκολα. Ο λόγος όμως του Άγίου της Καισσαρείας, Ποιμενάρχου του Μ. Βασιλείου παρηγορητικά θα πληροφορήσει τις καρδιές μας: «Βάρος υπερβαίνον την δύναμιν, μη οδύρου. Εί μεν γαρ αυτός ης ο μέλλον φέρειν το βάσταγμα τούτο, ουδ΄ ούτως ην βαρύ, αλλά φορητόν παντελώς. Ει δε Κύριος ο συνδιαφέρων. Επίρριψον επί Κύριον την μέριμναν σου, και αυτός ποιήσει».
Θα μπορούσα να σας πω πολλά απ’ όσα συλλογίζομαι, επιθυμώ και ελπίζω να γίνουν. Το λόγια όμως αέρας είναι που πάλλεται μέσα στις φωνητικές χορδές και χάνεται. Αυτά που έχουν λόγο και πάντοτε μιλούν είναι τα έργα. Τρείς και πλέον δεκαετίες συμπόρευσης και συνεργασίας με τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο στην ευλογημένη γη της Βοιωτίας, τριάντα και πλέον χρόνια μαθητής στην εμπειρία του. Μια πολύτιμη εμπειρία που διακριτικά με δίδασκε: «Να λες και να υπόσχεσαι λίγα και να πραγματώνεις πολλά. Να μιλούν τα έργα σου και όχι τα λόγια σου». Η ευλογημένη αυτή μαθητεία μου επιτρέπει να σας πω πως βάση, πορεία, πηγή της επισκοπικής διακονίας θα είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού: «Εξαίρετον δε τι έχει το Ευαγγέλιον, την παρουσίαν του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, το πάθος αυτού, την ανάστασιν» (Αγ. Ιγνάτιος). Έτσι με κάθε λόγο, κίνηση, τρόπο, θα ήθελα να δείξω ότι «ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε του υιόν του τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων είς Αυτόν μη απόλυται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωα. γ΄16).
Οι ενορίες, τα κύτταρα τα πνευματικά του σώματος της Μητροπόλεως μας, να διαποτίζουν με τη ζωντανή παρουσία τους κάθε ηλικία και πτυχή της ανθρώπινης ζωής. Στόχος μοναδικός και αμετακίνητος η θέωση των μελών. Η είσοδος της ζωής του ανθρώπου στη ζωή του Χριστού. Ο δρόμος που οδηγεί από την θηριώτητα των τυρρηνικών παθών, στην ελευθερία της θέωσης. Αυτή είναι η διαδρομή από την θηριώτητα στη θεότητα. Στοχεύουμε στη σωτηρία των ψυχών, για να μη χάσει ποτέ η τοπική εκκλησία τον χαρακτήρα της ως σώμα Χριστού και διολισθήσει σε συσσωμάτωση κοσμικού τύπου. Το τραγικό οικοδόμημα της απομόνωσης του σημερινού ανθρώπου θα πρέπει να ισοπεδώνεται από τη δύναμη της αγαπητικής κοινωνίας της ενορίας. Ένας βυζαντινός ναός στηρίζει τον τρούλο του με τέσσερεις κολώνες. Έτσι και η ζωντανή ενορία ανοίγει τον ουρανό στους ανθρώπους, όταν το έργο της επιτελείται, μέσα από τέσσερεις λειτουργίες. Την μαρτυρία, τη λατρεία, την κοινωνία- επικοινωνία και τη διακονία.
Ένας γλαφυρός στίχος στρέφει πάντοτε το βλέμμα της καρδιάς μου στα νέα παιδιά... «Είν’ η κρυφή σου η ατέλειωτη δίψα, ειν’ η δίψα που σε κρατάει ζωντανό, είν’ η κρυφή σου η ατέλειωτη δίψα, ειν’ η δίψα για καθαρό ουρανό». Λέξεις που χτυπούν με το σφυρί της αποτυχίας τη συνείδηση. Δε νιώσαμε τη δίψα τους. Δεν του δείξαμε την απεραντοσύνη της ανθρώπινης ύπαρξης. Έτσι εγκλωβίστηκαν στα στενά όρια του εαυτού τους. Διαπίστωσαν τα παιδιά τον ξύλινο λόγο, τον ψεύτικο τρόπο, την κενότητα της ζωής μας. Μέχρι να φτάσουμε στον ζωντανό και ζεστό λόγο, στο γνήσιο και καθαρό τρόπο, μέχρι να κατακτήσουμε την ποιότητα της ζωής και την σωτηρία της ψυχής, ας σταθούμε με σεβασμό, στη δίψα τους, στην αναζήτησή τους, στο λάθος τους. Άλλωστε «τα νιάτα είναι δώρα που καίνε σα φωτιά». Ας τους δείξουμε πως αυτή η φωτιά θα φωτίσει και θα θερμάνει, αντί να κάψει και να καταστρέψει.
Αδελφοί μου, υπάρχουν λόγοι που περνούν και χάνονται και άλλοι τόσο συγκλονιστικοί, που το πέρασμά τους δημιουργεί εσωτερικές σεισμικές δονήσεις. Έτσι ένιωσα το λόγο που καταθέτει η αγιασμένη εμπειρία της Αμμάς Θεοδώρας στο γεροντικό: «Ο διδάσκαλος της εκκλησίας οφείλει να είναι,
Ξένος φιλαρχίας, αλλότριος κενοδοξίας,
Μακράν υπερηφανείας,
Μη υπό κολακείας εμπαιζόμενος,
Μη υπό γαστρός νικώμενος
Μη υπό δώρων τυφλούμενος
Μη υπό οργής κρατούμενος,
Αλλά οφείλει να είναι,
Μακρόθυμος, επιεικής, υπέρ πάντα ταπεινόφρων, έγκριτος και ανεκτικός, κηδεμονικός και φιλόψυχος».
Ομολογώ ενώπιον σας, ότι ψάχνοντας μέσα στους διαδρόμους της ψυχής δε συνάντησα κάποιο από αυτά τα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα του διδασκάλου της Εκκλησίας. Συγχωρέστε μου τα κενά και προσεύχεστε παρακαλώ θερμά για τον επίσκοπό σας. Η δική σας προσευχητική φωνή θα έλξει το έλεος του Θεού και η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος θα φωτίσει, θα στηρίξει και θα καθοδηγήσει την πορεία μου.
Επιτρέψτε μου αδελφοί και έναΝ εξομολογητικό λογισμό, μια προσωπική καρδιακή κατέθεση. Έζησα πάνω από 35 χρόνια σε έναν αγιασμένο τόπο, στη μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, στο Σαγμάτιο όρος. Χρόνια βαπτισμένα στην ωραιότητα, συντροφιά με τπους μεγάλους αγίους της μονής γνωστούς και αγνώστους κι παρέα με τους «εν Χριστώ» αδελφούς και συμμοναστές. Πολλές φορές επαναλάμβανα τους λόγους του Απ. Πέτρου «καλόν εστίν ημάς ώδε είναι». Κανείς δεν θέλει να αποχωριστεί τη δόξα της Μεταμορφώσεως. Κανείς δε θέλει να κατεβεί από το Θαβώρ. Ο Κύριος όμως σαν να μην ακούει τον Πέτρο. Κατεβαίνει από το υψηλό όρος της δόξης για να ανέβει στον φρικτό Γολγοθά και στο σταυρό. Έτσι κάπως ένιωσα την κλίση του Θεού. Γνωρίζω ότι καλούμαι να συσταυρωθώ με το Χριστό, υπέρ των αδελφών μου. Ομολογώ τη δυσκολία της απόφασης, το βάρος της ευθύνης και τη συναίσθηση της πορείας.
Η περιοχή μας έχει την ιδιαίτερη ευλογία της παρουσίας των μοναστηριών. Μικρά ποτάμια πίστης και παράδοσης που αντλούν το ζωντανό νερό από της πηγές του λόγου του Θεού και της αληθινής λατρείας. Όπως δεν ξεχνώ που είμαι μοναχός παρακαλώ τους μοναχούς και τις μοναχές να θυμούνται ότι θα στέκομαι δίπλα τους με σεβασμό. Τους παρακαλώ να εύχονται για τον επίσκοπο και να προσεύχονται για την τοπική μας Εκκλησία.
Έρχομαι σε σας, αδελφοί αγαπημένοι, ως επίσκοπος πλέον. Στην μέχρι τώρα ιερατική μου στολή, προστέθηκε και το κατεξοχήν άμφιο-γνώρισμα του επισκόπου: το ομόφορο. Ένα ομόφορο γεμάτο από την αγάπη, τα δάκρυα και τις καρδιές των συμμομαστών μου αλλά και των πνευματικών μου παιδιών της Βοιωτίας. Σήμερα το ομόφορο αυτό βάρυνε κατά πολύ. Γέμισε με τις δικές σας καρδιές. Προσεύχομαι οι άγιοι νεομάρτυρες Αναστάσιος του οποίου ο ναός πρέπει να ολοκληρωθεί και Αγγελής, οι Οσιοι πατέρες μας Πέτρος, Θεοδόσιος, Λεόντιος, ο Άγιος Μάρτυρας Λεόντιος και οι συναυτώ να ελαφρύνουν το βάρος και να εύχονται εκτενώς στον μέγα αρχιποίμενα για τούτη την ποίμνη. Για τους ποιμενομένους και για τον ποιμενάρχη.
Μακαριώτατοι,
Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,
Ευχαριστώ θερμά για την παρουσία σας, την συμπαράσταση και την συμπροσευχή σας. Ιδιαίτερα ευχαριστώ εσάς Σεβασμιότατε Άγιε Μαντινείας κύριε Αλέξανδρε, που ως τοποτηρητής κοπιάσατε διπλά για την απρόσκοπτη λειτουργία της ιεράς αυτής μητροπόλεως.
Εντιμότατοι άρχοντες, σας ευχαριστώ για την θερμή υποδοχή που μου επιφυλάξατε και τους κόπους που υποβληθήκατε. Γνωρίζουμε ότι οι ρόλοι μας είναι διακριτοί, αλλά ένας ο σκοπός μας, κοινός ο στόχος μας: Η διακονία του λαού μας. Και σε αυτό θα βρείτε έναν ένθερμο συνεργάτη και συμπαραστάτη.
Ευλογημένε λαέ της Αργολίδας,
Γνωρίζω καλά ότι είσαστε λαός ευσεβής, ενάρετος, εργατικός, πρωτοποριακός. Τόσα χρόνια έμαθα πως δεν μπορώ να κάνω τα πάντα μόνος μου, αλλά να συνεργάζομαι. Σας καλώ λοιπόν σε συνεργασία για να ανταποκριθούμε στις προσκλήσεις των καιρών και να δώσουμε μια αληθινή μαρτυρία του Ιησού Χριστού.
Η ειρήνη που είναι, ο χριστός, εύχομαι να πλημμυρίσει τις καρδιές όλων.
Παρακαλώ να εύχεστε πάντοτε και για μένα.
Πηγή: Συνοδοιπορία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου