Με ιμάτιον μέλαν και ψυχή φλεγομένην...

Άγιον Όρος δεν είναι μόνον τα 20 μεγάλα χιλιόχρονα μοναστήρια με τους δεκάδες μοναχούς, τις μεγάλες αυλές, τους πύργους, τους εξώστες πάνω από χαοτικούς γκρεμούς και τους χιλιάδες προσκυνητές.

Άγιον Όρος είναι και τα εκατοντάδες μικρά ή μεγαλύτερα ασκηταριά, τα κελλιά, τα καθίσματα, οι σκήτες όπου επί 1000 χρόνια δίνουν τον δικό τους δύσκολο αγώνα για την "Άνω Ιερουσαλήμ" μικρές ή μεγάλες συνοδείες πατέρων ή άνθρωποι μόνοι που αναμετριούνται με το κρύο, τη ζέστη, την πείνα, την μοναξιά, τον εγωϊσμό τους, αφιερώνοντας τον εαυτό τους "...θυσία εσπερινή ως θυμίαμα ενώπιον Του."

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αφιέρωμα στην αυριανή αγιορείτικη πρωτοχρονιά.

Αφιερωμένο σε έναν μεγάλο αγιορείτη-ογδοήτη απόντα, μα όμως πάντα δίπλα μας...
Χειμώνα σκέψεις σκόρπιες που γέμισαν την ψυχή μου ζεστασιά καθώς έγραφα με μολύβι χωρίς ξύστρα και κάρβουνο, ανθρώπινα και προαιώνια.
Ερωτευμένα δυό πουλιά ελαφρά πλησιάζονται, καθώς υποκλίνονται τα φτωχικά λευκά κρινάκια του άνυδρου ανέραστου χειμώνα.
Νύχτες και μέρες μοναξιάς για πρώτη φορά συνειδητής και επιλεγμένης στο κελάκι του Τιμίου Σταυρού. Ζωντανός και πανταχού παρών, ο απών από χρόνια τελευταίος οικιστής του, νεκρή η τεχνολογία, κρύο, αέρας, μυρουδιές, ήχοι και αισθήματα άγνωστα, ή μήπως βιωμένα σε χρόνους και καιρούς αλλοτινούς;
Σταμάτησε η βροχὴ και άρχισε το κρύο. Σιωπηλός, πλησίασα την ησυχία του νερού και συνομίλησα με νούφαρα και ψάρια και κρίνα. Όλα φθείρονται και ἐξαφανίζονται άρα όνειρο σιωπηλὰ νούφαρα και ψάρια και κρίνα;
Το φεγγάρι γέμισε σιγά-σιγά και το αόρατο τριζόνι χτες βράδυ όλη νύχτα τραγουδούσε για τον έρωτα και μόνο. Πως τον έρωτα υμνείτε σε τόπο που μοιάζει ανέραστος και όμως μυστικά ερωτικός; Τριζόνι αόρατο φανερώνεις τον Αόρατο.
Αναμένοντας μοναχός στη μοναξιά ξενιτεύομαι. "για τίποτα δεν κάνεις...άντε, αγάπα βρε και κάνε ότι θέλεις..." μούπε προχτές ο Γέροντάς μου κι ένοιωσα πως κάνω για όλα αφού Εκείνος, ο Ποιητής του παντός, δεν μ' ανέχεται απλώς μα μ' αγαπά.
Χρόνος που τη διαστολή του νοιώθεις. Εκεί που λες δεν έχω πια καιρό, φτάνει μια νύχτα, άντε δυό, στην αντίπερα ράχη του Άθωνα, μόνος όντως με χιτώνα μέλανα όχι σαν ρούχο μα ως ψυχής αγκάλιασμα για ν' αναμετρηθείς με την αιωνιότητα από σήμερα.

Ράσο, η ψυχή μας πρέπει να είναι που ανάπτει κεράκι στο θείο βρέφος στη σπηλιά που ζεσταίνει τα σύμπαντα..."ά έπλασε ταις χερσίν Του..." Ράσο που καλύπτει και κρύβει την ανυπαρξία της πίστης, "φερετζές του κόσμου" λέει ο γερο Διονυσιάτης Σ... γι αυτούς που χρώματα και σύμβολα και ήχους ψάχνουν για να σκεπάσουν τον όντως θάνατο της απιστίας.

"Εγκαταλείψου βρε στα χέρια Εκείνου που στο Σταυρό ανοίξαν τον κόσμο όλο τον κακό να αγκαλιάσουν καθώς η αγάπη του η Θεία γέμιζε πάλι τα ουράνια και τα καταχθόνια, καταργώντας πια για πάντα τον αιώνιο θάνατο με την ανάσταση. Σήμερα Χριστός γεννάται..." μούπε το γεροντάκι που μαζεύει βότανα.

Χριστούγεννα επέστρεψα, ο ξένος στο κελλί, κατόπιν αγρυπνίας και ξεκουράστηκα, έστρωσα τραπέζι μόνος πάλι κι όμως σαν νάκουγα και νάβλεπα ανθρώπων συντροφιάς τους ήχους, άναψα και δυό κεριά και είπα στην άγνωση κι αόρατη παρέα χρόνια πολλά, ελάτε πάλι του Άη Βασίλη ψέλλισα.

Ημέρα λαμπρή, καρδιά γαλήνια, φλεγομένη-άφλεκτη ως βάτος, μονάζω εδώ για όσο, μένω με άλλους χωρίς κανέναν και με όλους με ιμάτιο μέλαν που πορφυρούν φαντάζει.

Απέναντι μοναχός μένει ο ασκητής, μόνο χαμογελάει, η τρυφερή η αύρα η θαλασσινή, ριπές-ριπές μου φέρνει σε γλώσσα άγνωστη τις προσευχές που για τον κόσμο την καρδιά του καίει, χόρτο ευωδιαστό του δάσους του χιλιόχρονου, ήσυχη πόρτα, ανάλαφρος αέρας, μόνοι συναντιόμαστε.
Πρωτοχρονιά 2014.

Πηγή:  romfea.gr