Ψίθυροι στο βαγόνι του μετρό.

της Μαρίας Γιαχνάκη

Στα βαγόνια του μετρό των Αθηνών μπορεί κανείς να αφουγκραστεί τον παλμό και τις σκέψεις των ανθρώπων αυτής της πόλης.

Δεν χρειάζεται κανείς να σου δώσει καμία πληροφορία για το τι πραγματικά συμβαίνει στην Αθήνα της κρίσης αφού οι πολίτες της ματωμένης πρωτεύουσας τα λένε όλα με την παρουσία τους με τα μάτια τους με τις κινήσεις του σώματός τους.

Άλλοτε τα βαγόνια ήταν γεμάτα γελαστά πρόσωπα , χαρούμενες κυρίες , καλοσυνάτους μεσήλικες , φιλόδοξους γιάπης και τρελά νιάτα που δεν είχαν όρια στο γέλιο και τα πειράγματα. Καμιά φορά έκλεινες και τα αυτιά σου να αποφύγεις την βαβούρα της χαράς που ήταν τόσο υπερβολική που νόμιζες ότι σε ενοχλούσε και δεν μπορούσες καν να σκεφτείς.
Σήμερα τα βαγόνια του μετρό μεταμορφώθηκαν . Πήραν άλλη όψη άλλο χρώμα , άλλη μυρωδιά γέμισαν με κουρασμένο σκιαγμένο απογοητευμένο και ανασφαλές περιεχόμενο.

Καθισμένη στην θέση κοντά στο τζάμι παρατηρώ τα χέρια του απέναντι επιβάτη . Τα δάχτυλα του ενός χεριού απειλούν τα δάχτυλα του άλλου . Η νευρικότητα ήταν εμφανής και ανυπόμονη και άγρια λες και ακολουθούσε την σκέψη του, που έκοβε βόλτες μέσα στους διαδρόμους του μυαλού του προσπαθώντας να βρει μια λύση ….

Σήκωσα διακριτικά το βλέμμα μου στο πρόσωπο του απέναντι επιβάτη όμως τα μάτια του ήταν κλειστά . Περνάει μόνος του το μαρτύριό του σκέφτηκα.

Από τον διάδρομο δίπλα μας περνούσε ο τρίτος επαίτης μέσα σε 10 λεπτά διαδρομής που φώναζε για να τον ακούσουν όλοι, ότι δεν έχει να φάει και είναι πατέρας τεσσάρων παιδιών . Σε αυτόν δεν έδωσαν τόσο σημασία οι επιβάτες όσο σε μια έγκυο νεαρή που πουλούσε χαρτομάντιλα για να μαζέψει χρήματα, να πληρώσει το νοσοκομείο για να γεννήσει όταν θα έρθει η ώρα.

Πάνω από τα κεφάλια μας κρεμόταν από τις χειρολαβές δύο κυρίες που συναντήθηκαν τυχαία μετά από καιρό . Τα νέα τους ήταν πραγματικά νέα και για τις δύο αντίστοιχα. « Εγώ απολύθηκα και ψάχνω κάτι να κάνω έστω και άσχετο από την δουλειά μου» , της λέει καταβεβλημένη . Η άλλη απαντά ότι έφυγε με εθελούσια έξοδο για να καταφέρει να πάρει κάτι παραπάνω.

Στην συζήτηση παρεμβάλλεται μια άλλη κουβέντα δύο άλλων γυναικών από πίσω μου που ήταν από την Αλβανία και ήταν καθαρίστριες σε μια δημόσια υπηρεσία . Ρωτούσαν η μια την άλλη για τα ένσημα και ίσως αυτές να ήταν οι πιο ευτυχισμένοι επιβάτες του βαγονιού..

Μια νεαρή παρέα από φοιτητές στάθηκαν από πάνω μου όταν οι γυναίκες κατέβηκαν στην επόμενη στάση .

Ο ένας παρατούσε το πανεπιστήμιο και γύριζε στο χωριό του λόγω πλήρους οικονομικής αδυναμίας να ανταπεξέλθει η οικογένεια . Ο άλλος έφευγε για την Αυστραλία μέσω ενός προγράμματος εργασίας και θα συνέχιζε κάποια άλλη φορά τις σπουδές του και ο τρίτος εργαζόταν σε μια πιτσαρία για να πληρώνει το ενοίκιο του και να τρώει τσάμπα . Αυτός είχε περάσει στο Πολυτεχνείο και δεν ήθελε με τίποτα να το βάλει κάτω.

Ένα άρωμα βανίλια ; μήλου; ξαφνικά γέμισε το βαγόνι . Φρεσκάδα έφερε , χαρά ένιωθες …περίεργο συναίσθημα . Το άρωμα ερχόταν από μια κοπέλα με κατάσγουρα φουντωτά μαλλιά . Κρατούσε στα χέρια της ένα βιολοντσέλο μάλλον με την θήκη του .

Το κρατούσε με αγάπη και σιγομουρμούριζε μια κλασσική μελωδία. Ξαφνικά νομίζω ότι ακουγόταν μόνο αυτή σε όλο το βαγόνι . Η μελωδία της σαν να τα έσβησε όλα . Τα βλέμματα των επιβατών στην αρχή διακριτικά και μετά απροκάλυπτα την κοιτούσαν από πάνω ως κάτω .

Ο κύριος με τα κλειστά μάτια και τα νευρικά δάχτυλα τώρα άνοιξε τα μάτια του και παρασύρθηκε κι εκείνος στην μελωδία που εισέβαλε σε εκείνο το βαγόνι του μετρό και τα δάχτυλά του σταμάτησαν να είναι νευρικά και ακούμπησαν μαλακά στα γόνατά του.

briefingnews.gr