Ο Μητροπολίτης Βεροίας στον Γέροντα Εφραίμ στην Αρίζονα.

Κατά το τριήμερο 20 μέχρι και 22 Νοεμβρίου ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας πραγματοποίησε προσκυνηματική επίσκεψη στην ιερά μονή αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα και είχε την ευκαιρία να λειτουργήσει στην αγρυπνία που τελέστηκε για την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου.

Την επόμενη ημέρα είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με τον γέροντα Εφραίμ και να συνομιλήσει μαζί του για πνευματικά θέματα που αφορούν την μοναχική ζωή.

Επίσης είχε την ευκαιρία να ξεναγηθεί από τους Πατέρες της Μονής στις εγκαταστάσεις της και τα διάφορα παρεκκλήσια που βρίσκονται πέριξ αυτής.

Στην ομιλία του κατά την διάρκεια της αγρυπνίας ο σεβασμιώτατος τόνισε:

«Ἄγγελοι τήν εἴσοδον τῆς Παρθένου ὁρῶντες ἐξεπλήττοντο».

Καί δέν εἶναι μόνο οἱ ἄγγελοι πού ἐκπλήτ­το­νται γιά τήν εἴσοδο τῆς Παρθένου στά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Δέν εἶναι μόνο αὐτοί πού ἀπο­ροῦν, γιατί δέν γνω­ρί­ζουν ποιά εἶναι ἡ τριε­τίζουσα κόρη.

Δέν εἶναι ὅμως μόνο αὐτοί πού ἀπο­ροῦν, για­­τί δέν μπο­ροῦν νά φαντασθοῦν τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σω­τη­ρία τοῦ ἀνθρωπί­νου γέ­νους, πού ἀρχίζει νά ἐκ­τυλίσσεται.

Μαζί τους εἴμαστε καί ὅλοι ἐμεῖς, πού παρότι γνω­ρίζουμε τήν ἐξέλι­ξη τῶν γεγο­νό­των, πού πα­ρότι γνω­­ρίζουμε γιά ποιόν λόγο εἰσῆλθε ἡ Παρθέ­νος στά Ἅγια τῶν Ἁγί­ων ἀποροῦμε γιά τό μέ­γα θαῦμα, γιά τό μέγα μυστήριο τῆς τοῦ Θεοῦ πού μέ τόση σοφία οἰ­κονομεῖ τό μυ­στήριο τῆς σωτηρίας.

Γιατί σχέ­διο τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτό πού εἰσάγει τήν Παρθένο στόν ναό, γιά νά μείνει ἐκεῖ καί νά προετοιμασθεῖ κα­τάλ­λη­λα γιά τή μεγάλη ἀποστολή πού ἐπρόκει­το νά ἀναλάβει.

Εἶναι τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ πού κα­θιστᾶ ἔνοικο τοῦ να­οῦ τοῦ Θεοῦ τήν Παρ­θέ­νο Μαρία, στήν ἁγνή κοι­λία τῆς ὁποίας ἐπρό­κειτο νά ἐνοικήσει ὁ ἀ­χώρητος Θεός-Λόγος καί νά τήν καταστήσει «χώρα τοῦ Ἀχωρήτου», ναό τοῦ ζῶντος Θεοῦ.

«Ἄγγελοι τήν εἴσοδον τῆς Παρθένου ὁρῶντες ἐξεπλήττοντο».

Καί δέν εἶ­ναι μόνο τό σχέδιο τῆς εἰσόδου καί παρα­μο­­νῆς τῆς Θεοτό­κου στόν ναό τοῦ Θεοῦ αὐτό πού ἐκπλήττει καί τούς ἀγγέλους καί τούς ἀν­θρώπους. Ὅλα τά σχέ­­δια τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀκατάληπτα γιά τόν πεπερασμένο ἀν­­θρώπινο νοῦ, γι᾽ αὐ­τό καί τόν ἐκπλήττουν, καθώς δέν μπορεῖ νά συλλάβει πῶς ὁ Θεός οἰκονομεῖ τά πάντα γιά τήν ἀνθρώπινη σωτη­ρία.

Γιατί τίποτε δέν εἶναι στή ζωή μας τυχαῖο· διότι εἶναι τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ πού ὁδηγεῖ τά βήματα κάθε ἀνθρώπου πού ἐμπιστεύεται τή ζωή του στά χέρια του, σέ τόπους, σέ χώρους καί σέ καταστάσεις πού τόν βοηθοῦν νά πλη­σιά­­σει καί νά γνωρίσει τόν Θεό· πού τόν βοη­θοῦν νά τόν προ­σεγ­­γί­σει καί νά παρα­μεί­νει κοντά του· πού τόν βο­η­­­­θοῦν νά ζήσει τήν ἕ­νω­ση τῆς ἀνθρωπίνης φύ­σε­ώς του μέ τήν ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ καί νά ἐπα­να­λαμβάνει τούς λό­γους τῆς νύμφης τοῦ Ἄσμα­τος τῶν ἀσμάτων: «τε­τρω­μένη ἀγάπης ἐγώ».

Εἶναι τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ πού ὁδηγεῖ κά­ποι­ους ἀνθρώπους νά βα­δίσουν στά ἴχνη τῆς Πα­ναγίας Παρθένου, νά ἀγαπήσουν τόν βίο τῆς ἀφιερώσεως στόν Θεό καί τῆς παρθενίας καί ἐγκαταλείποντας τόν κό­­­σμο καί τά τοῦ κό­σμου, νά ὁδηγηθοῦν στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, στά ἱερά κοινόβια καί τά ἀσκητήρια, νά ὁδη­γηθοῦν ἐκεῖ πού ὑμνεῖ­ται καί δοξολογεῖται δι­αρ­κῶς ὁ Θεός, ἐκεῖ πού ἡ ἀδιάλειπτος προ­σευ­χή καί ἡ ἄσκηση κα­θαί­ρει τόν ἄνθρωπο καί τόν ἑνώνει μέ τόν Θεό.

Ἀπορεῖ καί ἐκπλήσσε­ται ὁ σύγχρονος ἄν­θρω­­πος, ὅταν βλέπει ψυ­­χές νά ἀκολουθοῦν τόν Θεό. Ὅταν βλέπει ἀνθρώπους νά ἀδιαφο­ροῦν γιά τίς ἀνέσεις τοῦ κόσμου, γιά τίς τι­μές καί τή δόξα τῶν ἀνθρώπων καί νά ἐπι­λέ­γουν ἀντί τῆς προ­βο­λῆς τήν ταπεί­νω­ση· ἀν­τί τοῦ θορύβου τήν ἡ­συχία· ἀντί τῆς πο­λυ­κο­σμίας τή μόνω­ση· ἀν­τί τῆς ἀναπαύ­σε­ως τόν πνευ­ματικό ἀ­γώ­­να· ἀν­τί τῆς φλυ­αρ­ί­ας τήν ἀ­δολεσχία· ἀντί τῆς πρω­το­καθεδρίας τήν ἐκκο­πή τοῦ ἰδίου θε­λήματος· ἀντί τῆς λα­μ­πρότητος τῶν τε­χνη­­τῶν φώτων τήν ἔλ­λαμ­ψη τῆς θείας Χάρι­τος.

Ἀπορεῖ καί ἐκπλήτ­τε­ται καί ὁ προσκυνητής αὐτῆς τῆς ἱερᾶς Μονῆς, ὅταν βλέπει νά ἀνθεῖ στό κέντρο τῆς μεγάλης αὐτῆς καί προηγμένης χώρας ἡ ἔρημος.

Νά ἀν­θεῖ ἡ ἱερά αὐτή Μονή τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου πού συγκεντρώνει τό­σες εὐλαβεῖς ψυχές πού θέλησαν νά ἀκολου­θή­σουν στή ζωή τους τά ἴχνη τῆς Παναγίας Παρ­θένου καί νά εἰσέλθουν καί αὐτοί στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, καί νά μιμη­θοῦν τή ζωή της, ζωή μελέτης τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ καί προσευχῆς, ἀγῶνος καί προσπα­θεί­ας πνευματικῆς.

Ἀπορεῖ καί ἐκπλήττε­ται κανείς πού βλέπει τόσους εὐ­σε­βεῖς προ­σκυ­νητές νά καταφεύ­γουν στό ἱερό αὐτό κα­τοι­κη­τήριο τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀναπαυθοῦν καί νά ἀν­τλήσουν δυνάμεις πνευ­ματικές γιά νά συ­νε­­χίσουν τόν ἀγώνα τους στόν κόσμο.

Ὅμως ὅσο καί ἄν μᾶς φαί­νε­ται ἀκατανόητο ὅτι μπο­ρεῖ νά συμβαί­νουν αὐτά τά πράγματα, συμ­βαίνουν ὄντως, διότι αὐ­τό εἶναι τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, πού οἰκο­νο­μεῖ τή σωτηρία τοῦ ἀν­θρώπου, τοῦ κάθε ἀν­θρώ­που, μέ τόν τρόπο πού Ἐκεῖνος γνωρίζει, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά τόν ἀ­φή­νουμε νά ὁδηγεῖ τή ζωή μας, ὅπως ἔκανε καί ἡ Παναγία μας.

Δέν ρώτησε ποῦ τήν ὁδη­γοῦσαν οἱ εὐσεβεῖς γο­νεῖς της, ὅταν τήν ἔφε­ραν στόν ναό. Δέν ρώ­τη­σε τί θά κάνει ἐκεῖ μόνη της, οὔτε πόσο καιρό θά μείνει, γιατί ὁ Θεός εἶχε πληροφο­ρή­σει μυστικά τήν ψυχή της· γιατί ἡ ἀγάπη του τήν εἶχε ἑλ­κύσει· γιατί ἡ χάρη του εἶχε σκη­νώ­σει μέσα της καί τήν ἔκανε νά ἀνα­ζητεῖ τόν Θεό καί νά ἐπιποθεῖ τήν παρουσία του στή ζωή της.

Γι᾽ αὐτό, ἄς ἀφήσουμε καί ἐμεῖς τόν Θεό νά μι­λή­σει στήν ψυχή μας, καί νά τήν ὁδηγήσει ὅπου ἐκεῖνος γνωρίζει, χωρίς νά ἀποροῦμε καί νά ἐκπληττόμεθα· καί νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι διά πρεσβειῶν τῆς ὑπε­ρα­γίας Θεοτόκου, τά Εἰ­σό­δια τῆς ὁποίας ἑορ­τά­ζουμε, θά μᾶς ὁδηγήσει καί ἐμᾶς στή σωτηρία.

Κλείνοντας αὐτές τίς ἁπλές γιά τή μεγάλη ἑορ­τή τῆς Παναγίας μας, θά ἤθελα νά ἐκ­φράσω τή χαρά μου καί τίς εὐχαριστίες μου γιά τήν εὐλογία νά βρε­θῶ ὡς προσκυνητής καί ἐγώ στήν Ἱερά Μο­νή σας καί νά συμ­προ­σευχηθῶ μαζί σας, μαζί μέ τόν Γέροντα Ἐφραίμ καί ὅλους τούς πατέρες καί τούς προσκυνητές στήν ἀποψινή κατανυ­κτι­κή ἀγρυπνία σέ ἕνα τόπο ἀσκήσεως καί καρ­διακῆς προσευχῆς, καί νά πάρουμε τήν εὐ­χή τοῦ σεβαστοῦ Γέ­ροντος Ἐφραίμ»