Ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ

Πνοή ἀνέμου ἔφερε τό ἔαρ τοῦ Ἁγίου, τοῦ ἐκ Φαράσων μοναχοῦ Ὁσίου Παϊσίου.

Καππαδοκία, Κόνιτσα, Σινᾶ καί Ἅγιον Ὄρος καί τοῦ Στομίου ἡ Μονή ριγοῦν ἀγλαοφόρως.

Στῆς Παναγούδας τό Κελλί καμπάνες ἀντηχοῦνε στ᾽  Ἄθω τήν ἅγια κορυφή πουλιά δοξολογοῦνε.

  Στόν τάφο σου νυχθημερόν ψυχές πολλές διαβαίνουν καί γόνυ κλίνουν καί καρδιά μέ δάκρυα τόν ραίνουν.

Τρέχουν πιστοί στίς ἐκκλησιές,ψάλλουν, ὑμνολογοῦνε,ἐμπρός στήν ἅγια σου μορφήθερμῶς παρακαλοῦνε.

  Ὅσιε νῦν Παΐσιε, μαρτυρικούς τούς κόπους, ἐδέχθης Χάριν ἄφθονον, συνδράμεις τούς ἀνθρώπους.

Μά τώρα ἀναπαύεσαι εἰς δόξαν Παραδείσου καί στούς ναούς φωταγωγεῖ ἡ ἅγια ἡ μορφή σου.

  Ἐν μέσῳ Θριαμβεύουσας μέλπεις δοξολογίαν καί μεταφέρεις τῶν πιστῶν τήν θείαν ἱκεσίαν.

  Πνευματοφόρε ἀσκητά, δόξα τῆς Ἐκκλησίας, Μοναχισμοῦ τό καύχημα, κλέος Ὀρθοδοξίας.

  Κρηπίς ἐδείχθης μοναστῶν καί ἀσκητῶν ἡγέτης, τοῦ τάγματος τ᾽ Ἀγγελικοῦ στῦλος καί ποδηγέτης.

Ἐνίσχυσον τούς μοναχούς, δοκίμους καί τελείους, τίς ὑποσχέσεις Σχήματος νά ζοῦν ὁλοκαρδίως.

Ὅπου τῆς γῆς ἀσκούμενοι, ὑπομονῆς τήν χρείαν, μέ πίστι νά σχοινοβατοῦν εἰς τήν ὀρθροπραξίαν.

  Χαρίτωνε ψυχές πιστῶν, πού ζοῦν μέσα στή δίνη καί τόν βελίαρ πολεμοῦν μέ πόνο καί ὀδύνη.

Τοῦ κόσμου τήν νεότητα ἐπίσκεψον ἐν τάχει κι ὁδήγησον τά τέκνα σου εἰς θεῖον μονοπάτι.

  Εὐλόγησον τό ἔθνος μας, προστάτευσον δεσμίους, τόν κόσμον πάντα φύλαξον δίωξον πολεμίους.

Μά πιότερο ἐνίσχυσον ποιμένων τόν ἀγῶνα, π᾽ ὀρθοτομοῦν νυχθημερόν εἰς δυστυχῆ αἰῶνα.

Ἀγλάϊσμα ἡσυχαστῶν,  Ὅσιε Ἐκκλησίας,νῦν πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν,στάλαξον εὐλογίας.