Πρωτοχρονιά στο κέντρο της Αθήνας.

                   

Τού αρχιμ.Ιακώβου Κανάκη

 

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, παραμονή πρωτοχρονιάς, μια ομάδα νέων ανθρώπων αναζητούν αστέγους στο κέντρο της Αθήνας.
Το κρύο δυνατό, ψύχος…Οι άστεγοι στα γνωστά τους μέρη σχεδόν παγωμένοι, κρυμμένοι στην «θαλπωρή» των μουσκεμένων σκεπασμάτων τους.

Άλλοι κοιμήθηκαν νηστικοί και άλλοι με ότι πρόχειρο μπόρεσαν να εξοικονομήσουν… Χέρια παγωμένα, κορμιά σε θέση εμβρυακή … ψυχές κουρασμένες αλλά πολύ συχνά καθαρές, ατόφιες. Το έργο αρχίζει από το ευλογημένο σπιτικό της μαγείρισσας που φρόντισε για τα απαραίτητα φαγητά της προσφοράς. Ευλογημένο και όμορφο να ξεκινάς με κέφι και χαρά για τους άλλους. Μάλιστα μερικές φορές να φροντίζεις μέχρι θυσίας.. Και από εκεί με αυτοκίνητα, «κομβόι» που λέμε, μέχρι την πρωτεύουσα. Ταξίδι χωρίς ακριβή σχεδιασμό, «θα δώσουμε φαγητό σε όποιον ο Θεός στείλει μπροστά μας. Καί η αλήθεια είναι ότι έστειλε πολλούς!

Πλέον έχουν δημιουργηθεί ομάδες προσφοράς που ξεκινούν την αναζήτηση στους μεγάλους και μικρούς δρόμους της Αθήνας. Στην Κουμουνδούρου βρίσκονται περίπου 30 πρόσωπα που αντιλαμβάνονται ότι προσφέρεται φαγητό. Από τους γύρω δρόμους τρέχουν άνθρωποι και στήνεται μια ανθρώπινη αλυσίδα πόνου αλλά και προσωρινής τουλάχιστον ελπίδας. Το νερόχιονο γίνεται πιο πυκνό και το κρύο ασυνήθιστο για τους περισσότερους. Χέρι-χέρι, με απόλυτη ευταξία, παίρνουν όλοι φαγητό, με κατανόηση μοναδική, με την ευγνωμοσύνη χαραγμένη στα πρόσωπά τους. Σε λίγο αποσύρονται στις χάρτινες οικίες τους. Κάποιοι ζητούν ρούχα αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν.

Όμως λίγο πιο κάτω, στην Ομόνοια φάνηκε ότι τελικά υπήρχαν και αυτά. Μιά κοπελίτσα περίπου είκοσι ετών, μπλεγμένη με τις ουσίες, λαγοκοιμάται φοβισμένη σε ένα χαρτόκουτο, στην στάση του ηλεκτρικού. Ο πατέρας που έχει πάρει μαζί του στο εγχείρημα την κόρη του, μόλις 12 ετών μαζί με την συνομήλικη φίλη της πλησιάζουν. Βλέπουν την κοπέλα πραγματικά να τρέμει από το κρύο και να λέει ότι κρυώνει. Τότε η μικρή κοπέλα βγάζει τις κάλτσες της και τις φορά στην «αδελφή της» που έβλεπε για πρώτη της φορά. Ο πατέρας τα χάνει αλλά δεν το δείχνει. Στιγμή ανεπανάληπτη! Τελικά το Ευαγγέλιο εφαρμόζεται έστω και αν κάποιοι αμφιβάλλουν ακόμα. Εφαρμόζεται στα παιδιά γιατί αυτά φέρουν τον Χριστό ανάμεσά μας. Ανάμεσα στους νέους που συνεχώς κατηγορούμε.

Αυτό το βράδυ η μια συγκυρία έφερνε την άλλη. Από το πουθενά, εμφανίζεται ο Δανιήλ, ένας ακόμα «Τρελογιάννης». «Θα σας πω εγώ που βρίσκονται οι άστεγοι, θέλετε να σας δείξω;» Ο πριν άγνωστος και πλέον τόσο γνωστός Δανιήλ γίνεται πρωταγωνιστής. Ήξερε κάθε σημείο του κέντρου που βρίσκονται άστεγοι. Ο ίδιος άστεγος αλλά με μια αρχοντιά που δεν συναντάς στα μεγαλύτερα σαλόνια. «Εμένα άστε με, να δούμε τι θα κάνουμε με τους άλλους». Πίσω από το Θησείο, σε υπόγεια οικοδομών, σε μέρη υγρά ζούν ψυχές που για χίλιους δύο λόγους βρέθηκαν απροστάτευτες στην απρόσωπη πόλη. Ψυχές όμως και αυτές και ως ψυχές έχουν μοναδική αξία.

Ταυτόχρονα με αυτά, ενημέρωση τηλεφωνική με τους υπολοίπους των ομάδων. Άλλοι στον Κεραμικό, άλλοι στην Κυψέλη, στην Γέφυρα του Ρούφ. Καί από την άλλη κάτι που σε σκοτώνει. Η αδιαφορία των πολλών, που μοιάζει να παγώνει πιο πολύ και από το χιόνι που πλέον στρώνεται σαν λευκό πέπλο παντού. Η ψυχρή αδιαφορία που δείχνει ότι οι καρδιές σκλήρυναν και έχασαν το κυριότερο συστατικό τους, έχασαν την ανθρωπιά τους. Άνθρωποι πιασμένοι χερί-χερί, πίνοντας αμέριμνοι στις στολισμένες καφετέριες τα ζεστά ροφήματά τους, ακριβώς δίπλα σε αυτούς που υποφέρουν. Όμως, ζούν άραγε; Ίσως, μια ψεύτικη ζωή σε μια ψεύτικη γυάλα που έφτιαξαν γιατί δεν αντέχουν να δούν την αλήθεια. Αυτή η ανισότητα που μαστίζει τον κόσμο από τα πανάρχαια χρόνια συνεχίζεται και σήμερα ίδια και απαράλλαχτη. Είναι στιγμές, είναι βιώματα που δεν περιγράφονται, δεν ιστορούνται αλλά τα ζεί ο καθένας μοναδικά στα βάθη της καρδιάς. Είναι όντως στιγμές μοναδικές.

Τι περίεργο συναίσθημα τόσο κρύο έξω και ταυτόχρονα τόση ζεστή χαρά μέσα στην καρδιά. Είναι η χαρά όταν δίνεις, η χαρά της προσφοράς που μπορεί να λιώσει και το χιόνι.

Όλοι ομολογούν πως έζησαν μια πραγματική ημέρα και εμείς τους καμαρώνουμε και τους ζηλεύουμε! Σήμερα ο ουρανός κατέβηκε κάτω στη γη και οι ψυχές ανέβηκαν επάνω, ψηλά. Αυτό είναι το κλίμα των Χριστουγέννων, για αυτό το κλίμα είμαστε πλασμένοι!
Ας μας χαρίσει ο Θεός μια καλή και ευλογημένη νέα χρονιά!

 

Πηγή: Αγιορείτικο Βήμα