Το πιο δύσκολο είναι να περιγράψεις ή να εξηγήσεις, τι σημαίνει και τι αντιπροσωπεύει το ΒΕΑΚΕΙΟ.

Του Πρωτ. Γεωργίου Γεωργακόπουλου

 

Για πολλούς, το ΒΕΑΚΕΙΟ είναι ένα θέατρο, ένας χώρος συναυλιών και εκδηλώσεων, ένα σημείο στον λόφο του Προφήτη Ηλία.

Για όλους εμάς όμως που περάσαμε από τις ετήσιες Γιορτές Νεολαίας της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, το ΒΕΑΚΕΙΟ είναι ένα κομμάτι της ζωής μας.

Το πιο δύσκολο είναι να περιγράψεις ή να εξηγήσεις, τι σημαίνει και τι αντιπροσωπεύει το ΒΕΑΚΕΙΟ. Αυτομάτως αρχίζει ένας χείμαρρος λέξεων, ακαταλαβίστικος ίσως για όσους δεν έζησαν αυτήν την εμπειρία.

Ξενύχτια, πρόβες, φώτα, ηχεία, σκηνικά, χιλιόμετρα καλωδίων, σκάλες, κονσόλες, μουσική, φωνές, γέλια, κλέψιμο λίγων λεπτών για έναν υπνάκο στα όρθια, εργαλεία, play back, στολές και παραδοσιακές ενδυμασίες, τραγούδια, χοροί, πρόσωπα χαμογελαστά, απρόσμενες συναντήσεις, οι οδηγίες του σκηνοθέτη, χειροκροτήματα, η μελαγχολία μετά την ολοκλήρωση...

Το κάθε ΒΕΑΚΕΙΟ, ξεκινούσε με το τελείωμα του προηγούμενου. Αν γινόταν και την επόμενη ημέρα ακόμη.

Με το τελείωμα της γιορτής, άρχιζε η προσμονή για την επόμενη γιορτή. Ο απολογισμός για αυτό που τελείωσε, συνιστούσε τον προγραμματισμό γι’ αυτό που ερχότανε.

Κι όσο πλησίαζε ο καιρός, εντατικοποιούνταν οι προετοιμασίες. Πότε θα γίνει, τι θεατρικό έργο θα παίξουμε, οι πρόβες των χορωδιών και των χορευτικών, η κατασκευή του σκηνικού, οι προμήθειες των υλικών…

Μπαίνοντας στην τελική ευθεία, όλα πάλι αποκτούσαν νόημα. Ήταν σαν να μην τελείωσε η προηγούμενη γιορτή, σαν να ετοιμάζαμε διαρκώς μια μόνιμη γιορτή.

Και ύστερα, σε διαπροσωπικό επίπεδο, οι συναντήσεις με πρόσωπα από άλλες ενορίες απ’ τη δική σου, που είχες καιρό να δεις. Ανταλλαγές εμπειριών, πειράγματα, πλάκα ατελείωτη. Χαρά ανόθευτη από προϋποθέσεις και όρους. Πρόθεση αγαπητική και αδελφική.

Στο ΒΕΑΚΕΙΟ, όπως και σε κάθε τι αυθεντικό, ζούσες τη χαρμολύπη. Είχες αυτήν την καλή αγωνία της εξέλιξης και χαλυβδώνονταν η εμπιστοσύνη σου στο Θεό. Αγωνία είχες, αλλά όχι άγχος, γιατί το άγχος φανερώνει έλλειψη εμπιστοσύνης. 

Ένα από τα μυστικά του ΒΕΑΚΕΙΟΥ ήταν ότι, δεν ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει, αλλά κάτι που όλοι ποθούσαμε να γίνει. Ήταν καρδιακό μέγεθος και όχι μια ετήσια επικοινωνιακή επανάληψη. Και ο θρύλος του ΒΕΑΚΕΙΟΥ δεν κτίστηκε με φθαρτά υλικά, αλλά με τις καρδιές μας. Γι’ αυτό και το ΒΕΑΚΕΙΟγια μας έγινε συνώνυμο της γιορτής.

Είμαστε ευγνώμονες στο Θεό που ζήσαμε αυτήν την εμπειρία. Όχι ως μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση, αλλά ως μια συνεχής γιορτή και συνάντηση.