Για τον π. Γεώργιο Κρητικό, μαρτυρίες μοναδικές!

Θεοδώρα Τριπικέλη-Σαμπαζιώτου

 

Την Κυριακή 19 Ιουλίου 2015 έκλεισε μπρος από τα μάτια μας ο κύκλος της 93χρονης παρουσίας ενός πατέρα με όλα τα χαρίσματα, τις χάρες και τη Χάρη!

Ο π. Γεώργιος Κρητικός ήταν, για μένα, η ενσάρκωση του πατέρα μ᾽όλες τις παραμέτρους και τις εκφάνσεις που προσδίδουμε στον όρο «πατέρας» και ό,τι ανθρωπίνως νοηματοδοτεί αυτή τη λέξη.

Το 1969, εντελώς απρόοπτα, ο πατέρας μου άφησε μια 35χρονη εγκυμονούσα χήρα με 4 ανήλικα παιδιά και ένα που ήρθε στον κόσμο μετά από λίγους μήνες. Εγώ, το πρώτο παιδί της πολύτεκνης οικογένειάς μας, σε ηλικία μόλις 9 ετών, βλέποντας μετά την ταφή να φεύγει ο κόσμος για τα σπίτια του, ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου!

«Και τώρα τί θα γίνει;» σκέφτηκα.

Μέσα σε μια μέρα η ζωή έκλεισε το βιβλίο της οικογενειακής μας ευτυχίας και η χαρά… μετακόμισε. Το σπιτικό μας δεν ήταν δυνατόν να βρει νέους ρυθμούς και οι μέρες ξημέρωναν με αβεβαιότητα, αγωνία, αδιέξοδα και σκέψεις καταθλιπτικές.

Όλα αυτά όμως ήρθε ο π. Γεώργιος να τα γλυκάνει, να τους δώσει ελπίδα και να ζωντανέψει στα μάτια μας τη μορφή του πατέρα. Πολύ συχνά ερχόταν στο σπίτι μας είτε μόνος είτε με τον γιο του το Νώντα (π. Μεθόδιο) και σκορπούσε με την παρουσία του τη χαρά, το κέφι και τη συντροφικότητα. Έπαιζε μαζί μας επιτραπέζια παιχνίδια, συζητούσε, έτρωγε κοντά μας και όλα αυτά ήταν η καλύτερη (αν όχι η μοναδική) διασκέδασή μας!

Αν αναλογιστούμε ότι ο ερχομός του τις Κυριακές το μεσημέρι ήταν σε συνέχεια της συμμετοχής του στην Κυριακάτικη Ακολουθία από τις 7.00 το πρωΐ και μετά στις κατηχητικές συναντήσεις, τότε μπορούμε να προσδώσουμε στην προσφορά του την έννοια της πραγματικής θυσίας!

Το τρομερό και μοναδικό γεγονός της αγαπητικής του προσφοράς, ήταν ότι ερχόταν κοντά μας, στο σπίτι μας και τις μέρες των ονομαστικών μας εορτών και επιπλέον στις μεγάλες γιορτινές μέρες του χρόνου, όπως π.χ. τα Χριστούγεννα!

Το μεσημέρι των Χριστουγέννων, άφηνε την οικογένειά του και καθόταν στο σαλόνι μας περιτριγυρισμένος από 4-5 κουτσούβελα για να υπάρχει η παρουσία τού πατέρα και στο δικό μας εορταστικό τραπέζι.

Όσο μεγάλωνα και τα χρόνια μού πρόσθεταν εμπειρίες, τόσο η αγάπη τού π. Γεωργίου φάνταζε έξω από κάθε ανθρώπινη λογική και το μεγαλέιο της ψυχής του έξω από κάθε συμβατική καθημερινότητα.

Ο π. Γεώργιος για πολλούς άνοιξε δρόμο με το φλογερό του κήρυγμα. Για μένα, τη μικρή μαθήτρια του Δημοτικού, άνοιξε την καρδιά του για να μου δείξει το Χριστό. Η παρουσία του στο σπίτι της ορφάνιας ήταν κατά τη γνώμη μου ανώτερο από θεολογικές αναλύσεις, κοινωνιολογικές μελέτες, συναξάρια και βαθυστόχαστα κηρύγματα…

Ο π. Γεώργιος μας αγάπησε όπως τον εαυτό του, δηλαδή ήταν άνθρωπος του Θεού που νοιαζόταν για τον διπλανό του με πάθος και λαχταρούσε να βρεθεί συνοδοιπόρος του. Ακούραστος καθημερινά με μια αγάπη ατόφια, αληθινή που ξεχείλιζε από κέφι και ζωντανή επικοινωνία. Τα χίλια δυο άλλα του χαρίσματα, ας αναλάβουν άλλοι να τα καταγράψουν για προτύπωση και διαδοχή.

Ο πατήρ Γεώργιος Κρητικός με την ακαταμάχητη και φιλάνθρωπη στάση ζωής που βίωσε, έθεσε πολύ υψηλά αγάπης πρότυπα, ώστε για να τα βλέπουμε θα πρέπει να σηκώνουμε πολύ ψηλα το κεφάλι μας.

Να τα φτάσουμε, αυτό φαντάζει αδύνατο. Δεν πειράζει όμως… Μας έκανε τουλάχιστον να κοιτάμε προς τον Ουρανό!