Κρίσιμες οἱ στιγμές. Χρειάζεται πάθος, πίστη καί προπάντων Σύνεση.

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου 

«Ὁ ρόλος τοῦ Ἠγέτη ἤ τοῦ Ποιμένα εἶναι προστατευτικός γιά τό λαό του καί δέν τόν ἐκθέτει στήν ἐξουθένωση ἤ τή σφαγή. 

Κάθε παράβαση τῆς ἀρχῆς αὐτῆς προκαλεῖ τήν συνείδηση τοῦ Λαοῦ. 

Χαρακτηριστική περίπτωση στήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ὁ ἐπίσκοπος Τρίκκης Διονύσιος, ὁ ἐπιλεγόμενος Σκυλόσοφος (+1611). Οἱ ἀποδεδειγμένα παράτολμες ἐνέργειές του (ἐξεγέρσεις τοῦ 1601 καί 1611), πού ὁδήγησαν στόν ὄλεθρο ἑκατοντάδες Ἕλληνες, ἐπαινοῦνται μέν ἀπό μερίδα ἱστορικῶν, ὁ Λαός (τό ποίμνιό του) ὅμως ἀντέδρασε διαφορετικά, δηλαδή ἐπικριτικά, ὅπως θυμίζει τό σχετικό δημοτικό τραγούδι»

«Δεσπότη μου, τί σήκωσες τόν κόσμο στό σεφέρι,

καί ρήμαξαν τά Γιάννενα καί ρήμαξεν ὁ τόπος;

Μεῖναν τά σπίτια ἀδειανά, γέμισαν τά χαντάκια,

Κι ὁ Τοῦρκος δέν ἀπόσωσε νά κόβει καί νά καίει ...

Δέν ἔχει ἡ μάνα πιά παιδιά καί τά παιδιά γονέους ...»

Τό ἴδιο μπορεῖ νά λεχθεῖ καί γιά  τόν  Παπαφλέσσα  πού τόν χαρακτήριζε ἡ παράφορη συμπεριφορά, ἡ ὑπεραισιοδοξία καί οἱ ὑπερβολές.

Ἀντίθετα ἄκρως ἐπιφυλακτικοί ἦταν ὁ Καποδίστριας καί ὁ Κοραής

Τό συμπέρασμα τό διατυπώνει ἀφάνταστα ὀρθά ὁ Τάσος Γριτσόπουλος:

«Μέ μονίμως κρατοῦσαν τήν ἀντίληψιν τῶν συντηρητικῶν ἐπανάστασις δέν θά ἐγίνετο ποτέ! Ἀλλά καί μέ ἐξάλλους ἐνθουσιασμούς μόνον καί μέ ἐμπρηστικά κηρύγματα καί ἀπατηλάς ὑποσχέσεις τοῦ Παπαφλέσσα τό κίνημα θά ἦταν καταδικασμένο»

(ἀπό τό βιβλίο «1821  Ἡ κορύφωση τῆς ἱστορικῆς πορείας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους»  π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ  ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη  Θεσσαλονίκη 2011  σελ. 56-62)