Ἡ κατάλυση τοῦ προσώπου στή Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου 

Ὁ ἄνθρωπος σέ τοῦτο κυρίως διαφέρει ἀπό τά ζῶα, στό ὅτι εἶναι πρόσωπο. Κύριο χαρακτηριστικό τοῦ προσώπου ἡ ἰδιαιτερότητα, αὐτή πού τόν διακρίνει ἀπό τό σύνολο τοῦ εἴδους του στό ζωικό βασίλειο.

Ὁ Θεός γιά τόν Χριστιανό εἶναι προσωπικός. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἔχει ἀνθρώπινο πρόσωπο. Εἶναι Θεός γιά τόν καθένα χωριστά. Εἶναι Θεός στόν ὁποῖο μπορεῖ νά ἀποτείνεται ἕκαστος σέ ὁποιαδήποτε στιγμή. Θεός, τήν παρουσία τοῦ ὁποίου βιώνει ὁ ἄνθρωπος ὅμοια μέ τίς διαπροσωπικές του σχέσεις ἀλλά στόν ὕψιστο βαθμό μέσα σέ ἄφατη ἱερότητα. Ὅταν λοιπόν λέμε πρόσωπο, ἐννοοῦμε ὄχι μόνο τήν ὄψη τοῦ ἀνθρώπου στό πρόσθιο μέρος τῆς κεφαλῆς ἀλλά καί τήν συνόλη προσωπικότητά του.

Αὐτό τό πρόσωπο ἐπιδιώκει νά σκοτώσει ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων. Τήν ἐνοχλεῖ ἡ ἰδιαιτερότητα, ὁ «ἄλλος» ἀπέναντί της πού θεωρεῖται ἐχθρός καί ὄχι ἀδελφός, συναγωνιστής ἤ συμπάσχων. Τήν ἐνοχλεῖ ἡ πολυμορφία, ἡ πολλαπλότητα, ἡ διαφορετικότητα. Δέν ἀνέχεται τίς ἐπί μέρους συνιστῶσες.

Ἐπιζητεῖ καί ἐπιδιώκει μέ κάθε θεμιτό καί ἀθέμιτο τρόπο τήν μοναδικότητα. Ἀλλά Ἕνας καί Μοναδικός εἶναι μόνο ὁ Θεός. Ὅ,τι ἀκριβῶς ἀρνεῖται, τοῦτο καί μόνο εἶναι καταδικασμένη κακέκτυπα νά τό ἀναζητεῖ.

Στήν τέχνη τόν πρώτιστο ρόλο ἔπαιζε πάντοτε τό πρόσωπο. Ἡ μορφή τοῦ καλλιτέχνη ἐξέφραζε ὅλο τόν ψυχικό του κόσμο καί ἔλεγε πιό πολλά αὐτή γιά τό ἰδιαίτερό του ταλέντο παρά ὁποιοδήποτε ἄλλο μέρος τοῦ σώματός του.

Τό τραγούδι.

Σήμερα δέν εἶναι οὔτε ἆσμα οὔτε χορός. Εἶναι φωνασκίες μέσα σέ τυποποιημένες κινήσεις ἀποτελούμενες ἀπό προκλητικό λίκνισμα καί ντύσιμο (ἤ καλλίτερα γδύσιμο). Ἡ ὄψη κάθε ἄλλο παρά χαρακτηρίζει πολιτισμένο ἄνθρωπο καί ἡ ἔκφραση προσιδιάζει σέ ἐκείνη τῶν πρωτογόνων. Καμμία σχέση μέ τίς μορφές τοῦ Ὀρφέα, τῶν γυναικῶν πού κρατοῦν τή λύρα, ἤ μέ τούς χορούς τῶν ψαλλόντων ἀγίων!

Ἡ φιλοσοφία, ἡ ποίηση, ἡ λογιότης.

Ὡράϊζαν τή μορφή τοῦ ἀνθρώπου πού τίς ἐξέφραζε καί ἀποτύπωναν ἐπάνω σέ αὐτήν τόν εὐγενῆ ψυχικό του κόσμο. Ποτέ ὁ πνευματικός ἄνθρωπος δέν ἀλλοίωνε τό πρόσωπό του μέ σκοπό νά δημιουργήσει μία ἐκσεζητημένη ἐμφάνιση. Τοῦτο θεωρεῖτο σημεῖο κατάπτωσης. Σήμερα ὁ «φτασμένος καλλιτέχνης» θά πρέπει νά φοράει πάντα τό ἴδιο καπέλλο, πάντα ἕνα κασκόλ τοῦ ἴδιου χρώματος, πάντα μαῦρα ροῦχα, πάντα κάποιο  χαρακτηριστικό ἐξάρτημα τῆς ἐνδυμασίας (π.χ. τιράντες, κλπ). Ἐάν τόν ἴδιο δέν τόν ἱκανοποιεῖ ἡ φυσιογνωμία του καί θεωρεῖ ὅτι τῆς λείπει ἕνα καπέλλο ἤ ἕνα κασκόλ γιά νά ὁλοκληρωθεῖ, ἐμᾶς δέν μᾶς πέφτει κανένας λόγος!

Τ ό   π ρ ό σ ω π ό   μ α ς

Εἶναι ὁ μουσαμᾶς πού μᾶς χορήγησε ὁ Δημιουργός κατά τήν ἡμέρα τῆς γέννησής μας. Τό πορτραῖτο μας ἐμεῖς θά τό φιλοτεχνήσουμε σέ ὄλη τή διάρκεια τῆς ζωῆς μας. Ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται τί χρώματα θά χρησιμοποιήσουμε καί μέ τί πινελιές θά τά προσθέσουμε στόν πίνακα.

Ἀλλοίμονο ἐάν ἀναγκασθοῦμε νά κολλήσουμε ἐπάνω κάποιο ἀντικείμενο πού θά βρίσκεται πεταμένο δίπλα μας!!