Οὐαί τοῖς ἠττημένοις.

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου

Δεν υπάρχει οίκτος για τους ηττημένους. Στη ζωή ισχύει το δίκαιο του ισχυροτέρου και το έχει αποδείξει η ιστορία. 

Ο χώρος ο δικός σου είναι ζωτικός για το γείτονά σου και θα κάνει το παν για να σε αφανίσει.

Δεν είναι το μέγιστο κακό η εσχάτη φτώχεια αλλά η ταπείνωση ενός λαού, ο διασυρμός του. 

Και μάλιστα όταν επαίρεται για τους ενδόξους προγόνους του.

Τραγικό ιστορικό παράδειγμα η ταπείνωση που υπέστησαν οι Έλληνες Χριστιανοί της Κωνσταντινούπολης στα «Σεπτεμβριανά» του 1955.

«Οι γενναίοι διαδηλωτές εκείνης της νύχτας, όταν καταλάβαιναν από τη φάτσα κάποιου ότι είναι Ρωμιός πήγαιναν να τον δείρουν ... Εκείνος (επειδή) φοβόταν μήπως τον τραυματίσουν, τον λιντσάρουν και τον κομματιάσουν άρχιζε να εκλιπαρεί ... - Μα την πίστη μου είμαι Τούρκος, μα τον Αλλάχ, είμαι μουσουλμάνος! Τότε οι επιτιθέμενοι του λέγαν: - Βγάλτην να την δούμε! Και ο δυστυχής ... (κατέβαζε το παντελόνι του για να αποδείξει αν είχε κάνει περιτομή!). Αν είχε κάνει σωζόταν, ειδάλλως κάηκε. Επειδή είχε πει ψέματα και τους είχε εξαπατήσει δεν σωζόταν μόνο με ξύλο. Ένας από τους γενναίους επιτιθέμενους έβγαζε το μαχαίρι του και μέσα σ’ εκείνη τη σύγχυση έκανε στο δυστυχή περιτομή, εκεί, στη μέση του δρόμου»

Χ ρ ε ι ά ζ ε τ α ι   ε θ ν ι κ ή   α ν ά ν η ψ η .   Ά λ λ ω ς   χ α θ ή κ α μ ε !

(στοιχεία από «Σεπτεμβριανά 1955»  εκδ. Τσουκάτου Αθήνα  σελ. 40-41)