Όψεις του βίου των νεοελλήνων.

Γράφει ο Ηγούμενος Πορφύριος της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας

---

Εψές το βράδυ, κατά τις εννέα, γυρνούσαμε από την Θεσσαλονίκη και είπαμε να ανοίξουμε το ραδιόφωνο.

Άλλες φορές διαβάζουμε Ψαλτήρι ταξιδεύοντας, μα τώρα είχε απλωθεί σκοτίδα, και είπαμε να ακούσουμε ειδήσεις.

Ψάξαμε τους σταθμούς και σταθήκαμε στην ΕΡΤ. Είχε μία πολιτική συζήτηση. Ένας ο καλεσμένος και δύο οι ιεροεξεταστές, δημοσιογράφοι.

Πολύ καλός ο πολιτικός, με ωραίο, πλούσιο σε λεξιλόγιο, λόγο. Ονόματα θυμάμαι αλλά καλύτερα να μην τα γράψω.

Σε λίγο μουσικό διάλειμμα και ο εξεταζόμενος άλλος.

Το τραγούδι, γνωστής αοιδού, μιλούσε γιά την Ελλάδα: μάτια μου, η Ελλάδα ... τους Θεούς της τους έχει δωδεκάδα.

Έτσι μπράβο, σκέφτηκα. Αυτό θα πει ελληνικό τραγούδι. Το δωδεκάθεο παρόν.

Και ο δεύτερος πολιτικός που τον ρωτούσαν άρχισε ακριβώς με τους δώδεκα θεούς της Ελλάδας, το έτος 2015, στην αρχή του εκκλησιαστικού έτους, στην αρχή της Ινδίκτου, στην μνήμη του Οσίου Συμεών του Στυλίτη, που τα σκουλήκια από τα πόδια του γινόταν μαργαριτάρια, και στο Φανάρι οι τρανοί ταγοί της πίστεως υπέγραφαν τον ιερό κώδικα.

Ο ομιλών επικαλέστηκε μία φορά την Παναγία, είπε στο τέλος ένα έχει ο Θεός, και στην μέση του λόγου του ξεστόμισε κάτι που έκανε τους ηχολήπτες να κατεβάσουν την ένταση, γιά να μην ακουστεί η επίμαχη φράση του πολιτικού: πώς, στο διά - - ο, θα γίνουν αυτά –κάτι τέτοιο.

Από μέρες με παιδεύει μία σκέψη, που όσα ακούσαμε, με κάνουν και μουντζουρώνω το χαρτί.

Όταν είμασταν φοιτητές, η παρέα μας, χωρίζονταν σε δύο ομάδες. Τώρα που γεράσαμε, δόξα τω Θεώ, έχω τον λογισμό πως όλοι εμείς οι νεοέλληνες, οι ψευτοέλληνες, ανήκουμε σε δύο ομάδες: Σε αυτούς που γεννηθήκαμε από την αγία κολυμβήθρα και σε όσους έχουν σαν ένα μέρος της ζωής τους και την αγία εκκλησία.

Έχουν τις αγάπες τους, τα ενδιαφέροντά τους, γονείς, σπουδές, δουλειές, παιδιά, και εκκλησία.

Και εμείς έχουμε την ζωή μας, αλλά όλη η ζωή μας γεννιέται από την κολυμβήθρα και πεθαίνει γιά τον Χριστό, μόνο γιά τον Χριστό.

Η διαφορά τεράστια.

Τότε λοιπόν που σπουδάζαμε στην Συμβασιλεύουσα, κάτι άλλο γεννιόταν, δεκαετία 1970-1980. Σε μία συνέντευξη είχαμε διαβάσει, τότε, πως οφείλουμε, εμείς οι νέοι ορθόδοξοι, να κάνουμε ένα ξεκαθάρισμα στην παράδοση. Να ξεκαθαρίσουμε την εκκλησιαστική, ορθόδοξη παράδοση από την εθνική μας παράδοση-κάθε λαός.

Πέρασαν πάνω από τριάντα χρόνια και κάπου κάπου ακούεται καμία γνήσια ορθόδοξη φωνή. Δυστυχώς, το ξεκαθάρισμα δεν έγινε. Και άμα κάποιος προσπαθήσει να το κάνει αυτό το ξεκαθάρισμα και να το ζήσει, σίγουρα δεν θα έχει καλά σχόλια.

Αλλά αν υπάρχει κανένας τέτοιος άνθρωπος του Θεού, δεν τον νοιάζουν τα σχόλια, γενικά γιά την πίστη και ειδικά γιά το θέμα μας. Ακολουθεί τον δρόμο της αγίας Εκκλησίας δίχως στόχους και δίχως ανταλλάγματα.

Γιατί, δηλαδή, το να φοράς «παραδοσιακά» φορέματα και να χορεύεις με τους ζουρνάδες και τις γκάϊντες, και τα νταούλια μπορεί να συνοδεύει εκκλησιαστικές γιορτές, και ένα μοντέρνο τραγούδι να μιλάει γιά την πνευματική ζωή αλλά να θεωρείται αποβλητέο και να απαγορεύεται να ακούγεται σε μία εκκλησιαστική γιορτή;

Πώς γίνεται στις εξέδρες όπου διαβάζεται ο Μέγας Αγιασμός των Θεοφανείων, ή γίνεται η ιερή τελετή της Αναστάσεως του Κυρίου, να χορεύουν άντρες και γυναίκες που δεν ξέρουν τί θα πει σταυρός και εκκλησιασμός; ( σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις, δεν γενικεύουμε). Μα είναι –λένε –μέρος από την ελληνορθόδοξη παράδοση.

Αυτό ακριβώς θέλω να πώ: από ποιά «ελληνορθόδοξη» παράδοση; Ας πούμε: Τί έλεγε ο πατροΚοσμάς, ο ιερομάρτυρας και ισαπόστολος, γιά τους χορούς και τα τραγώδια και τα ξεφαντώματα;

Τί έλεγε ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, γιά να μιλήσουμε γιά τους δύο ανακαινιστές του Γένους των Ρωμαίων;!

Και γιά να γυρίσουμε στην εκπομπή από το ράδιο. Αυτή η σύγχυση γιά την εκκλησιαστική ζωή είναι το πιό συνηθισμένο φαινόμενο στις ημέρες μας, σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και σε όλους του κοινωνικούς θεσμούς και βαθμούς.

Πρωθυπουργός της χώρας ξεστομίζει λέξεις και φράσεις, που πριν λίγα χρόνια, «έτρωγες» αποβολή αν τις έλεγες στο σχολείο και σε «κάρφωναν» στην διεύθυνση. Τώρα έχουν γίνει οι εθνικές μας λέξεις, που οι ξένοι τις θεωρούν φιλικές και είναι οι πρώτες που μαθαίνουν.

Πρωθυπουργός προβάλλει την αθεΐα σαν πατροπαράδοτη αρετή. Υπουργοί, μέσα στο ιερό τέμενος της Βουλής των Ελλήνων, λένε φράσεις που παραπέμπουν σε αισχρότητες.

Το τραγικό είναι ότι παντού απλώνεται ένα τέλμα, κάτι σαν βάλτος, γεμάτος με τα πιό άγρια θηρία, που είναι έτοιμα να σε κατασπαράξουν.

Και συγχρόνως παντού υπάρχει μιά βουβαμάρα, μία ταραγμένη ησυχία, όπως πριν ξεσπάσει σεισμός. Όλα είναι ταραγμένα και όλα είναι ήσυχα.

Τί μάς μένει; Ησυχία, νήψη και προσευχή. Δεν υπάρχει σήμερα άλλος δρόμος δράσης. Λάθε βιώσας.

Σίγουρα υπάρχουν και άλλες απόψεις γιά το σήμερα. Σίγουρα υπάρχουν και αυτοί που αγωνίζονται. Σίγουρα.

Και φυσικά, δεν εκφράζουμε αυθεντίες, προφητείες ή δόγματα. Βλέπουμε κάπως αλλοιώς τα πράγματα.

Μόνο να βάλει ο Θεός το τρισάγιο χέρι του.

Αδελφοί, στώμεν καλώς.

Πηγή:  romfea.gr