Ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου δοκιμάζεται πάλι καί πάλι.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Τούς τελευταίους μῆνες γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μιᾶς τραγικῆς πραγματικότητας, ἡ ὁποία διαμορφώνεται ὡς συνέπεια τῶν στρατιωτικῶν συγκρούσεων καί τῆς διόγκωσης τοῦ φανατισμοῦ στήν περιοχή τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου καί τῆς Ἐγγύς καί Μέσης Ἀνατολῆς.

Χιλιάδες ξεριζωμένοι, ἄνθρωποι πού λόγῳ τοῦ πολέμου ἀναγκάστηκαν νά ἐγκαταλείψουν τίς ἑστίες καί τή γῆ τῶν προγόνων τους, ἀλλά καί ἀμέτρητοι ἄλλοι, θύματα τῶν οἰκονομικῶν δυσκολιῶν στίς πατρίδες τους, ἀναζητοῦν μιά πιό ἀσφαλή ζωή καί καλύτερες συνθῆκες διαβίωσης στήν Εὐρώπη.

Ἀγωνίζονται, μέ κάθε τρόπο, νά φτάσουν στό ἔδαφός της, πού στά μάτια τους φαντάζει ὡς ἡ νέα «Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας» μέ ἀποτέλεσμα νά γίνονται θύματα ἑνός ἄλλου «πολέμου», ἐκείνου τῶν διακινητῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι, μετά τήν τραγωδία πού βίωσαν στίς πατρίδες τους, γίνονται πρωταγωνιστές ἑνός ἄλλου δράματος, ὡς ἀνθρώπινα ναυάγια τῆς Μεσογείου.

Ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου δοκιμάζεται πάλι καί πάλι. Τό δημιούργημα τοῦ Θεοῦ βασανίζεται, διώκεται εὐτελίζεται καί ἀδικεῖται. Τήν ἴδια στιγμή οἱ ἰσχυροί τῆς Εὐρώπης μοιάζουν νά μήν κατανοοῦν τίς διαστάσεις τοῦ δράματος πού ἐκτυλίσσεται στήν Κῶ καί σέ ἄλλα νησιά τῆς σκληρά δοκιμαζόμενης Ἑλλάδας, ἀλλά καί στά παραμεθόρια χερσαῖα σύνορα τῆς πολιτισμένης Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.

Οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς λησμονοῦν ὅτι κάθε ἄνθρωπος, ἀνεξαρτήτως γένους, φυλῆς καί θρησκείας, ἔχει δημιουργηθεῖ ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέ σκοπό νά Τοῦ ὁμοιάσει καί νά ἑνωθεῖ κατά χάριν μαζί Του. Γιά τό λόγο αὐτό πρέπει νά ἀπολαμβάνει τόν ἴδιο σεβασμό καί τήν ἴδια τιμή μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

Προτάσσοντας πολλές φορές διαδικασίες ὑπαγορευμένες ἀπό μιά γραφειοκρατική λογική θέτουν σέ δοκιμασία τόν πολιτισμό μας, τίς ἀξίες καί τίς ἀρχές πού ἀπετέλεσαν τό θεμέλιο τοῦ εὐρωπαϊκοῦ οἰκοδομήματος.

Ὡς πνευματικός πατέρας δέν μπορῶ νά στέκομαι ἀπαθής ἀπέναντι στό διασυρμό τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.

Δέν μπορῶ νά συνεχίσω νά καταμετρῶ θύματα καί νά καταγράφω ἐπιζῶντες ἀπό τά ναυάγια.

Δέν μπορῶ νά βοηθήσω τήν πολύπλευρα δοκιμαζόμενη τοπική κοινωνία νά βρεῖ λύσεις, ὅταν οἱ ἡγέτες τῆς Εὐρώπης μοιάζουν νά μήν ἔχουν ἀποτελεσματικές πολιτικές ἀντιμετώπισης ἑνός τόσο σοβαροῦ καί συνθέτου προβλήματος, ἐκτός καί ἄν κάποιοι ἀποφάσισαν τά νησιά μας νά μετατραποῦν σέ χῶρο στάθμευσης ψυχῶν.

Ἕνα ἐνδεχόμενο πού δέν θέλω καί δέν μπορῶ νά πιστέψω.

Γι' αὐτό ἀπευθύνω ἔκκληση πρός τά Εὐρωπαϊκά Κέντρα λήψεως ἀποφάσεων καί πρός τή διεθνή κοινότητα νά βοηθήσουν μέ ὁμοψυχία στήν ἀντιμετώπιση αὐτῆς τῆς πρωτοφανοῦς ἀνθρωπιστικῆς κρίσης πού, ἐπιτρέψτε μου νά ἐπαναλάβω, θέτει σέ δοκιμασία τόν πολιτισμό τῆς Εὐρώπης.

Καλῶ κάθε ἄνθρωπο καλῆς θέλησης νά συνδράμει τίς ἑλληνικές ἀρχές καί τίς τοπικές κοινωνίες, στίς ὁποῖες καταφθάνουν τά θύματα τῶν πολέμων καί τῆς βίας, κάθε εἴδους φανατισμοῦ καί οἰκονομικοῦ ἀνταγωνισμοῦ.

Εἶναι ἀνάγκη νά ἐπιδείξουμε ὅλοι ἄμεσα τήν ἀλληλεγγύη μας, ὄχι μέσα ἀπό ἕνα γενικό, θεωρητικό καί ἀπροσδιόριστο πλαίσιο, ἀλλά μέ συγκεκριμένες πρωτοβουλίες πού θά ὁδηγήσουν σέ μετρήσιμα ἀποτελέσματα ὥστε νά ἀνακουφιστεῖ ὁ πόνος τῶν συνανθρώπων μας καί νά κατορθώσουν νά ξεκινήσουν μιά νέα ζωή.

Οὐδέποτε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ὑπήρξαμε ρατσιστές! Οὔτε σήμερα ἔχει ἀλλάξει κάτι στή στάση τῆς χριστιανικῆς Ἑλλάδας. Ὡς ὀρθόδοξοι δέ χριστιανοί, μέ τήν ἀναφορά μας στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἔχουμε μιά ἰδιαίτερη ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο χωρίς νά μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ πίστη του καί τό χρῶμα του.

Μέ τή στάση καί τόν ἀγῶνα μας θέλουμε νά διασφαλίσουμε τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου γιά ὅλους, γι᾿ αὐτό προσευχόμαστε καί προσπαθοῦμε ἐπικαλούμενοι τήν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, τήν εἰρήνη καί τήν ἀγάπη Του, καί τίς εὐχές τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου.

Μέ ἀγάπη ἀνυπόκριτη

Ἐν Κῷ, ἐν τῇ Ἱερᾷ Μητροπόλει, τῇ 7ῃ Σεπτεμβρίου 2015

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΚΩΟΥ ΚΑΙ ΝΙΣΥΡΟΥ ΝΑΘΑΝΑΗΛ

Το σκίτσο του Γιάννη Αντωνόπουλου (ανηψιού του Μητροπολίτου Αργολίδος κ. Νεκταρίου) έχει τίτλο “Παπα-Στρατής Δήμου (1958-2015): In Memoriam” και απεικονίζει τον παπά-Στρατή με τον μικρούλη Αϊλάν αγκαλιά να περνάει τα συρμάτινα διαχωριστικά σύνορα. Πίσω του ακολουθούν άλλα παιδάκια, άυλα πια… Η θάλασσα, οι δουλέμποροι, η ΕΕ που θεωρεί παιδάκια μόνο αυτά της Ευρώπης “φρόντισαν” γι’ αυτό.