Πολιτικός ή θρησκευτικός γάμος; Το ψευτοδίλλημα της κρίσης!

Συζητούσα με μια ομάδα νέων για το θέμα του γάμου, εξ αφορμής του προγραμματισμένου γάμου μιάς από τις κοπέλες της παρέας. Η κουβέντα ξεκίνησε όταν η κοπέλα ανακοίνωσε ότι παντρεύεται τον άλλο μήνα, με πολιτικό όμως γάμο.

 Ένας νεαρός επεσήμανε ότι οι πολιτικοί γάμοι έχουν πολλαπλασιαστεί ενώ οι θρησκευτικοί γάμοι αποφεύγονται. «Πολλοί φίλοι και γνωστοί μου παντρεύονται με πολιτικό γάμο, γιατί άραγε;» σχολίασε. Η κοπέλα απάντησε αμέσως ότι ο θρησκευτικός γάμος κοστίζει πάρα πολλά χρήματα ενώ ο πολιτικός κοστίζει ελάχιστα. «Τόσα πολλά χρήματά σου ζήτησε η Εκκλησία;» ρώτησα κι εγώ. «Όχι», έσπευσε να διορθώσει η κοπέλα.

«Το τραπέζι που ακολουθεί κοστίζει τα χρήματα!» Έχει επικρατήσει λοιπόν, ένα κοινωνικό συμβόλαιο σύμφωνα με το οποίο οι νέοι μπορούν να παντρεύονται στο Δημαρχείο χωρίς να τους κοστίζει τίποτε, ενώ αν παντρευτούν στην Εκκλησία θα πρέπει να έχουν πολλά χρήματα να διαθέσουν, διότι βγαίνοντας από την Εκκλησία πρέπει να τραπεζώσουν όλους τους συγγενείς!

Δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς, με πόση ευκολία αποδέχθηκε η σημερινή κοινωνία αυτήν την παραδοχή, η οποία είναι παντελώς παράλογη; Καί είναι παράλογη διότι δε νομίζω να στέκει στη λογική ενός νοήμονος ανθρώπου η άποψη ότι αν παντρευτείς στην Εκκλησία πρέπει να κάνεις μεγάλα τραπέζια, ενώ αν παντρευτείς στο Δημαρχείο θα καλέσεις λίγους και καλούς, χωρίς μεγάλο κόστος! 
Γιατί δηλαδή, να μην καλέσεις λίγους και καλούς στην Εκκλησία; Σε στέλνει κανένας ιερέας σε τραπέζια; Το τραπέζι τι σχέση έχει με το Μυστήριο του Γάμου; Αποτελεί προϋπόθεση για να παντρευτούν οι άνθρωποι; Το ορίζει η Εκκλησία; Όχι! Αν το όριζε η Εκκλησία δεν θα το ακολουθούσε κανείς!

Εδώ είναι το πρόβλημα της εποχής μας! Ο,τι ορίζει ο Ιερός Νόμος, το οποίο είναι προς οικοδομήν του ανθρώπου, ο σύγχρονος άνθρωπος το απορρίπτει και το θεωρεί οπισθοδρομικό. Αυτά όμως που ορίζουν οι άγραφοι κοινωνικοί νόμοι, όσο παράλογα κι αν είναι, τα τηρούν οι άνθρωποι με ευλάβεια!! Θεωρείται πιο σημαντικό στη σημερινή μας κοινωνία να κάνουν οι νεόνυμφοι μεγάλα τραπέζια και γλέντια, να ξοδεύουν περιουσίες και να καλούν όλους τους συγγενείς, τους οποίους στην πλειοψηφία τους δεν θα τους ξανασυναντήσουν στη ζωή τους, παρά να ακολουθήσουν τον ασφαλή και εγγυημένο λόγο της Εκκλησίας που εύχεται με αληθινή αγάπη για τους ανθρώπους: «...Διαφύλαξον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως διεφύλαξας τους αγίους τρεις Παίδας εκ του πυρός, καταπέμψας αυτοίς δρόσον ουρανόθεν· και έλθοι επ’ αυτούς η χαρά εκείνη, ην έσχεν η μακαρία Ελένη, ότε εύρε τον Τίμιον Σταυρόν..» 
Το κοινωνικό συμβόλαιο, όσο κι αν δυσκολεύει τη ζωή των ανθρώπων, γίνεται αποδεκτό από όλους, χωρίς δεύτερη σκέψη, ενώ ο Ιερός Νόμος της Εκκλησίας που εξασφαλίζει και ευλογεί τη ζωή των ανθρώπων θεωρείται οπισθοδρομικός και ξεπερασμένος!

Πως διαμορφώνονται άραγε αυτές οι κοινωνικές αντιλήψεις; Καί με πόση ευκολία τις αποδέχεται ο δήθεν σκεπτόμενος σύγχρονος άνθρωπος; Πόση ευθύνη έχουμε εμείς οι γονείς, που ανατρέφουμε τα παιδιά μας με αυτά τα στερεότυπα, υποχρεώνοντάς τα να τα αποδέχονται χωρίς δεύτερη σκέψη; Επιβάλλουμε στα παιδιά την άποψη ότι οι συγγενείς κατά σάρκα είναι πολύ σημαντικοί στη ζωή τους, άσχετα εάν δεν έχουν καμμία σχέση μεταξύ τους, άσχετα με το αν έχουν άλλες νοοτροπίες, άλλα πιστεύματα, άλλη θεώρηση για τη ζωή. Επειδή και μόνο είναι συγγενείς οφείλουν τα παιδιά να τους συγκεντρώσουν όλους γύρω από ένα τραπέζι και μετά… ας μην τους ξαναδούν ποτέ! Αυτό, βέβαια, θα πρέπει να το επαναλάβουν και στη βάπτιση των παιδιών τους και γι’ αυτό θα προσανατολιστεί η σύγχρονη κοινωνία σε λίγο να καταργήσει το Μυστήριο του Βαπτίσματος και να το αντικαταστήσει με την τελετή ονοματοδοσίας στο Δημαρχείο!

Με πόσο ύπουλο και δόλιο τρόπο καθιερώνεται στην Πατρίδα μας η αποστασία από την Εκκλησία, η απομάκρυνση από την αληθινή Ζωή και εμείς, οι υποτιθέμενοι Ορθόδοξοι Έλληνες, με πόση αφέλεια και χωρίς καθόλου αντιστάσεις έχουμε παραδοθεί στον παραλογισμό της εποχής μας!! Οι αντιστάσεις μας και η αντίδρασή μας εξαντλούνται μόνο προς τον λόγο της Εκκλησίας, την οποία θέλουμε να εξαφανίσουμε από την Πατρίδα μας. Αυτή θεωρούμε ότι είναι οπισθοδρομική και ξεπερασμένη! Οι σύγχρονες πεποιθήσεις μας, όμως, όσο παράλογες και αν είναι, είναι κατά την κρίση μας γνήσιες και αληθινές! Πόσος ακόμη παραλογισμός χωράει στην εποχή μας;