Τα στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί μου βαστάζω.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Οι άνθρωποι ζητούμε  από όσους πιστεύουν σε μία ιδέα, έχουν ένα πρόγραμμα βελτίωσης της ζωής, θέλουν να προσφέρουν στον κόσμο και εμφανίζονται πεπεισμένοι ότι όσα πρεσβεύουν και επιθυμούν είναι η αλήθεια να αποδεικνύουν τις προθέσεις τους εμπράκτως.

Να μη μένουν στα λόγια, αλλά να προχωρούν στα έργα. Και η αξιοπιστία του καθενός διαφαίνεται από το πώς εκπληρώνει αυτά τα οποία λέει και υπόσχεται. 

Η εφαρμογή στην πράξη δικαιώνει τον άνθρωπο. Όχι όμως κατ’  ανάγκην και τις ιδέες του. Διότι δεν είναι απαραίτητο ότι οι ιδέες αποτυπώνουν την αλήθεια και το νόημα της ζωής. Ωστόσο γεννά τον σεβασμό ο αγώνας αυτές οι ιδέες να γίνουν πραγματικότητα με συνέπεια.

Ο απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος προς τους Γαλάτες, αναφέρεται όχι στην εκπλήρωση ή την εφαρμογή μιας ιδέας, αλλά στην φανέρωση στον κόσμο της πίστης σε ένα Πρόσωπο, τον Χριστό. Και παραθέτει τον τρόπο αυτής της φανέρωσης που είναι ο Σταυρός. 

Ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να βασιλεύσει στις καρδιές των ανθρώπων με προγράμματα, ιδέες, εξουσία. Ήρθε για να καταθέσει μία πρόταση φαινομενικής ήττας και συντριβής. Μία πρόταση αδυναμίας σε σχέση με το πρότυπο εξουσίας το οποίο οι άνθρωποι επιθυμούν και επιδιώκουν.

Είναι ο Σταυρός. Το ξύλο της κατάρας αποτελεί την ήττα του Θεού που έγινε άνθρωπος. Την ήττα της αγάπης. Την ήττα της θαυματουργίας. Την ήττα της συντροφικότητας και της κοινότητας. Την ήττα της διδασκαλίας που έχει ως επίκεντρο τη Βασιλεία του Θεού, τη δύναμη της πίστης, την ελπίδα της αιωνιότητας. Την ήττα τελικά της ίδιας της ζωής από τον θάνατο και τις δυνάμεις του κακού. Αυτή η ήττα, εκτός από το τελειωτικό χτύπημα, το «παρέδωκεν το πνεύμα», το «εξέπνευσεν», το «ήδη τέθνηκεν» του Χριστού, φέρει μαζί της και στίγματα, σημάδια. Φέρει το ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι. Τους εμπτυσμούς και τα ραπίσματα στο πρόσωπο. Τις μαστιγώσεις στην πλάτη. Την κόπωση και την εξάντληση από την άρση του σταυρού. Την αϋπνία και την αγωνία. Και κυρίως το ψυχολογικό βάρος το οποίο φέρει Εκείνος ο Οποίος βλέπει την απόπειρα του μίσους να Τον εκμηδενίσει. Διότι το μίσος  δαιμόνων και ανθρώπων αρνήθηκε όχι μόνο την αποστολή Του, αλλά το ίδιο το Πρόσωπό του. Την οδό και την αλήθεια και τη ζωή. Το σώμα λοιπόν του Χριστού, όπως και η ψυχή του, επάνω στο σταυρό βιώνουν τα στίγματα της ήττας εκούσια μεν, οδυνηρά και μαρτυρικά δε.

Όμως τα ίδια τα στίγματα γίνονται σημεία νίκης. Διότι δεν νικήθηκε τελικά ο Θεός που έγινε άνθρωπος, καθώς αυτό ήταν το σχέδιο της θείας οικονομίας. Διότι δεν κατεβλήθη η αγάπη. Δεν νικήθηκε η θαυματουργία. Η κοινότητα και η συντροφικότητα παρέμεινε όχι απλώς ένα όραμα, αλλά στάση ζωής και μετά την ταφή του Κυρίου. Η Βασιλεία του Θεού αναπτύχθηκε ως ο κόκκος του σίτου που πέθανε και έφερε πολύν καρπό. Και η ζωή εξήλθε εκ του μνήματος λαμπροφόρα και αιώνια, δια της Αναστάσεως. Γιατί ο Σταυρός συνοδεύεται από την Ανάσταση. Και τα στίγματα στο σώμα του Χριστού παραμένουν εμφανή για όσους διστάζουν να αποδεχτούν την Ανάσταση, αλλά ο Κύριος δείχνει πως όποιος πιστεύει σ’  Αυτόν νικά ακόμη και το στίγμα του μίσους δια της αγάπης, διότι γνωρίζει και έχει επιλέξει να συγχωρεί, ακόμη και τους εχθρούς του.

Ο απόστολος Παύλος, οι άγιοι, οι αληθινοί χριστιανοί ανά τους αιώνες αποδεικνύουν ότι πιστεύουν με τα στίγματα του Κυρίου Ιησού και στο σώμα τους και στην ψυχή τους. Σηκώνουν τον σταυρό τους με υπομονή. Δεν απογοητεύονται από την πρόσκαιρη ήττα που φαντάζει ότι τους περιμένει ή τη βιώνουν. Δεν απογοητεύονται από το μίσος, την περιφρόνηση, τον θάνατο που αφήνουν τα στίγματά τους επάνω τους. Και χωρίς να έχουν ως στόχο ζωής να αποδείξουν ότι είναι αλήθεια τα όσα πιστεύουν, αφήνονται στην κοινωνία με τον Χριστό και η ίδια η κοινωνία εν τη Εκκλησία αποδεικνύει την Αλήθεια του Θεανθρώπινου Προσώπου. Διότι ο Χριστός μένει εις τους αιώνας. Και η Εκκλησία η οποία πρεσβεύει και βιώνει Σταυρό και Ανάσταση Τον ακολουθεί στην πορεία της βασιλείας του Θεού με συνέπεια λόγων και έργων και χωρίς φόβο, ακόμη και για τις πρόσκαιρες ήττες.

«Εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί μου βαστάζω» (Γαλ. 6, 17) γράφει ο Παύλος στους Γαλάτες. Αυτό είναι το μήνυμα για όσους θέλουν να είναι χριστιανοί και να ζούνε χριστιανικά. Επίγνωση της οδού της ήττας. Χαρά διότι μετά τον Σταυρό έρχεται η Ανάσταση. Αφοβία για τα στίγματα. Και ετοιμότητα να δοθεί η μαρτυρία της πίστης. Με αφιέρωση στο έργο της Βασιλείας. Και διακήρυξή του στη ζωή, στις συναναστροφές, στον χρόνο και τον τρόπο, ακόμη κι όταν στη ζωή συμβαίνει είτε το ακατανόητο του μίσους είτε η δοκιμασία της ασθένειας, της αποτυχίας, της αδυναμίας. Και μετάνοια όπου οι δυνάμεις δεν επαρκούν. Εμπιστοσύνη στην αξιοπιστία του λόγου και των έργων του Θεού. Πρωτίστως όμως απόφαση για άρση του σταυρού. Όχι συμβιβασμός με την ευκολία και την άνεση του κόσμου τούτου. Όχι ραθυμία και συνήθεια. Και η χάρις του Εσταυρωμένου και Αναστάντος θα δώσει δύναμη, ακόμη και στις πιο μεγάλες δοκιμασίες.