Παράθυρα άλλου κόσμου.

  

Μια ‘μέρα συνάντησα τρεις ανθρώπους ηλικιωμένους που πήγαν μια εκδρομούλα και που ήταν λέει φίλοι καλοί από την κατασκήνωση…ή άλλοι από το σχολείο…ή το πανεπιστήμιο, ή το στρατό…από τα χρόνια που η νιότη τους έδινε αγώνες…τρέχα γύρευε! από τα παιδικά λέει χρόνια… φαντάσου πολλά χρόνια πριν. 

Κι είχανε μια γλύκα, μια άνεση, μια ευχάριστη διάθεση! Δεν είναι και λίγο να περνάς μια ζωή έχοντας κοντά σου φίλους καλούς. 

Άλλοτε χάνεσαι κι άλλοτε συναναστρέφεσαι περισσότερο με τις καταστάσεις της ζωής. Αλλά κοίτα πως κρατούν όσοι θέλουν, δεσμούς! που «ποτίζουν» με τον κόπο και τη θυσία της φιλίας. Κι είναι οι ‘μέρες μια γιορτή όταν εργάζεσαι και παλεύεις στη φιλία.

Όταν ξέρεις και ζεις πως ο άλλος είναι μια αγκαλιά που επισημαίνει, υπομένει, επιμένει ή δεν επιμένει, περιμένει, που δεν υποτιμά, που νοιάζεται! Δεν είναι τι λες μαζί τους, είναι τι ζεις! 

Σε μια εποχή ψευτιάς, ιδιοτέλειας, ζήλιας, κακίας τέτοιοι άνθρωποι μας κάνουν να αναπνέουμε, παράθυρα ανοιχτά που έχουν θέα άλλου κόσμου. Είναι πολύτιμοι και μακάρι να περνάμε και να γερνάμε μαζί σε χαρές και δυσκολίες. 

Εδώ η κόλαση εδώ κι ο παράδεισος. Είναι κι αυτοί που δεν βλέπεις συχνά αλλά έχουν τέτοια καρδιά που τους ξανασυναντάς ύστερα από χρόνια και είναι σα να έχεις να τους δεις από χτες. Είναι που ο χρόνος έχει μια ποιότητα, η σχέση μαζί τους γίνεται καθρέφτης που σε κάνει να διαμορφώνεσαι, να σχηματίζεσαι, να βελτιώνεσαι! αμφίδρομα. Μακάρι να εκδρομάρουμε κι εμείς στα 60…70…80…καλό αγώνα φίλοι!

 Πηγή : Αντιρρήσεις