Για ποια οικογένεια μιλάμε;

Πρωτ. Γεώργιος Δορμπαράκης

Ἐκκλησιαστικοί καί πολιτικοί ἡγέτες κατά καιρούς σέ πολλές χῶρες τονίζουν τή σημασία τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας, καί τοῦτο γιατί προφανῶς διαπιστώνουν ὅτι ἄν καταπέσει καί ὁ θεσμός αὐτός, δέν ὑπάρχει ἐλπίδα γιά τόν ἄνθρωπο νά διαφυλάξει τήν προσωπικότητά του μέσα στήν ἀλλοτρίωση πού ἔχει δημιουργήσει καί δημιουργεῖ ὁ σύγχρονος τρόπος ζωῆς. Καί κανείς πιά δέν ἀμφιβάλλει ὅτι πράγματι ὁ τρόπος αὐτός ζωῆς ἀλλοτριώνει τόν ἄνθρωπο, τόν ἀπομακρύνει δηλ. ἀπό ὅ,τι αὐτός εἶναι στήν πραγματικότητα.

- ῾Ο ἄνθρωπος διψάει γιά ἀγάπη καί ἐκτίμηση. ῾Ο σύγχρονος τρόπος ζωῆς θεμελιώνεται στήν ἀπρόσωπη σχέση, ἀφοῦ κριτήριό του ἔχει ὄχι τόν ἄνθρωπο, ἀλλά τήν οἰκονομία καί τήν παραγωγή.

- ῾Ο ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ τήν εἰρήνη. ῾Ο σύγχρονος τρόπος ζωῆς καλλιεργεῖ τόν πόλεμο καί τόν ἀνταγωνισμό.

- ῾Ο ἄνθρωπος ἐπιζητεῖ τή δημιουργική ἐργασία. ῾Ο σύγχρονος τρόπος ζωῆς τόν ἀντιμετωπίζει συνήθως ὡς μέσο γιά τήν προαγωγή τῆς ἐπιστήμης ἤ τῆς βιομηχανίας, χωρίς κἄν ὁ ἴδιος πολλές φορές νά γνωρίζει σέ τί ἀκριβῶς ἀποσκοπεῖ αὐτό πού κάνει.

῾Η ἀλλοτρίωση δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου θά λέγαμε ὅτι ταυτίζεται μέ τή μαζοποίησή του, μέ τό χάσιμο τῆς προσωπικῆς του ἰδιαιτερότητας.

῎Ετσι ἡ οἰκογένεια θεωρεῖται ὡς τό ἔσχατο καταφύγιο τοῦ ἀνθρώπου, ἡ δυνατότητα ἐξισορρόπησής του μέσα στή γενική ἀνισορροπία τῆς σύγχρονης κοινωνίας, ἀφοῦ αὐτή καί μόνο μπορεῖ νά διαφυλάξει τό πρόσωπό του ἀλώβητο, νά τόν κάνει νά νιώσει ὅτι εἶναι κάποια ἀξία μέσα σέ ὅλη τή Δημιουργία. Αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι γενική πιά ἡ διαπίστωση ὅτι κοινωνίες πού θά ἀποτελοῦνται ἀπό σταθερές καί θεμελιωμένες σέ γερά θεμέλια οἰκογένειες, αὐτές καί θά διατηρηθοῦν καί θ’ ἀναπτυχθοῦν στό διαρκῶς μεταβαλλόμενο ἀπό νέες ἀνακαλύψεις, νέα ἤθη καί ἔθιμα κόσμο μας.

῾Υπό τό πνεῦμα αὐτό ὁ τονισμός τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας πρέπει νά κατανοηθεῖ ὡς ἡ ἀντίδραση τῶν παραδοσιακῶν στοιχείων τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ἴδιας τῆς κοινωνίας ἔναντι τοῦ ξέφρενου καί ἀνεύθυνου πολλές φορές τρόπου ζωῆς, μ’ ἄλλα λόγια ἡ οἰκογένεια θεωρεῖται ὡς ἡ τελευταία ρίζα πού μπορεῖ νά κρατήσει τόν ἄνθρωπο ριζωμένο στή γῆ, στόν ἴδιο του δηλ. τόν ἑαυτό. ῾Η οἰκογένεια ἴσως εἶναι ἡ τελευταία ἐλπίδα σωτηρίας του.

Γιά ποιά οἰκογένεια ὅμως μιλᾶμε; ῞Ολες οἱ πιθανές μορφές της δίνουν τή δυνατότητα σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου;...

῾Η χριστιανική οἰκογένεια.

Στηρίζεται στόν ἀμοιβαῖο σεβασμό τῶν μελῶν της καί στήν ἀγάπη. Καί τοῦτο γιατί θέτει ὡς βάση της τήν πίστη στόν Χριστό. Τήν πίστη στόν Χριστό τήν παραλαμβάνουν τά μέλη τῆς οἰκογένειας ἀπό τήν ᾿Εκκλησία, στήν ὁποία ἀνήκουν ὡς βαπτισμένα στό ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ χριστιανική οἰκογένεια κατανοεῖται ὡς τμῆμα μιᾶς εὐρύτερης οἰκογένειας, τῆς ᾿Εκκλησίας - γι’ αὐτό καί ὀνομάζεται «κατ’ οἶκον ᾿Εκκλησία», πού θά πεῖ ὅτι τότε τό μέλος βρίσκει τόν ἑαυτό του καί τόν προορισμό του, ὅταν εἶναι ἀνοικτό πρός τόν ὑπόλοιπο κόσμο. Μέ ἄλλα λόγια ἡ χριστιανική οἰκογένεια συσπειρώνει τά μέλη της γιά νά τά προσφέρει ὡς εὐλογία στόν κάθε συνάνθρωπο.

Εἶναι ἀκράδαντη βεβαίως πεποίθησή μας - κάτι πού καί τά ἴδια τά πράγματα τό ἐπιβεβαιώνουν - ὅτι μόνο αὐτή ἡ μορφή οἰκογένειας διασώζει τόν ἄνθρωπο. Διότι τοῦ ἀναπτύσσει τίς προϋποθέσεις γιά νά ζεῖ ὀρθά τήν ἀγάπη, γιά τήν ὁποία ἄλλωστε εἶναι καί δημιουργημένος ὁ ἄνθρωπος, ὡς «κατ’ εἰκόνα» τοῦ Δημιουργοῦ του, ὁ ῾Οποῖος εἶναι ἀγάπη. Διαφορετικά, ἄν ὁ καθένας ἐννοεῖ ὡς οἰκογένεια ὅ,τι νομίζει καί θέλει, τό ἀποτέλεσμα θά εἶναι τό ἴδιο· καί πάλι ἡ ἀλλοτρίωση καί ἡ ἀπώλεια τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.

Πηγή:  Συνοδοιπορία