Η κυρία Δέσποινα.

 Μικρό συναξάρι

Είναι λίγες οι λέξεις για να περιγράψεις μια γυναίκα που θύμιζε την Παναγία. Δυό λόγια θα πω για μνημόσυνο.
Ο πρώτος γιος της γενήθηκε ανάπηρος, με πόδια ατροφικά. Όλη της την ζωή  την ξόδεψε να τον υπηρετεί, γιατί εκείνος δεν μπορούσε να περπατήσει.  

Η κ. Δέσποινα διακονούσε τον γιο της μόνη της. Δεν ήθελε να τον αφήσει σε ίδρυμα. Εξήντα πέντε χρόνια δεν βγήκε από το φτωχικό της. Το απέριτο σπιτάκι της ήτανε ο παράδεισος ολόκληρης της γειτονιάς.
Κάποτε και η κ. Δέσποινα ανήμπορη κι εκείνη έβαλε το κρεββάτι της δίπλα στον γιο της. Όταν κοιμότανε, τα κεφάλια τους σχεδόν ακουμπούσανε. Πριν λίγο καιρό μου είπε ετούτη την κουβέντα συγκινημένη. 

Γάννη, μια ζωή διακονούσα τον γιο μου, μα τώρα με αξίωσε ο  Θεός και τον έχω συντροφιά.
Κάθε βράδυ μου χαϊδεύει με το χέρι του το κεφάλι μου.

Ποιός άλλος αξιώθηκε τέτοια χάρη ; Δόξα σοι ο Θεός. Ο γιος της, χαριτωμένος και αυτός, κάποτε μου είπε ετούτο τον απίστευτο λόγο…
Είμαι πολύ ευχαριστημένος από την ζωή μου, αδερφέ. Ποτέ δεν περπάτησα και έτσι ο Θεός δεν μου στέρησε τίποτα στην ζωή μου.
Το δωμάτιο της κ. Δέσποινας ήτανε για μένα και για πολλούς άλλους τόπος αναπαύσεως, γαλήνης, καταφύγιο, αληθινό σχολείο, ένα πραγματικό νοσοκομείο για όλες τις αρρώστιες της ζωής.
Κοιμήθηκε την Β’ Κυριακή των Νηστειών, σε ηλικία 98 ετών. Αιωνία της η μνήμη.

Πηγή:  Εκδόσεις Χρυσοπηγή

 

Πηγή:  palimpsiston.blogspot.gr