Η νέα γυναίκα που ήταν ευγνώμων γιατί η ζωή την κτύπησε τόσο σκληρά!

Η συνομιλία της με την ανθισμένη καστανιά
Το παρακάτω περιστατικό διηγείται ο Αυστριακός ψυχολόγος Viktor Frankl, όπως ακριβώς το έζησε σε ένα από τα φοβερά ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης το 1944:

«Η νέα αυτή γυναίκα ήξερε ότι θα πέθαινε σε λίγες μέρες. Και όμως παρά το γεγονός αυτό, δεν είχε χάσει τα κέφια της.
– Είμαι ευγνώμων γιατί η ζωή με κτύπησε τόσο σκληρά, μου είπε.
– Στην ως τώρα ζωή μου ήμουνα πολύ χαϊδεμένη, και όσο για τις πνευματικές μου φιλοδοξίες, δεν τίς έπαιρνα ποτέ μου στα σοβαρά.
Και δείχοντάς μου από το παράθυρο της παράγκας είπε:
-Αυτό εκεί το δένδρο είναι ο μόνος φίλος που έχω στη μοναξιά μου.

Έξω υπήρχε μια ανθισμένη καστανιά· από το παράθυρο αυτό μπορούσες να διακρίνεις μονάχα ένα κλωνάρι της, ένα κλωνάρι με δυο μπουμπούκια.
– Συχνά μιλώ σ’ αυτό το δένδρο, μου είπε.
Ξαφνιάστηκα και δεν ήξερα πώς να ερμηνεύσω τα λόγια της. Μήπως παραληρούσε; Μήπως είχε κάπου κάπου ψευδαισθήσεις;
Περίεργος τη ρώτησα αν το δένδρο της απαντούσε.

-Μάλιστα, μου απάντησε. Και τί τής έλεγε; Και μου απάντησε:
-Μου έλεγε, είμαι εδώ – είμαι εδώ – είμαι η ζωη, η αιώνια ζωή…». (Από το βιβλίο του V. Frankl, Αναζητώντας νόημα ζωής και ελευθερίας, εκδόσεις «Ταμασσός», σελ. 93-94).

Ορισμένες φορές η ευτυχία μας, η αιώνια ζωή, βρίσκεται δίπλα μας, απέναντί μας, σε ένα παιδί, σε κάποιον γέροντα, σε κάποιον ανάπηρο, ή και σε ένα δένδρο ή ακόμη και στον κρατήρα μιας οβίδας.
Έχει σωθεί το συγκλονιστικό ποίημα ενός Ρώσου στρατιώτη, του Αλεξάντερ Ζατσέπα, που, παρότι μεγάλωσε στην αθεΐα, λίγο πριν σκοτωθεί στον πόλεμο με τους Γερμανούς, είδε τον Θεό μέσα από τον κρατήρα μιας οβίδας.
Όταν θα έλθει η στιγμή, ο Θεός θα μας ανοίξει τα μάτια μας και θα Τον δούμε. «Οψόμεθα Αυτόν καθώς εστι».
Αρκεί να είμαστε έτοιμοι.

Πηγή:  Βήμα Ορθοδοξίας