«Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΘΝΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΥ ΞΑΝΑΓΕΝΝΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ» (Το προσωπικό βίωμα μιας Ελληνοπούλας που βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 21/1/2018, με εκατοντάδες χιλιάδες πατριώτες).

Θεσσαλονίκη, 22/01/2018

Τι χαρά να ξυπνάς στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας την επομένη μιας ιστορικής μέρας για την πόλη, αλλά και για την Ελλάδα ολόκληρη και το έθνος μας! Και πόση λύπη να διαπιστώνεις ‘’ιδίοις όμμασι’’ ότι τα ΜΜΕ της χώρας σου – ας μην αναφερθούμε σε εκείνα του εξωτερικού – ‘’πληροφορούν’’ τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που έλειπαν από αυτή τη γιορτή με ψέματα χυδαία δημιουργώντας την εντύπωση ότι η χθεσινή μέρα ήταν μια ακόμη μέρα όπως όλες οι προηγούμενες που απλώς έγινε κάποια διαδήλωση για ένα ‘’κοινότυπο’’ θέμα… (Και όλο αυτό σε κάνει να στοχάζεσαι για τη γενικότερη πληροφόρηση που λαμβάνεις από όλα τα ΜΜΕ τηλεοπτικά, έντυπα, ηλεκτρονικά). Τίποτα όμως δεν είναι ικανό να σε κάνει να παρεκλίνεις από όλα όσα είδες, άκουσες και βίωσες χθες!

Στην αρχή είχα ενδοιασμούς. «Κι αν όλα διοργανώνονται από πραγματικούς εθνικιστές; Η συνείδησή μου και τα ‘’πιστεύω’’ μου δεν συνάδουν σε καμία περίπτωση μαζί τους. Και ποιος είναι ‘’πίσω’’ από αυτό το συλλαλητήριο;». Πάει καιρός που γνήσιοι πατριώτες έχουν να φανούν στο στερέωμα (βλέπε μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρός Χριστόδουλος). 

Περνώντας όμως ο καιρός και ακούγοντας όλο και περισσότερους απλούς πολίτες, γνήσιους πατριώτες, άξιους απογόνους αφανών ηρώων όπως αποδείχθηκε, να συναθροίζονται και ναυλώνουν λεωφορεία το πήρα απόφαση! Άρχισα μάλιστα να παρακινώ και τους οικείους μου. Ήταν ίσως η τελευταία μας ευκαιρία να εκφραστούμε ελεύθερα σε εθνικά ζητήματα(γιατί όσο περνάει ο καιρός ελεύθερη έκφραση αποδεικνύεται ότι έχουν μόνο οι LGBTQ κοινότητες). Άρχισα να παρακολουθώ και ορισμένες τοποθετήσεις τόσο όσων τάσσονταν υπέρ της εκχώρησης του όρου ‘’Μακεδονία’’ στο κρατίδιο των Σκοπίων, όσο και εκείνων που αντιδρούσαν(όπως και εγώ). 

Μάλιστα παρακολούθησα και βίντεο από το άνευ προηγουμένων συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη του 1992 τότε που εγώ ακόμη δεν είχα γεννηθεί. Και θαύμασα και ένιωσα δέος! Σκεφτόμουνα ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επαναληφθεί, αλλά θα προσπαθούσαμε να πούμε – όσοι θα πηγαίναμε – ότι θυμόμαστε το τότε και προσπαθούμε να το επαναφέρουμε. Κι είχα πολύ άγχος την προηγούμενη νύχτα και προσευχήθηκα πολύ το επόμενο πρωί.

Όταν πια αρχίσαμε να κατηφορίζουμε – μιάμιση ώρα πριν την προγραμματισμένη ώρα έναρξης του συλλαλητηρίου – έβλεπες πολύ κόσμο να κατηφορίζει κι αυτός με τις σημαίες του. Και όλοι μιλούσαμε και χαιρετιόμασταν σαν να γνωρίζαμε ο ένας τον άλλο! Ένιωθες σαν να πας σε μια εθνική εορτή, σε μια παρέλαση! Όταν φτάσαμε ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να μαζεύεται και πλήθος Ελληνικές σημαίες ανέμιζαν ήδη ψηλά! Η θέση όπου σταθήκαμε ήταν σχεδόν μπροστά στην εξέδρα. Όσο περνούσε η ώρα ο κόσμος πύκνωνε.

Την ορισμένη ώρα – ή και λίγο αργότερα – άρχισαν οι χαιρετισμοί των διάφορων εκπροσώπων της συντονιστικής επιτροπής, των πολιτιστικών σωματίων, της εκκλησιαστικής αρχής, κτλ. Είχε ήδη αρχίσει να ‘’ανεβάζει’’ παλμούς η καρδιά των παρευρισκόμενων. Κάποια στιγμή μας ενημέρωσαν ότι στα διόδια των Μαλγάρων υπάρχουν λεωφορεία στα οποία έχουν απαγορεύσει την διέλευση.   

Η αποδοκιμασία του κόσμου ήταν μεγάλη! Δεκτή η πάσα διαφωνία σε τούτου το εγχείρημα. Καθόλου όμως καλοδεχούμενη η όποια παρεμπόδισή του! Άλλωστε ζούμε σε ένα ελεύθερο και δημοκρατικό κράτος – τουλάχιστον έτσι μας λένε όταν υποστηρίζουν την κατάργηση της προσευχής στα σχολεία. Κοιτώντας κανείς γύρω του διέκρινε ανθρώπους από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, διαφορετικούς τόπους καταγωγής. Και αυτό είναι ένα γεγονός που κάνει ακόμα πιο σημαντική και διάφανη την αιτία της συμμετοχής στο συλλαλητήριο: «αγάπη για την Πατρίδα-Ελλάδα και τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ». Αυτό ονομάζεται πατριωτισμός και όχι εθνικισμός, φασισμός ή όπως αλλιώς θέλουν κάποιοι – σκόπιμα προφανώς – να το λένε!

Σε κάποια στιγμή είδαμε μεγάλο νέφος μαύρου καπνού να ξεπροβάλλει από ένα κτήριο λίγο πιο πέρα. Σκεφτήκαμε ότι κάποιος ανόητος ‘’καπηλεύτηκε’’ – εδώ ταιριάζει τούτο το ρήμα – την ευκαιρία για να προκαλέσει το ενδιαφέρον. Και πάλι όμως το πλήθος μας ήταν στραμμένο με προσοχή σε όσα ένθερμα έλεγαν οι ομιλητές του συλλαλητηρίου. Επιτρέψτε μου εκ παραδρομής να αναφέρω ότι απ’ τη στιγμή που πλησιάσαμε στο χώρο της εξέδρας τα κινητά μας τηλέφωνα είχαν πέσει σε αχρηστία. ‘’Για λόγους ασφαλείας’’ σκεφτήκαμε καλοπροαίρετα εμείς∙ ήταν όμως έτσι;

Όταν ο επίτιμος αρχηγός Γ.Ε.Σ. κ. Φράγκος Φραγκούλης πήρε το λόγο, τότε το συλλαλητήριο έφτασε στο αποκορύφωμά του! Ο ζήλος και η αλήθεια του λόγου του, οι ιστορικές υπενθυμίσεις και ‘’αποκαλύψεις’’ που μας έκανε, δημιούργησαν σε όλους μας ένα αίσθημα βαθιάς συγκίνησης! Και ο ενθουσιασμός ξεχείλισε από μέσα μας! Και πόσο σημαντικοί ήταν όλοι εκείνοι οι λόγοι που καταδίκαζαν κάθε μισαλλοδοξία και φασισμό προτάσσοντας την αγάπη και την ειρηνική συνύπαρξη, καταδικάζοντας μόνο το ψέμα και την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας. 

Σε κάποια στιγμή καμιά δεκαριά κουκουλοφόροι, μαυροντυμένοι, νέοι πέρασαν τρέχοντας από μπροστά μας κατευθυνόμενοι προς τον κ. Ζουράρη που ήταν λίγο πιο πέρα. Ο κόσμος ξεκίνησε να αποδοκιμάζει την παρουσία του και οι νέοι αυτοί τον κυνήγησαν. Αυτό το περιστατικό ‘’έπαιξε’’ πρώτο σε όλα τα ΜΜΕ επισκιάζοντας όλη την υπόλοιπη αλήθεια. Ναι, είμαι πεπεισμένη ότι η πλειοψηφία του λαού που ήμασταν εκεί θα καταδίκαζε τούτο το γεγονός που δεν παύει όμως να αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό, μια ‘’εξαίρεση στον κανόνα’’. Μάλλον προτιμούμε να θωρούμε το δένδρο και όχι το δάσος.

Η πιο μεγαλειώδης όμως στιγμή του συλλαλητηρίου – αυτής της ειρηνικής, έντιμης, αληθινά πατριωτικής συγκέντρωσης – ήταν η στιγμή που όλοι μαζί ‘’ψάλλαμε’’ τον Εθνικό Ύμνο, τον Ύμνον εις την Ελευθερίαν! Αυτή η στιγμή δεν μπορεί να περιγραφεί. Αμέσως μετά έπιασε βροχή(τυχαίο, δεν νομίζω.)! Πολλοί από εμάς αυτό το ονομάζουν θαύμα! Κι αν αυτό δεν είναι θαύμα, τότε σίγουρα το μισό εκατομμύριο Ελλήνων από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης που παρευρέθηκαν και φώναξαν «Ελλάς, Ελλάς, Μακεδονία», «Η Μακεδονία είναι Ελληνική», κτλ, εν έτει 2018 – όπου η πατρίδα και το εθνικό αίσθημα θεωρείται και προβάλλεται και διδάσκεται ως οπισθοδρομικό, φασιστικό, ρατσιστικό, για αγράμματους-είνα θαύμα! Περίπου 30 χρόνια μετά ο λαός από 0-99 χρονών είναι ακόμη φιλόπατρις και όρθιος, έτοιμος να αντιμετωπίσει όσους τολμούν να ατιμάσουν τόσο φανερά και χυδαία την πατρίδα του! Δόξα τῷ Θεῷ!

Χθες ήταν μια ιστορική μέρα. Δεν έχει σημασία αν η πολιτική ηγεσία ακούσει τα αιτήματα και ψηφίσματα του συλλαλητηρίου. Δεν έχει σημασία αν τα ΜΜΕ εξακολουθούν να φορούν παρωπίδες. Δεν έχει σημασία αν ο Έλληνας εξακολουθεί να κάνει τελείως αδόκιμες πολιτικές επιλογές. Δεν έχει καμία σημασία αν προσπαθούν (και κάποτε κάποτε τα καταφέρνουν) να μας φοβίσουν και να μας φιμώσουν! Σημασία έχει ότι η Ελλάδα, η Μακεδονία συνεχίζει να κυλά στις φλέβες και να δονεί τις καρδιές μας! Ζήτω η Μακεδονία! Ζήτω η Ελλάδα! Ὁ Θεός μεθ’ ἡμῶν! Χτες γράψαμε κι εμείς μια μικρή πρόταση(ή ίσως και μια παράγραφο) στην ιστορία χωρίς όπλα, μόνο με σημαίες! Αυτή είναι η αλήθεια! Όποιος θέλει ας την πιστέψει! Εμείς την ζήσαμε…

Ευδοξία Βοσκίδου

Μακεδόνισσα - Πατριώτισσα