Ο Γέροντας Νεκτάριος της Καμάριζας, ευχέτης μας προς Κύριον.

Γράφει ο Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

---

Τὸ μεγάλο προσκύνημα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὴν Καμάριζα τοῦ Λαυρίου ἔχει ἀνεγείρει ὁ ἀπὸ σήμερον οὐρανοπολίτης, ὁ ὁμόζηλος τῶν ἁγίων ἀγγέλων, ὁ μακαριστὸς Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης.

Στὸ περικαλλέστατο αὐτὸ ναοκεντρικὸ συγκρότημα, ὅπου ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καταδεικνύει ἀκατάπαυστα τὴν θαυματουργικὴ χάρη του κτυποῦσε ἀκατάπαυστα μέχρις ἐχθὲς ἡ καρδιὰ τοῦ ἀγαθοῦ λευΐτου τοῦ Κυρίου μας, τοῦ πατρὸς Νεκταρίου Βιτάλη. 

Ὁ Γέροντας Νεκτάριος ἦταν ἕνα μικρὸ παιδὶ στὴν ψυχή. Ὅπως αὐτὰ παίζουν ἀμέριμνα καὶ στὶς συναναστροφές τους εἶναι ἀνεπιτήδευτα καὶ θαυμάζουμε τὴν ἁπλότητα τῶν τρόπων τους, ἔτσι θαυμάζαμε τὴν ἁπλότητα στὴ συμπεριφορὰ τοῦ Γέροντος πρὸς ὅλους εἴτε ἦσαν μικροὶ εἴτε ἦσαν μεγάλοι, εἴτε ἦσαν μορφωμένοι, εἴτε ἦσαν ἀμόρφωτοι.

Ὅταν τὸν βλέπαμε καὶ τὸν ἀκούγαμε νὰ διηγεῖται θαυμαστὰ περιστατικὰ τῆς καθαρῆς του, τῆς ἁγίας του ζωῆς, ἢ νὰ μιλάει στοὺς Ἁγίους μας, ὅπως ἐμεῖς στοὺς φίλους μας, μοῦ ἔρχονταν στὸ νοῦ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας: «Ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν» (Ματθ. ιη΄ 3). 

Καὶ ρωτοῦσα τὸν ἑαυτό μου! Γιατὶ ἐμεῖς οἱ μεγάλοι νὰ μὴν μοιάζουμε μὲ τὰ μικρὰ παιδιὰ καὶ γιατὶ νὰ μὴν προσπαθοῦμε νὰ βιώνουμε τὴν ἁπλότητά τους, ὅπως τὴν βιώνει ὁ πατὴρ Νεκτάριος;

Ἡ ζωή μας εἶναι μικρὴ καὶ ἁπλή. Ἐνῶ ἐμεῖς μὲ τὶς συμπεριφορές μας καὶ τὶς ἐπιδιώξεις μας τὴν κάνουμε πολυσύνθετη ἐκεῖνος μὲ τὴν πίστη του τὴν ἔκανε ἁπλούστερη, τὴν ἔκανε θεοειδέστερη. 

Ἐνθυμοῦμε τὰ λόγια τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων γιὰ τὴν ζωὴ τῶν πρώτων Χριστιανῶν. Πῶς ζοῦσαν; Τί ἐπιθυμίες εἶχαν; Γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς: "Εἶχον ἅπαντα κοινὰ καὶ τὴν ψυχὴν μίαν".

Δηλαδή, ὡς πρὸς τὰ συμβατικὰ καὶ ὑλικὰ πράγματα, ἦσαν ἀνώτεροι καὶ ἀνέμελοι καὶ μὲ χαρὰ μοιράζονταν τὰ ἀγαθὰ ποὺ εἶχαν, ὡς πρὸς δὲ τὶς ψυχὲς καὶ τὰ αἰσθήματα συνταυτίζονταν.

Καὶ «ἦσαν ὁμοθυμαδόν» (Πράξ. β´ 46) δηλαδὴ ζοῦσαν, θὰ λέγαμε σήμερα, κοινοβιακά, μὲ πλούσια αἰσθήματα ἀγάπης, προσανατολισμένα ὁλοκάρδια στὴν ἐπικοινωνία, «ἐν ἀγαλλιάσει καὶ ἀφελότητι καρδίας» (Πράξ. β´ 46). Βλέπετε τί γράφει ὁ Εὐαγγελιστής; Ζοῦσαν μὲ ἀφελότητα καρδίας, δηλαδὴ μὲ ἁπλότητα, χωρὶς νὰ περνᾶ ἀπὸ τὶς σκέψεις τους δεύτερος πονηρὸς λογισμὸς γιὰ τὰ λεγόμενα τῶν ἄλλων.

Ἦσαν ἄδολοι, ἁγνοί, δοσμένοι σ᾿ αὐτὸ τὸ παραδείσιο βίωμα τῆς εἰλικρίνειας, τῆς ἀθωότητος, τῆς αὐτοπροσφορᾶς.

Ἀκριβῶς ὅπως ἦταν δοσμένος ὁ Γέροντας Νεκτάριος, γι’ αὐτὸ και ὁ Θεὸς ἄκουγε τὶς προσευχές του καὶ ὁ φερώνυμός του Ἅγιος Νεκτάριος ἔσπευδε νὰ τοῦ ἐκπληρώσει κάθε θεοφιλῆ ἐπιθυμία, ὄχι μόνο δική του, ἀλλὰ καὶ ὅλων ὅσοι ἔτρεχαν καὶ τὸν παρακαλοῦσαν νὰ μεσιτεύσει στὸν θαυματουργὸ Ἅγιο, γιὰ τὸν ὁποῖο καμιὰ ἀρρώστια δὲν εἶναι ἀνίατη, γιὰ τὴν ὑγεία τους καὶ τὴν εὐόδωση τῶν θεαρέστων προσπαθειῶν τους. 

Στὴν ἐποχή μας, ὅπου ποὺ ἔχει πλατειάσει ἡ γνώση καὶ ὅλοι θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους αὐθεντία στὸ εἶδος τους, στὴν ἐπιστήμη τους, στὴν εἰδικότητά τους, ἡ ἁπλότητα τῆς γνώσεως τοῦ γέροντα Νεκταρίου μᾶς ἐντυπωσίαζε. Καὶ τοῦτο γιατὶ ἡ γνώση του δὲν προερχόταν ἀπὸ τὴ «θύραθεν παιδεία», ἀλλὰ ἦταν ἀπόσταγμα θεϊκῆς σοφίας, σοφίας ποὺ χαρίζει ὁ Θεός «τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν» (Ἰακ. α΄ 12). 

Σὲ παρακαλοῦμε, Γέροντα Νεκτάριε, μὲ τὴν παρρησία τῆς ἁπλότητάς σου μνημόνευε τώρα ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ὅλων μας μαζὶ μὲ τὸν μεγάλο μας Ἅγιο Νεκτάριο, τὸν θαυματουργό.

Ἡ καθαρή σου ζωὴ σοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἔχεις παρρησία πρὸς τὸν εὐσυμπάθητο Κύριό μας, Αὐτὸν ποὺ χαριτώνει καὶ δοξάζει τοὺς «καθαροὺς τῆ καρδίᾳ» (Ματθ. ε΄ 8), καὶ νὰ πρεσβεύεις γιὰ ὅλους ἐμᾶς ποὺ καταφεύγουμε στὶς ἱκεσίες σου, γιὰ νὰ βροῦμε ἔλεος τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.