Το αντίδοτο στον αλυτρωτισμό, σίγουρα δεν είναι ο εθνομηδενισμός.

Πρωτοπρ. Δημήτριος Θεοφίλου M.D, Student Ph. D Ε.Κ.Π.Α

---

Στη συγκεκριμένη «γειτονιά» που βρίσκεται η χώρα μας, πάντα υπήρχαν εθνοτικά ζητήματα και εδαφικές – γεωγραφικές διεκδικήσεις, με αλυτρωτικό ιδεολογικό υπόβαθρο ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της πάλαι ποτέ οθωμανικής αυτοκρατορίας κατά τον 19ο αιώνα.

Άλλωστε δεν υπήρξε προϊόν τυχαιότητας, οι δύο πόλεμοι που βασάνισαν την βαλκανική χερσόνησο κατά την δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα.

Ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος έληξε με την υπογραφή της Συνθήκης του Λονδίνου (1913) που συνομολογήθηκε μεταξύ των νικητών συμμάχων, (Ελλάδας-Βουλγαρίας, Μαυροβουνίου και Σερβίας) αφενός και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφετέρου1.

Τα βαλκάνια όμως δεν ησύχασαν έτσι ακολούθησε ο Β΄ Βαλκανικός πόλεμος, ο οποίος τελείωσε με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913), η οποία αποτελεί την συνθήκη ειρήνης που συνομολογήθηκε στις 28 Ιουλίου (π.ημερ) / 10 Αυγούστου (ν.ημ.) του 1913 στο Βουκουρέστι, εξ ου και η ονομασία της, μεταξύ των Βασιλείων της Ελλάδας, της Ρουμανίας, της Σερβίας, και του Μαυροβουνίου αφενός και της Βουλγαρίας αφετέρου.

Με τη συνθήκη αυτή δόθηκε τέλος στο Β' Βαλκανικό Πόλεμο ακριβώς μετά την ήττα της Βουλγαρίας2.

Η λήξη των δύο αιματηρών βαλκανικών πολέμων, δυστυχώς δεν σήμανε και την λήξη των όποιων διεκδικήσεων, μέσα από ποικίλες αλυτρωτικές προπαγάνδες.

Έτσι μετά από έναν περίπου αιώνα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια εξαιρετικά ρευστή ατμόσφαιρα, αστάθειας και αβεβαιότητας.

Μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και συγκεκριμένα μετά τη συμφωνία της Γιάλτας3, τα κράτη της βαλκανικής βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα και συγκεκριμένα: με Ελλάδα και Τουρκία στο ΝΑΤΟ, Βουλγαρία, Ρουμανία στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και Αλβανία, Γιουγκοσλαβία ανεξάρτητους με σαφή και εμμονικό κομμουνιστικό προσανατολισμό.

Αυτή η κατάσταση διατήρησε ένα status quo ψυχρού πολέμου, όπου είχαν πρόσκαιρα σταματήσει οι εθνικές και εδαφικές διεκδικήσεις, εν όψει του κομμουνιστικού κινδύνου για τις αμερικανόδουλες χώρες του βαλκανικού νότου από την μια, και της καπιταλιστικής απειλής για τις θεραπαινίδες χώρες του σοβιετικού επεκτατισμού και απολυταρχισμού από την άλλη.

Την δεκαετία του '90 η διάλυση της Γιουγκοσλαβία με την ληστρική επιδρομή του ΝΑΤΟ, που υποκινήθηκε από την Γερμανία και το Βατικανό, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.

Με αποτέλεσμα σήμερα, εκτός της Ελλάδας, «οι πάντες να διεκδικούν τα πάντα».

Σε αυτήν την ιστορική συγκυρία, καιροφυλακτεί ένα διπλό διακύβευμα για τη πατρίδα μας.

Από την μία να κυλίσει ξανά πίσω στο αίμα και τη λάσπη ενός δεξιόστροφου σοβινιστικού εθνικισμού που θα μπορούσε να μας φέρει αντιμέτωπους με οδυνηρές εξελίξεις, και από την άλλη ενός αριστερόστροφου εθνομηδενισμού, που κουρελιάζει και γελοιοποιεί την έννοια του έθνους και της πατρίδας, προχωρώντας ανενδοίαστα σε μια λοβοτομή ανάμεσα στο σήμερα και το συλλογικό ιστορικό χθες, με όρους κολεκτιβοποιημένης παγκοσμιοποίησης.

Ο αλυτρωτικός εθνικιστικός αλυτρωτισμός των Σκοπίων, ίσως αποτελέσει την θρυαλλίδα, για την απαρχή ενός τρίτου γενικευμένου βαλκανικού πολέμου, με απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για την εγγύς περιοχή της βαλκανικής χερσονήσου, όσο και στην ευρύτερη ευρωπαϊκή ήπειρο.

Ένα εύλογο ερώτημα που προκύπτει, είναι η ορθόδοξη εκκλησία πως ακριβώς προσεγγίζει το όλο ζήτημα.

Το παρακολουθεί εξ αποστάσεως (πατριαρχείο Κων/πολης) ή τοποθετείται εθνικά (εκκλησία της Ελλάδας και σχισματική εκκλησία των Σκοπίων).

Η βαλκανική χερσόνησος στη πλειοψηφία των λαών της είναι χριστιανική ορθόδοξη, αυτό όμως όπως δείχνει η ιστορία, δεν αρκεί για να της εξασφαλίσει ειρήνη, αδελφοσύνη και ομόνοια.

Ο Ρήγας Φεραίος πριν από σχεδόν τρεις αιώνες, οραματίζονταν μια βαλκανική ομόσπονδη χερσόνησο ενωμένη με κοινό συνεκτικό δεσμό την ορθόδοξη πίστη, ένα όραμα όμως ανεκπλήρωτο μέχρι και σήμερα.

Εξετάζοντας την σημερινή κατάσταση, δεν μπορεί να παραθεωρηθεί το παρελθόν, που στοιχειώνει ιστορικά το σήμερα και δεν επιτρέπει να εξευρεθούν λύσεις επωφελείς για όλες τις πλευρές.
Για μια φορά ακόμη τα βαλκάνια αποτελούν χώρο αντιπαράθεσης, ανάμεσα σε ανατολή και δύση, με την Ρωσία από τη μία, που αναζητά συμμάχους στο πρόσωπο της Σερβίας και του Μαυροβουνίου και των Η.Π.Α με την Ε.Ε από την άλλη, που αναζητούν συμμάχους στους υπόλοιπους.

Δεν πρέπει να αγνοεί κάποιος, ότι το «κεφάλαιο» βαλκάνια, εμπεριέχει πέρα από τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά του χαρακτηριστικά, το «φλέγον» ενεργειακό ζήτημα, με το πέρασμα των αγωγών φυσικού αερίου, και εκεί τα συμφέροντα των εταιριών μαζί με τις χώρες που τις υποστηρίζουν είναι τεράστια.

Ανάμεσα λοιπόν στον σοβινιστικό εθνοφυλετισμό και τον παγκοσμιοποιημένο εθνομηδενισμό, είτε με όρους George Soros, είτε με όρους μεταχρονολογημένου μαρξισμού – λενινισμού, καλούμαστε να ισορροπήσουμε, ως συνειδητοποιημένοι Έλληνες που αγαπάμε τη πατρίδα μας, δίχως απαραίτητα να μισούμε κάποια άλλη.

Καλούμαστε να αρχίσουμε να διδάσκουμε αληθινή ιστορία στα σχολεία μας τα παιδιά μας και όχι ιστορία «ακορντεόν» ή «σαλαμοποιημένη».

Για μας του έλληνες ο αλυτρωτισμός, μετονομασθείς σε «μεγάλη ιδέα» πληρώθηκε με ακριβό τίμημα αίματος, στα παζάρια της ιστορίας, είτε μέσα από την οδυνηρή περιπέτεια της μικρασιατικής καταστροφής το 1922, είτε μέσα από τις κακουργηματικές παρακρατικές πράξεις και συμπεριφορές της Ε.Ο.Κ.Α. Β΄ που οδήγησαν στη κυπριακή τραγωδία του 1974.

Η ορθόδοξη εκκλησία καλείται να αναλάβει τις ευθύνες της, ως ο τελευταίος συνεκτικός δεσμός αυτού του έθνους, και να τοποθετηθεί με σαφήνεια, ευκρίνεια και ειλικρίνεια, δίχως αστερίσκους, υποσημειώσεις και υστερόγραφα ενώπιον Θεού και ανθρώπων.
_____________________________________________________________
1 https://en.wikipedia.org/wiki/First_Balkan_War
2 https://en.wikipedia.org/wiki/Treaty_of_Bucharest_(1913)
3https://en.wikipedia.org/wiki/Yalta_Conference

Πηγή:   romfea.gr