Η ζωή μας ως παράδειγμα.

Μια φορά κοινωνούσα τον κόσμο. Ήτανε ένα παιδάκι το οποίο δεν άνοιγε το στόμα του. Τότε, η γιαγιά που το συνόδευε γυρνά και του λέει "έλα, έλα ψωμάκι, κρασάκι". 

Χμ.. Αυτό βέβαια το "ψωμάκι, κρασάκι" που όλοι έχουμε ακούσει δηλώνει καμιά φορά την δική μας ανεμελιά στο να διδάξουμε τα παιδιά μας τι βρίσκεται μέσα στο Άγιο Ποτήριο: ολόκληρος Θεός. 

Μετά την Λειτουργία, πιάνω τη γιαγιά και της εξηγώ ότι καλό είναι να προετοιμάζουμε τα παιδιά για το Μυστήριο προσθέτοντας ότι τα παιδιά δεν είναι χαζά και αν τους εξηγήσουμε ήρεμα κι ωραία, τότε θα μπορέσουν κάτι να καταλάβουν, κάτι -απ' το ακατανόητο- να κατανοήσουν. Δεν της πολυάρεσε...

Όταν είμαστε μικροί μας λέγανε "πάμε να κοινωνήσουμε να βγει χρυσό δοντάκι": εγώ ως παιδάκι ούτε κάποιο χρυσό δόντι είδα να βγαίνει, ούτε μέχρι σήμερα είδα κάτι αντίστοιχο να συμβαίνει. Άλλη φορά που ένα παιδάκι δεν άνοιγε το στόμα του, μετά τη Λειτουργία, ρώτησα τη μάνα πότε κοινώνησε η ίδια τελευταία φορά κι όχι το παιδάκι της.. Εκείνη μου απάντησε ότι είχε να κοινωνήσει απ' το Γυμνάσιο. 

Τι να κάνει έπειτα το παιδί; Αν δεν βλέπει τους γονείς του για να πάρει παράδειγμα ή αν οι γονείς του, επίσης, δεν του εξηγούν τι συμβαίνει στην Εκκλησία, τότε το παιδί πως θα "συνεργαστεί" στο θέμα της Μετάληψης; Μαγικώ τω τρόπω;

Άλλη μου είπε ότι δεν πάει τα παιδιά στην Εκκλησία γιατί δεν μπορούν να κάτσουν ήσυχα. Τηνε ρώτησα αν προσεύχεται στο σπίτι, εκείνη μου απάντησε αρνητικά. "Μόνο στην Εκκλησία συγκεντρώνομαι, πάτερ" πρόσθεσε στο λόγο της. Ε, αν το παιδί δε βλέπει στη καθημερινότητά του παραδείγματα προσευχής, τότε πως θα μιμηθεί την ησυχία του γονέα την ώρα της Λατρείας;

Τα παιδιά δεν είναι σα διακόπτες. Ό, τι βλέπουν, το κάνουν. Ας ευχόμαστε να κατέχουμε εμείς οι μεγάλοι τα της πίστης, ώστε σωστά και κατά πως θέλει ο Θεός να μαθαίνουμε τα παιδιά μας. Άλλωστε, δε γίνεται να είμαστε ως γονείς και δάσκαλοι καταπιεστικοί και να θέλουμε απ' την άλλη τον Χριστό της Ελευθερίας να διδάσκουμε. Το πρόβλημα δεν το έχει μόνο η "νέα γενιά". Το πρόβλημα κατά βάση το έχουμε εμείς.